Excuses voor het lange wachten op een nieuwe blog, maar het gaat hier helemaal op zijn Afrikaans. We deden ons best om de blog bij te houden, maar de computer wil niet echt meewerken. Die heeft de vorige blog ergens opgeslagen waar wij hem niet meer kunnen terugvinden dus moeten we helemaal opnieuw beginnen! Dus hoe langer geleden hoe minder gedetailleerd het zal zijn, maar we doen ons best.
16 maart vervolg-30 maart
We nodigden iedereen uit rond de grote versierde tafel (eigenlijk de pingpong-tafel met nog een andere tafel naast) voor een aperitief. Heerlijke lookbroodjes (die toch best gesmaakt werden door de jongens) met een goeie frisse Star of frisdrank. Daarna kwam de grote schaal lasagna op tafel. Ik kan jullie verzekeren, die zag er goed uit! Het smaakte bij iedereen! Voor we begonnen met eten dankte Rita in een gebed voor onze aanwezigheid. De ene at al wat meer dan de andere. Om even te vergelijken: Sanne at 1 klein bordje en Atiso at 4 borden en maakte de schaal verder leeg samen met Wim. Het was echt een gezellige avond! Het was ons eindelijk gelukt om iedereen rond de tafel te zitten. Die avond kwam ook nog de maakster van onze zakken. Meer dan 10 zakken op zo’n korte tijd gemaakt. Geweldig! Ze zagen er goed uit.
Na het eten zijn we naar de voetbalmatch Chelsea-Kopenhagen en Madrid-Lyon gaan kijken op café. Het was wel grappig: er stonden 2 schermen om de beide matchen tegelijk te kunnen volgen. Moeilijk om te kiezen en geconcentreerd te blijven op 1 match. Bij Chelsea-Kopenhagen (op het grote scherm) was het maar een platte match, wel wat kansen maar geen enkele afgewerkt. Na meer dan 20 kansen aan beide kanten (de meeste voor Chelsea) bleef het toch 0-0. De andere match (op het kleine tv-scherm) is 3-0 geworden, maar die hebben wij niet echt gevolgd. Na een goei doucheke was het tijd om in ons bedje te kruipen.
Laatste schooldag van de week! Vandaag sloeg het een beetje tegen qua activiteit op de school van Sanne. Er is weinig lesgegeven. Sanne had een geweldig grappig gesprek met Stone(een leerkracht) over het leven in België. Hij zag het volledig zitten om met een Belgische vrouw te trouwen. Sanne gaat een advertentie maken om een Belgische vrouw warm te maken met hem te trouwen.
Na de middag hebben we nog heel de tijd voor school gewerkt of deden toch een poging tot… Rond 4 uur zijn Elke, Isabelle en Sanne vertrokken naar een voetbalmatch(van onze jongens) en zijn Lynn, Joyce en Annelies nog eens naar de markt en de bank gegaan. Uiteindelijk moest er niemand voetballen, jammer genoeg. Hebben we daar voor niks zo lang gewacht. Na het avondeten hebben we touwtje spring gedaan. Super plezant! Die jongens die kunnen hier hoog springen. Daarna zijn Sanne en isabelle nog even op het internet geweest en heeft de rest gewoon gezellig buiten gezeten.
Vandaag mochten we weer een beetje uitslapen en moesten we pas om half 10 aan het ontbijt verschijnen. Sommigen waren al vroeger wakker en zijn dan al in het ochtendzonnetje buiten gaan zitten, en Isabelle heeft samen met Rita voor een lekker ontbijtje gezorgd: pannenkoeken!
Na het ontbijt zijn Elke en Lynn direct in hun schoolwerk gevlogen, zijn Joyce en Annelies gaan shoppen in Ho, heeft Sanne nog wat op haar bed gelegen om daarna voetbal te gaan kijken. Isabelle en Wim gingen de stelten vernissen (wat een stank, we werden er helemaal high van). Omdat ze toch bezig waren hebben ze ineens Atisu geholpen bij het schilderen van de poort. Deze werd in helder blauw geschilderd, het ziet er mooi uit. Ze hadden wel veel bekijks, de mensen hier zien dat niet zo vaak dat blanken mee helpen schilderen. Sanne ging naar de voetbal kijken in de hoop dat de jongens toch moesten voetballen. Ze had geluk deze keer! Barusso en Etse waren aan de beurt. Maar omdat ze op de middag moesten spelen kon ze de match niet helemaal uitkijken wegens het middagmaal dat op haar stond te wachten. Dus tijdens de penalty’s moest ze door. Onderweg naar huis kwam ze Etse terug tegen, hij vertelde dat ze snel moest terugkomen omdat ze ‘snel’ de finale zouden spelen. Dus Sanne vertrok in alle haast naar huis om te eten. Vlak na het eten zijn Elke en Sanne terug naar de voetbal vertrokken. Maar wat had je gedacht, we hebben zeker 3u moeten wachten… Gelukkig was er genoeg ‘randanimatie’ door verschillende ruzies. Zo was er een directeur die de scheidsrechter wilde omkopen, kindjes die met een zweep van een toren werden geslagen, foute beslissingen van de scheidsrechter… uiteindelijk kwamen Wim, Isabelle en Lynn ook nog naar de match kijken. Zij waren perfect op tijd (zij zijn het al beter gewoon in Afrikaanse tijd te denken). Het was een fijne match! We waren heel trots want ze wonnen de finale met 2-0! Allemaal dankzij ons supportertalent! ;-)
Ondertussen begon het ook in de verte te onweren, maar daar hebben wij geen last van gehad. Joyce en Annelies hadden in Ho blijkbaar wel een stevige plensbui gekregen, bij ons waren het maar enkele druppeltjes. ZE hadden echt geshopt! Een hele outfit! Schitterend! Schoenen, kleedjes, topjes,… Ze hebben zeker en vast genoten van hun dagje uit!
Na het avondeten zijn Joyce, Isabelle, Elke, Wim en Lynn nog op café geweest (Sanne was doodmoe dus kroop in bed). Een nieuw café dat Wim had ontdekt, met een terras op het dak van een gebouw. Dat was eigenlijk echt wel tof om daar te zitten, zo een bovenaanzicht op Kpando by night en onder een bijna volle maan die de mooie sterrenhemel verlichtte. Na een gezellig avondje met een Star in de ene hand en plaatselijke chips in de andere, zijn we terug naar huis gewandeld om in ons bedje te kruipen.
Vandaag is onze Granny vroeg opgestaan. Ze had gisteren Wim beloofd om mee te gaan joggen. Weliswaar volgde zij met de fiets… Maar dit wilde wel zeggen dat ze om 4u moest opstaan. Het was wel de moeite geweest. Die jongens die kunnen hier nogal wat aan zo vroeg op de morgen (en Wim past zich daar goed aan aan) Vandaag zijn we voor de laatste keer dat we hier zijn naar Ho gegaan voor het zwembad aan het hotel en het snel internet. We (Joyce, Sanne, Elke, Annelies en Lynn) gingen vandaag samen met Jasper, Ang en Brecht met de trotro naar daar, in plaats van met het busje. In afwachting op de jongens op de trotroparking kochten we een ijsje. Ondertussen werden we ook 20 keer door verschillende trotrochauffeurs aangesproken om te vragen naar waar we gingen, en we hebben dus 20 keer moeten antwoorden: “To Ho, but we are waiting for friends…” Toen de jongens er waren, stapten we in een trotro en wachtten we tot deze vol zat (de trotro vertrekt niet voor hij vol zit, en er kunnen 14 personen mee, dus moesten er nog 6 passagiers bijkomen). Het zat wel erg krap voor de knietjes: korte of lange benen, je zat zowiezo met je knieën tegen de bank ervoor.
We hadden de indruk dat de trotro wat scheef hing, maar we trokken er ons niets van aan (Sanne probeerde zich er niets van aan te trekken). De chauffeur trok er zich ook niets van aan, want hij vloog in volle vaart over de wegen. Hij remde soms wel af voor de putten in de baan, maar zelfs dan nog leek het busje elk moment uit elkaar te kunnen vallen. Het was een hobbelige rit, maar we zijn veilig aangekomen. (Gelukkig!) We wilden een taxi nemen naar het hotel, maar op de trotroplaats sprak een man ons aan die ons wilde brengen met zijn minibusje, gemakkelijk, want nu konden we met z’n allen tegelijk gaan. Het was echter niet zo gemakkelijk voor de chauffeur, want zijn minibusje stond volledig ingeparkeerd en hij geraakte vanzelf niet in gang. Aan het hotel aangekomen, bestelden we eerst ons eten om daarna direct in het zwembad te plonsen. Plonsen mag je bij sommigen wel letterlijk nemen: zowel Jasper als Brecht konden zonder moeite een tsunami veroorzaken door als een bommetje in het water te springen. We genoten erg van het zalige weer, het frisse water en het lekkere eten.
We maakten ook een hele reeks foto’s en filmpjes in het water met Brecht zijn onderwater-fototoestel. Het was echt wel grappig, mooi op een foto staan onder water is niet zo simpel.
We hebben ook nog voor spektakel gezorgd in het zwembad: we sprongen met z’n allen tegelijk het water in om een megatsunami te veroorzaken, en ook de andere gasten volgden hier ons voorbeeld. Verder hebben we nog de show gestolen door op elkaars schouders te gaan zitten en zo proberen hoge torens te bouwen. We hebben ook geprobeerd om met 4 op elkaar te zitten, maar deze constructie hield niet lang stand. Na onze zwembadpret en de rekening te betalen, hebben we de taxi genomen naar het internetgebouw. Daar hebben we allemaal 2 uurtjes geskyped, mails gecheckt,… Joyce die eindelijk eens kon skypen, heel het internetcafé heeft het geweten. Het was wel grappig! We wandelden naar de trotroplaats, kochten een doos koeken, een aantal appels voor chocoladefondue en namen een trotro terug naar Kpando. We moesten nog even wachten tot de trotro vol zat, en daarna konden we vertrekken. Het begon ondertussen al wat te schemeren en we zagen een prachtige maan buiten aan de hemel. Onderweg terug trokken we nog een hele hoop gekke foto’s, ook ondersteboven foto’s waarop we wilden doen dat we met ons busje overkop waren gegaan en nu op ons dak lagen. De chauffeur had precies niet echt door dat hij een trotro bestuurde, hij dacht blijkbaar eerder dat hij de Dakar-rally aan het rijden was. Hij vloog letterlijk over de wegen, pakte stevige bochten en stak een hoop auto’s voorbij. Op een gegeven moment sneed hij echt een andere trotro zo gevaarlijk de pas af, dat die chauffeur op zijn beurt terug voorbijstak en gevaarlijk dicht tegen ons kwam rijden. Toen ging ons hartje toch even sneller… Gelukkig zijn we toch veilig aangekomen.
Wim en Isabelle zijn de hele dag in het huis gebleven. Isabelle had een leuke babbel met Kudzo en Rita. ’s Middags hebben ze niet in het huis gegeten maar zochten een gezellig ‘restaurantje’ uit. Ze wisten niet goed wat kiezen op het menu dus lieten ze zich leiden door een andere gast. De keuze werd goed gesmaakt. Ze maakten kennis met iemand die hen uitnodigde om zondagmorgen te komen tennissen.
’s Avonds gingen we eigenlijk nog iets drinken met de jongens (om ook de foto’s uit te wisselen), maar dit hebben we afgebeld omdat we allemaal te moe waren!
Onze Granny stond weer vroeg op vandaag. Ze namen de taxi naar ik weet niet waar om te gaan tennissen. Maar het tennisplezier was snel over want nadat er 2 balletjes over de muur gevlogen waren was het gedaan met de pret.
De rest stond ook vroeg op want rond 9u vertrokken Joyce, Annelies, Sanne en Lynn samen met Christian naar de kerk. We wilden wel eens weten hoe er dat hier aan toe gaat. De mis ging buiten door want ze waren de kerk aan het restaureren. Dus alles stond buiten (niet slecht eigenlijk als het zo warm is) Gelukkig gaven de prachtige bomen genoeg schaduw, want het was superwarm. Het was een mis van 3 uur lang, maar wel iets leuker dan bij ons. Maar toch was niet zoals we verwacht hadden. De mensen die thuis waren gebleven, hebben de voormiddag gevuld met schoolwerk of een boekje lezen.
Na het middageten zijn Elke, Isabelle, Joyce, Lynn, Wim, Atiso en Christian met de taxi naar Torkor gegaan. Sanne was nog steeds een beetje ziek dus bleef wijselijk thuis, Annelies had niet veel zin dus zij bleef ook thuis. De taxichauffeur, die ook politieman in bijberoep was, had van zijn positie gebruik gemaakt en heeft ons met zeven in zijn taxi meegenomen. Één persoon te veel dan toegelaten dus, maar hij zou toch niet tegengehouden worden door zijn collega’s… Het was dus erg gezellig, maar we waren toch blij als we uit het sardienenblikje konden sukkelen.Aangekomen in Torkor, hebben we Etse opgepikt en zijn we even gepasseerd langs de mama van Atiso. Je ziet het echt duidelijk dat het moeder en zoon zijn We hebben samen met haar geposeerd voor de foto en zijn daarna naar de waterkant gegaan. Daar hebben we een visser naar zijn prijs gevraagd voor een boottochtje. We voeren naar de overkant van de prachtige baai en meerden daar aan. Daar hebben we op de kant een paar foto’s getrokken en daarna zijn we in het water gedoken. We hebben een dik half uurtje gezwommen, het was echt een zalige verfrissing. We hebben nog zalig genoten van het zonnetje en het prachtige uitzicht op het meer, en toen we terug aanmeerden, kwamen we Baruso tegen. Daarna zijn we met z’n allen nog iets gaan drinken in het café onder de parapluboom. Het was echt supergezellig. We dronken elk 2 drankjes, trokken weer een massa gekke foto’s (onder andere hangend aan de takken van de parapluboom), en gingen ook nog even een kijkje nemen aan het voltameer toen de zon al een beetje aan het ondergaan was. Prachtig! Na de taxirit terug naar huis, hebben we avondeten gegeten en zijn we op café gegaan met Ang, Brecht en Jasper. Het is eigenlijk een kroegentocht geworden: eerst zijn we naar het café met het dakterras gegaan, maar na 1 drankje ging de dame sluiten en daarna zijn we naar een ander café gegaan. De jongens hadden voor Joyce cervela’s meegenomen, waar ze gisteren in Ho over hadden gesproken. Ze hadden in Kpando vlak bij het café een kraampje gevonden langs de kant van de weg dat cervela’s verkocht, en Joyce wou wel eens van deze worsten proeven. Ze hadden er nog een meegepakt voor diegenen die nog een stukje wilden proeven, en we moeten zeggen dat het wel heel lekker was!
Na een gezellige avond zijn we allemaal huiswaarts gekeerd en gaan slapen. Morgen terug vroeg opstaan voor onze laatste week stage…
Laatste stageweek voor Isabelle en Joyce in hun school. Maar zonder veel succes. Er waren weer geen of bijna geen juffen op school. Dit vonden ze echt niet leuk. Ondertussen belde Isabelle naar Sanne of het misschien mogelijk was om de laatste week bij haar op school te doen. Daarna zijn ze maar naar huis gegaan. Sanne heeft erg lang bij de directeur thuis gezeten deze morgen want er waren 2 nieuwe vrijwilligers voor onze school. 2 Amerikaanse meisjes die voor een week (wie komt er nu voor een weekje naar Ghana?) op de school kwamen helpen. Uiteindelijk zijn we met z’n allen (Taylor was ondertussen ook gekomen) naar school vertrokken. Het was een oefening voor het drum en dans-festival voor special schools dat volgende week van start gaat. Verder is er vandaag weinig lesgegeven. De leerkrachten hebben van de Amerikaanse meisjes het koffer vol materiaal gekregen. Sanne en Joyce gaan na hun week-off alle materialen uitleggen, zodat ze die ook effectief kunnen gebruiken. In de namiddag hebben we een beetje voor school gewerkt. Daarna hebben we nog met de meisjes een film gezien (The Ugly Truth). Na het eten is Sanne nog eventjes naar het internetcafé geweest omdat ze nood had aan wat nieuws van het thuisfront. Wanneer ze terug naar huis ging hoorde ze dat Isabelle samen met alle jongens iets ging drinken ging ze ook op zoek naar het café waar ze zaten. Een grote verrassing wanneer Frank daar ineens tussen stond! Wat een leuk weerzien! Het was nog een leuk avondje. De jongens waren toch redelijk in de stemming. Bij thuiskomst waren Isabelle en Sanne nog wel in de stemming en nog niet moe. De jongens aten nog iets en we leerden nog enkele ewe-woorden. De jongens gingen ook hun beste Frans eens bovenhalen. Echt hilarisch!!!! Uiteindelijk kropen we toch maar in ons bed want anders is het opstaan morgen toch te pijnlijk!
Vandaag ging Joyce samen met Sanne naar school. Bij aankomst bij de directeur bleek dat er niemand meer thuis was, dus konden we de weg te voet doen. Dit vinden we helemaal niet erg. Jammer genoeg kent Sanne enkel de weg via de hoofdweg. De Amerikaanse meisjes waren ondertussen al op school aangekomen. Weer was het oefenen voor het festival geblazen… Wel leuk om te zien! Ze doen dit echt wel goed! Joyce vond meer te beleven op Sanne haar school dan op haar eigen school ook al werd er niet echt lesgegeven.
In de namiddag hebben we voor school gewerkt en zijn Joyce en Lynn nog even met de fiets naar het copycenter, de kleermaker en de houtbewerker gegaan. Ver zijn we echter niet geraakt, want de fiets van Elke waar Joyce op reed, had aan het einde van de straat al platte band. Dan maar te voet verder met de fiets in de hand…
Ondertussen hebben Annelies, Sanne en Elke nog wat voor school gewerkt en meegezongen met filmmuziek. Wim en Isabelle kwamen rond 6 uur aan van Wims eerste werkdag: zeep gaan maken.
We besloten om voor het eten toch een filmpje te beginnen kijken: 10 things i hate about you. Christian sloot snel bij aan om de film te volgen. Na het eten wilden we verder kijken maar toen viel de elektriciteit uit. Het was namelijk al de hele tijd in de verte aan het flitsen, maar nu begon het onweer dichterbij te komen en kon de elektriciteit het weer niet aan. We hebben dan maar even naar het lichtspektakel gekeken, omdat de laptop van Sanne niet lang zonder elektriciteit kon. Na een half uurtje sprong de elektriciteit weer aan en konden we verder kijken. Chapeau voor Annelies en Joyce, die eigenlijk erg bang zijn voor onweer, want zij hebben de hele film buiten mee uitgezien, terwijl het stevig aan het bliksemen was. Na de film, genieten van het onweer en nog wat serieuze babbels zijn we gaan slapen.
Vandaag ging Joyce terug naar haar eigen school. Daar was vandaag een sportdag voor de lagere scholen. Zij heeft nu ook het niveau van vrouwen/meisjesvoetbal gezien. Het horde vrouwen dat achter een bal lopen, waar dan nog de helft naast de bal trapt. Zo grappig om te zien. Joyce kreeg vanalles toegestopt om te eten. De juffen stuurden steeds leerlingen om iets te gaan halen. Ze werd letterlijk volgepropt. Bij Sanne op school werd er nog steeds geoefend voor het festival. Voor haar viel er dus niet erg veel te doen…
Terug aangekomen, had Joyce zin in een kokosnoot, maar de jongens waren niet in de buurt om deze met de machette open te breken. Daarom besloot ze het er zelf op te wagen. Ze nam de kokosnoot in de hand en sloeg hem op het muurtje. Er gebeurde niets. Dan had ze het idee om de kokosnoot van het terras op de grond te laten vallen. Dit was toch wel iets effectiever, want ze was meteen open, maar de kokosmelk vloog wel in het rond! Wie niet sterk is, moet slim zijn, maar dit was nu toch niet direct de slimste zet Maar we konden toch smullen van het kokosvlees! Daarna zijn we Elke en Lynn begonnen aan de cake: we deden de ingrediënten buiten in een kom en mixten ze door elkaar. Lynn sprong nog even op de fiets voor chocolade, die we in stukjes in het deeg deden.
Blijkbaar gebruikten ze de verkeerde boter want de cake lukte niet echt goed. Hij smaakte lekker maar hij zag er niet uit…
Verder hebben we nog voor school gewerkt en een filmpje gekeken. ’s Avonds hebben we met z’n allen nog een serieuze babbel gedaan en daarna zijn we gaan slapen.
De laatste stagedag voor Isabelle en Joyce. Eigenlijk wisten ze van niks (of toch zo goed als). Ze werden uitgenodigd in een klaslokaal waar een mooi versierde tafel stond en ze kregen massa’s LEKKER eten! Ze werden echt verwend en als koninginnen ontvangen… Het was een waardig afscheid. Licht beschonken keerden ze terug naar het huis. Wanneer Annelies, Lynn en Elke terug kwamen van school hebben we toch even goed gelachen! Ze hadden van hun juf een traditionele outfit gekregen en ze zagen er geweldig uit! We hebben dus nog even buitengezeten met z’n allen, en toen de juffen vertrokken, zijn wij allemaal naar Torkor vertrokken om iets te gaan drinken onder de parapluboom. We speelden er spelletjes kaarten en gingen ook nog eens kijken naar het Voltameer. We wandelden in het ondiepe water en zetten ons op de rand van een bootje om van het uitzicht te genieten. Er waren kinderen aan het spelen in het water en die kwamen al gauw bij ons zitten, om een hele onverstaanbare uitleg tegen ons te komen doen
Daarna zijn Sanne, Annelies, Elke en Lynn met de taxi terug naar huis gegaan om nog de reflectie te schrijven van de voorbije week en onze zak te maken voor morgen om naar Keta te gaan. Wim, Isabelle, Joyce en Frank zijn nog iets langer gebleven om er nog eentje te drinken, en daarna zijn ook zij terug gekomen. Ondertussen was de elektriciteit nog een paar keer uitgevallen, werkten we de blog bij, schreven we onze reflectie, namen een douchke en deden een onderbroekenwasje. ’s Avonds kwamen Jasper, Ang en Brecht om de laatste bestelde materialen te brengen voor Joyce en Isabelle. Na een paar spelletjes president kropen we toch in ons bed. Want morgen hadden we een lange reis voor de boeg. We kijken echt uit naar Keta!
Vanmorgen waren we weer vroeg uit de veren, maakten we onze zakken en stonden we om 8u klaar om te vertrekken naar Keta. We zaten gepakt en gezakt buiten toen Bernard met de bus terug het erf opreed. Maar hij keek niet zo goed uit en botste tegen de hut… Gevolg: de achterruit in frut vaneen… De jongens gingen direct een houten plaat zoeken, zaagden deze op maat en kleefden ze met ducktape vast in de plaats waar ooit glas had gezeten. Met 20 minuutjes vertraging zaten we dan met z’n allen in het busje en konden we vertrekken naar Keta. Het werd een lange weg, en iedereen legde zich goed voor een dutje. We sliepen(sommigen toch), genoten van het mooie uitzicht, babbelden, of luisterden muziek op de mp3. Toen we in de buurt van Keta kwamen, trokken we toch goed onze ogen open om van het uitzicht te genieten. We zagen links van ons de zee, met prachtige stranden met palmbomen en houten bootjes. Zeker als we dan op een gegeven moment links van de weg de zee zagen en rechts het Voltameer. Het was echt een geweldig mooi uitzicht. Op een gegeven moment zagen we het einde van de wereld. De weg stopte en we zagen links zee, rechts Voltameer en voor ons bergen zand… Voor ons leek er geen andere optie te zijn dan terug te draaien, want hier kon je onmogelijk door. We moesten uit het busje stappen, gingen even naar het strand om met onze voetjes in het water te gaan staan en daarna riepen ze ons terug naar het busje, want er was een andere auto aangekomen waar we in moesten overstappen: een 4x4. De bus geraakte er nog niet door maar de 4x4 die half uit elkaar hangt blijkbaar…. We laadden onze zakken over, kropen met z’n zessen in de jeep, Kudzo en Bernard stonden achteraan op de bumper en er zat ook nog wat volk op het dak. We vertrokken en reden het einde van de wereld in. We reden tussen de bergen stenen, bergen zand, een poging tot het aanleggen van een weg links van ons en een hele hoop graafmachines en dergelijke.
Net toen we het strand opreden, door een open kerkgebouw reden (de constructie ervan toch) dachten dat het hevigste hobbelstuk voorbij was, begon het nog maar net. We slalomden letterlijk tussen de huizen van het vissersdorpje en tussen de palmbomen door. Toen er een tegenligger aankwam, moest je niet denken dat ze voor elkaar opzij gingen. Neen, ze gingen gewoon van ‘de weg’ af en slalomden tussen palmbomen en stenen door om elkaar te kunnen passeren. Af en toe moest er ook iemand van de passagiers van de achterkant even afstappen om wat zand van tussen de wielen te kloppen.
Na de toch wel avontuurlijke rit door het mulle zand, kwamen we terug op een verharde weg en 10 minuutjes later vertraagde de auto aan het ‘Meet me there-hotel’. Daar werden we afgezet en toen vertrokken Kudzo, Bernard en Isabelle omdat die een andere rondtrip gingen doen de komende 3 dagen. We werden in het hotel verwelkomd door Kerry, een Engels meisje van 21 jaar die daar al van oktober is om in het hotel te werken. Ze toonde ons onze kamers en Sanne lag met Joyce op de kamer en Annelies, Elke en Lynn deelden 1 kamer. Dus met z’n 3 in een bed! We legden ons gerief in de kamers en toen we buiten kwamen, werden we voorgesteld aan de huisdieren van het hotel: 2 krokodillen, in de volgende kooi 2 slangen, in de kooi ernaast nog een krokodil en een hele grote hagedis, in de volgende kooi zaten 4 cavia’s en in de laatste kooi woonden er 3 eenden.
We zijn daarna op het terras op palen in het meer gaan zitten en bestelden ons middageten. Na een dik anderhalf uur wachten, konden we smullen van een lekkere pizza hawaii, zaaaaaalig…
Na het heerlijke middagmaal zijn we met Ralph, de gids van het hotel, gaan wandelen in het dorpje Dzita. Het was een leuke wandeling door het mooie vissersdorpje. We werden gevolgd door een hele hoop kinderen, kwamen voorbij het huis van Ralph, waar zijn hond hem zat op te wachten. Laika wandelde vanaf hier mee met ons naar het strand. Toen we daarna naar de andere kant van het dorp gingen, moest Laika terug aan het huis blijven. We wandelden verder tussen de lemen huisjes en Ralph vertelde ons dat we naar de priesteres met dreadlocks gingen. We hadden al een licht vermoeden dat dit een voodoo-ding ging worden, want we hadden in het dorpje al beeldjes en dergelijke gezien die daar op konden wijzen. We hadden gelijk: we kwamen aan een huisje waar we binnenmochten als we onze schoenen uitdeden, moesten onze naam en het uur van aankomst in het boek schrijven en mochten op het binnenpleintje plaats nemen op een stoel. Het was blijkbaar een beroemde voodoo-plaats, waar er al vaker toeristen waren komen kijken, want er stond echt een rij plastieken stoelen klaar om te komen kijken. We kregen allemaal een beker water en vroegen de toestemming om te filmen of foto’s te trekken. De mensen waren al de hele dag onafgebroken aan het drummen, zingen en dansen, het klonk en zag er wel erg indrukwekkend uit. Op een gegeven moment begon er een vrouw volledig ‘in trance’ te gaan: ze begon helemaal te trillen en wild te worden en er moesten 4 mensen haar tegenhouden, die ondertussen haar bovenste laag kleren uittrokken en haar naar een lokaaltje brachten voor haar te wassen. Ze kwam terug buiten in een wit gewaad en begon hevig te dansen. Daarna verdween ze weer naar binnen, werd weer gewassen en er werd ook talkpoeder op haar gezicht gekapt. Dit was wel eng om te zien: een zwarte bezeten vrouw die volledig wild geworden lijkt te zijn met haar gezicht vol wit poeder. Ze danste op het binnenpleintje, ging naar binnen en kwam telkens met een nieuw accessoire naar buiten: een geplooide stok waar ze soms op ging zitten, een mes waarmee ze wild in het rond zwierde,… Het zag er wel vrij speciaal uit. Zo hebben we in totaal 5 mensen gezien die plots bezeten werden en hetzelfde ritueel deden. Ook de priesteres zag er echt indrukwekkend uit: ze had dreadlocks tot op haar kont en had een allegaartje van kleren, kettingen en andere attributen aan. We waren allemaal nogal onder de indruk van het gebeuren, waar overigens veel drank aan te pas kwam (en waarschijnlijk nog wel wat andere dingen), en zaten er op den duur maar wat wittekes bij omdat ze vlak voor onze neus zo wild aan het dansen waren met die messen. Zeker toen ze ons vertelden dat ze zichzelf ook sneden met die messen, en dat ze dat eigenlijk niet zelf deden, maar wel de kwade geesten… Toen hadden we toch eigenlijk niet veel zin meer om lang te blijven. Toen we Ralph vroegen om door te gaan, heeft hij toestemming gevraagd om door te gaan, maar ze wilden dat we nog bleven om nog meer te zien. Wij hadden eigenlijk genoeg gezien en voelden ons niet meer zo op ons gemak. Na 4 keer toestemming vragen, mochten we dan toch doorgaan, gelukkig… We waren toch blij dat we buiten waren, want het begon ook al donker te worden. We zijn over het strand teruggewandeld en dat was echt een mooie wandeling: in het schemerdonker met het geraas van de zee en de vogels als enige geluid. Aangekomen in het hotel hebben we nog buiten gezeten om iets te drinken en daarna iets besteld om te eten. Na een gezellige avond zijn we in ons bed gekropen…
Vandaag zijn we op tijd opgestaan, want we hadden vanalles op de planning staan: in de voormiddag gingen we samen met Ralph naar een typisch Ghanese trouw en in de namiddag samen met hen naar een begrafenis. We moesten rond 8 uur klaarstaan voor de trouw, maar hij had al zelf gezegd “8 o’clock African time”, dus eigenlijk half 9-9u… Toen we dan klaarstonden, kregen we te horen dat het was verzet naar 11 uur, en een half uurtje later was het dan weer terug veranderd naar 10 uur… Uiteindelijk kwam een jeep ons: wij met z’n vijf, Becky (een ander Engels meisje in het hotel) en Ralph om half 10 oppikken en reed ons naar de andere kant van het dorpje. Daar mochten we plaatsnemen op één van de plastieken stoelen die onder het tentje stonden en daar hebben we dan een half uurtje zitten wachten tot het begon. Ralph nam het woord en hij bleek uiteindelijk ‘Uncle Ralph’ te zijn, de grootvader van de bruid. De bruidegom was een Nigeriaan, dus hij en zijn hele familie waren overgevlogen uit Nigeria voor de trouw. Eigenlijk was het nog niet de trouw, maar de verloving die geregeld werd. De trouw zou in Nigeria doorgaan. De families werden aan elkaar voorgesteld, maar de bruid hadden we nog steeds niet gezien, zij was nog steeds in het huisje.
Op zich was het wel grappig om zo’n “trouwfeest” mee te maken, het waren eigenlijk meer zakelijke onderhandelingen tussen de beide families. De Ghanese familie had een lijst opgesteld met alles wat de Nigeriaanse familie hen als bruidsschat moest geven, om de bruid te kunnen ‘kopen’ dus eigenlijk… De Nigeriaanse familie had alles van op de lijst meegebracht, maar ze hadden geen palmwijn meer kunnen vinden en in de plaats daarvan gaven ze geld. Op een gegeven moment kwam er een dame uit het huisje met een doek over haar hoofd. Dit was echter niet de echte bruid, maar het was iemand anders die ze als ‘grap’ naar buiten hadden gestuurd om op deze manier nog meer geld te vragen zodat de man zijn echte bruid kreeg. Blijkbaar was het een geslaagd grapje, want iedereen lachte (al weten we niet of dit bij iedereen van harte was). Daarna kwam de echte bruid dan naar buiten: ze had prachtige kleren aan, geweldig mooie juwelen en ook haar haar was erg mooi gedaan.
Na nog wat gebabbel (alles werd trouwens naar het Engels vertaald, omdat de Ghanezen de Nigerianen niet verstaan en vice verca, dus dat was handig meegenomen voor ons), ging er een hoop volk in het huisje kijken. Ook wij werden uitgenodigd om te gaan kijken, want daar stond de bruidsschat. Letterlijk de halve kamer was gevuld met geschenken: bakken frisdrank, flessen drank, boeken,…
De grootmoeder gaf de bruidegom een ingepakte Bijbel en het doosje met de verlovingsring, waarop de bruidegom de ring aandeed bij de bruid.
In elk geval was het een trouw met serieus dubbele gevoelens, want de Nigeriaanse familie heeft de Ghanese familie gevraagd of ze hun dochter mee naar Nigeria wilden laten gaan. Dit moest dan ook allemaal besproken worden, en ze mocht mee. Voor de vrouw en haar familie was dit dus een heel dubbele dag, door enerzijds het geluk van een trouw en anderzijds het moeten verlaten van je familie en je land.
Ten slotte kreeg iedereen eten en drinken (de frisdrank was wel even warm als de rijst, maar kom…) en toen was de ceremonie afgelopen. We reden terug naar het hotel met Ralph, waar we nog iets anders van middageten bestelden, want het eten van de trouw was zoooo pikant, dat we allemaal maar een paar happen hadden binnengekregen.
Na het middageten zijn we dan tegen 3 uur naar de begrafenis gewandeld. We hadden met Ralph afgesproken aan zijn huis, want het was daar vlakbij. Aan zijn huis vonden we wel zijn hondje Laika, maar uncle Ralph zagen we nergens… Dus gingen we naar het feestgebeuren waar we hem dan uiteindelijk vonden. Hij had een volledig wit gewaad aan, wat we wel grappig vonden: per feest een ander soort kleding. We moesten op een bank gaan zitten en keken en luisterden naar de dans en de muziek. Er werd vrolijk gedrumd, gezongen en gedanst! Het is dus wel waar dat hier vrolijk gefeest wordt bij een begrafenis, maar dan als de overleden persoon oud was geworden. Er hangt dus eigenlijk niet heel veel verdriet, maar vooral dankbaarheid in de lucht voor het mooie lange leven dat de persoon gekregen heeft, en eigenlijk vieren de mensen het feit dat hij een mooi leven heeft gehad en veel betekend heeft voor het dorp.
We kregen allemaal een fotootje van de man op onze kleren gespeld, net zoals alle andere aanwezigen op de begrafenis. Na een tijdje zei Ralph dat we even in zijn ‘kamp’ gingen kijken. Begrafenissen worden hier blijkbaar met het hele dorp gevierd, maar per geloofsovertuiging is er een eigen ‘kamp’. De rouwkleding verschilt dus ook van kamp tot kamp. De grote groep waar we eerst bij waren, waar iedereen in welkom was (dus eigenlijk openbaar voor iedereen die mee wil vieren), droeg bordeaux-rode kleding. De groep van Ralph, van een plaatselijk traditioneel geloof, droeg witte kleding. De andere groepen hebben we niet gezien. De broer van de overleden man zat ook in het kamp van Ralph en sloeg een babbeltje met ons. Het bleek een erg belangrijke man in het dorp te zijn, en hij vertelde ons dat hij vele vrouwen had. Hij stelde op een gegeven moment voor aan Ralph of hij niet één van zijn vrouwen mocht wisselen voor één van ons. Deze deal hebben we vriendelijk geweigerd Daarna nam hij ons mee in een huisje, waar letterlijk een ‘minibar’ stond. Hij trakteerde ons op een shotje van iets heel straf (50% alcohol). Amai, onze keel stond effe in brand Daarna zijn we nog even achtervolgd door een jongetje dat een krab had gevangen en het nodig vond om die naar ons te gooien, maar die hebben we dan van ons afgeschud want sommigen hadden er echt schrik van
Toen we teruggingen na de begrafenis, zijn we langs het strand teruggewandeld. We wandelden met onze voeten door het water, of iets verder op het strand aan de vloedlijn om schelpjes te rapen. Joyce en Lynn bleven wat achter, want zij waren schelpjes aan het zoeken en er waren een paar jongetjes voor hun aan het mee zoeken, wel schattig. Ondertussen wandelden Elke, Annelies en Sanne een eind verderop, en omdat wij ondertussen zo ver achter waren, besloten zij om eventjes op het strand te gaan zitten om te wachten en te genieten van de zonsondergang. Omdat wij toch wel erg lang wegbleven, hadden ze het idee om even in de zee te zwemmen, in hun ondergoed weliswaar want we hadden onze bikini niet onderaan. Ze zaten zo’n 20 minuutjes in het water, en Elke was Sanne aan het leren over de golven te surfen, toen Sanne ineens met haar neus in het zand stak. Door een verkeerde beweging in combinatie met de kracht van de golven, was haar linker knie uit de kom geraakt… Annelies en Elke hebben haar meteen uit het water gehaald en de knie er terug ingetrokken, want dat was het enige wat Sanne op dat moment kon uitbrengen. Sanne had dit ooit al eens met haar andere knie gehad, dus ze wist dat ze er zo snel mogelijk terug moest ingetrokken worden. Uiteraard had ze massa’s pijn, dus nog verder naar het hotel wandelen werd nu wel moeilijk… Ondertussen kwam Annelies bij ons aangerend om te zeggen wat er was gebeurd en vlug mee te komen. Becky is dan naar het hotel gelopen om sterke mannen te gaan halen om Sanne te dragen, want lopen kon ze niet en als wij haar zouden dragen, was dit niet echt comfortabel geweest voor haar knie… De sterke man was er al snel en droeg Sanne op zijn rug terug naar het hotel. (Dat schuurde nogal met al dat zand!) Daar aangekomen, hebben we er direct ijs opgelegd en heeft ze pijnstillers gekregen. Er werd voorgesteld haar naar de kliniek te brengen, maar daar zouden ze wellicht niet meer kunnen doen als wij, want de knie zat nu toch al terug op zijn plaats en plaatjes trekken doen ze hier toch niet.
Er werd wel goed voor haar gezorgd, zowel door ons als door de mensen van het hotel. Na het avondeten en nog een pijnstiller voor Sanne, zijn we in ons bed gekropen.
Vandaag hadden we weer vanalles gepland, dus stonden we op tijd op voor ons lekkere ontbijt: pannenkoeken met fruit, om daarna klaar te staan om te vertrekken naar de boot.
Het opstaan ging niet bij iedereen even vlot, want Sanne met haar gehandicapte knie heeft er 20 minuten over gedaan om uit bed te geraken.
We gingen het boottochtje doen tot aan de scheidingslijn van het Voltameer met de zee. We waren met 6 Belgen (Sanne ging niet mee en er was gisteren een ouder koppel uit Brasschaat, Rita en Jef, aangekomen in het hotel), 2 Engelse meisjes (Bekky en Kerry), en enkele personeelsleden van het hotel (Ralph en Etse, een doofstomme man, maar een schat van een kerel) die instapten in het busje dat ons naar de boot bracht. Daar stonden drummers klaar aan de boot, want in de prijs zit: het boottripje, drummers aan boord en een picknick op het strand inbegrepen. We stapten in en genoten van het prachtige uitzicht en de zalige muziek op onze boot. Het was superwarm en we hadden ons gelukkig goed ingesmeerd, want de zon brandde echt vandaag. We voeren een dik uur over het Voltameer, zagen schattige vissersdorpjes en meerden ook aan bij een vissersdorpje. Daar stapten we uit, want we moesten er iemand afzetten en ze wilden daar een varken kopen voor in het hotel. We wandelden rond in het dorpje en trokken foto’s van de grote zwarte varkens en hun schattige kleintjes.
Na deze tussenstop zijn we dan verder gevaren tot aan het punt waar we de scheidingslijn konden zien. Tot vlak bij de scheidingslijn konden we niet gaan, want de zee was te wild en dat was te gevaarlijk voor het bootje. Maar we zijn wel aangemeerd bij een spie strand waar aan de ene kant het kalme Voltameer was en aan de andere kant een wilde zee op het strandje beukte. Dit was blijkbaar niet echt de scheidingslijn, maar je zag wel duidelijk een verschil in de toestand van het water. De echte scheidingslijn konden we een paar honderd meter verder wel goed zien. Het water heeft echt een verschillende kleur blauw, en het is een erg gek zicht, want de wilde golven van de zee stoppen daar waar het Voltameer begint, zoals het zou stoppen aan een strand.
We droegen de frigoboxen voor de picknick op het strand en kleedden ons uit om te gaan zwemmen. We mochten enkel aan de kant van het Voltameer zwemmen, want het andere water was te wild en dus te gevaarlijk. Het was zalig en we hebben zeker een uur gezwommen, van de boot gesprongen, elkaar onder water geduwd,… Daarna zijn we op het strand nog wat foto’s gaan trekken van de zee en van onszelf uiteraard, tot we werden geroepen om mee te gaan picknicken. Ze hadden allemaal rieten matten op het zand gelegd en gaven iedereen een bord met rijst, kip en een pikant sausje.
Toen we terug waren in het hotel, is Annelies even gaan douchen en 2 seconden gaan rusten op haar bed en hebben wij een duikje in het meer genomen, om daarna te vertrekken met Ralph naar het slavenfort in Keta. We hebben 3 verschillende auto’s genomen (eerst de jeep voor de onaangelegde weg, daarna een taxi tot aan de trotroplaats en daarna de trotro tot in Keta) en we zijn zo’n uurtje onderweg geweest. Aan het slavenfort moesten we nog even wachten op de gids. Het was een Deens fort en het heette Fort Prinzenstein. Het was vrij klein en er was ook een deel van verwoest door de zee, maar het was toch wel eens de moeite om gezien te hebben. Indrukwekkend zag het er niet uit, maar de verhalen die je er dan bij krijgt doen je toch wel even slikken… We namen de taxi terug om uit Keta te geraken, en tegen dat we aan de plaats van de jeeps waren, was het al aan het schemeren. Er stond heel wat volk te wachten op jeeps, taxi’s of trotro’s, en ook een koppel blanken, ook Belgen!... Zij gingen ook naar ons hotel, dat moest wel lukken: op hetzelfde moment als wij, zaten we daar nog met 2 andere koppels Belgen. In het hotel vertelden ze ons dat er normaal nooit zoveel witten op hetzelfde moment waren, maar nu waren er ineens 9 en dan nog eens allemaal Belgen! Samen met Mark en Sofie en onze uncle Ralph hebben we nog een kwartiertje staan wachten, en toen er eindelijk een jeep aankwam, zei Ralph: “Wees snel, je moet mee met deze auto, maakt niet uit er in of er op, maar je moet mee!”… Dit was makkelijker gezegd dan gedaan, want al het andere volk had hetzelfde plan, want dit was één van de laatste auto’s en iedereen wilde op zijn bestemming geraken. Er in was echter voor ons geen optie meer: iedereen was er in onmogelijk uitbare houdingen ingekropen, ze lagen bij wijze van spreken in lagen over elkaar in de jeep, het zou ons niet verbazen dat daar 20 man plus nog wat bagage inzat! Dit was echt de geweldigste rit ooit: tussen de bergen zand en de wegenwerken, daarna over het strand en door de open kerk, daarna slalommend en hotsend en botsend tussen de palmbomen en de huizen, om daarna terug op de asfaltweg te rijden tot aan het hotel. Het was een hele belevenis, en de Ghanezen op het dak hadden plots een goed excuus (onze veiligheid garanderen) om ons eens goed vast te pakken ;-) We belden Sanne om naar de straat te pikkelen met een fototoestel tegen dat wij aankwamen. Toen we aan het hotel aankwamen, kwam ze net buiten gepikkeld met een mooie houten wandelstok en ondersteund door Etse, de doofstomme man van het hotel!
Tijdens het avondeten vertelden we elkaar de verhalen van de dag en Sanne de hare (maar buiten een boek lezen was dat niet zoveel, doken Joyce, Elke en Lynn nog even in het meer voor wat nightswimming. Toen Sanne ging slapen, bracht Etse haar tot in haar kamer en Lynn ging ook mee om haar knie nog te verzorgen. Toen Etse Sanne op haar bed zette, deed hij teken dat hij ging bidden. Hij had haar namelijk vanmiddag beloofd dat hij zou bidden voor haar knie, dus hij sloot de deur en knielde neer naast Sanne. Het was eigenlijk ongelofelijk schattig en ontroerend tegelijk. De man prevelde een gebed van geluiden, hield zijn handen boven haar knie en maakte een kruistekentje. We vonden het echt ongelofelijk lief!
Vandaag zijn we (Elke, Joyce en Lynn) na het ontbijt met het houten bootje van het hotel de lagoon overgevaren om op het strand te gaan liggen in het zonnetje. Sanne en Annelies zijn aan het hotel buiten in het zonnetje blijven liggen. We lagen dus op het strand te zonnen, luisterden wat naar muziek en genoten van de warmte en de rust. Op een gegeven moment zagen we de vissers in de verte onze richting uit wandelen. We bleven nog even liggen, maar toen we doorhadden dat ze hun netten in zee aan het gooien waren, zijn we toch maar terug de lagoon overgestoken om niet in hun weg te liggen. We zijn ook nog eens met z’n drieën terug overgezwommen om naar de vissers te gaan kijken. Het is echt knap om te zien hoe die samenwerken, het moet echt wel zwaar werk zijn… We zijn even in het sop van de zee gaan zitten om dan omgeduwd te worden door de golven.
Om 12 uur moesten we normaal klaarstaan, want dan zouden Isabelle, Kudzo en Bernard ons terug komen oppikken, maar rond half 12 kregen we telefoon dat het busje kapot was en dat het later zou worden. Het eten dat ze in het hotel hadden gemaakt om mee te nemen voor onderweg, hebben we dus daar dan nog opgegeten, we hebben onze rekening betaald en we zijn aan de straatkant gaan zitten om te wachten op de jeep die Kudzo had gestuurd om ons te komen halen. Die is echter wel heel lang weggebleven, dus we hadden beter nog even in het meer gaan zwemmen of nog iets gaan drinken, maar ja… Uiteindelijk, rond een uur of 2, zijn we dan opgepikt, werden we uitgezwaaid door Kerry, Etse en Ralph en werden we naar Kudzo en zijn kapotte bus gebracht. Ze zaten ondertussen zelf in een café te wachten tot de bus gemaakt was, en terwijl zij aten, namen wij ook nog iets om te drinken.
Uiteindelijk bleek dat de bus vandaag niet meer in orde zou geraken, dus heeft Kudzo iemand van Bernards familie gebeld om ons (Sanne, Elke, Joyce, Annelies, Lynn en een vriend van Kudzo die de weg moest wijzen) met de auto naar Kpando te brengen. Kudzo zou in het dorpje blijven om te wachten tot het busje gemaakt is, en Isabelle en Bernard zouden nog op een andere manier thuis geraken. We staken onze zakken in de koffer en kropen dus met 7 man in de kleine Toyota: de chauffeur, op de passagierszetel Sanne en de wegwijzer en op de achterbank Annelies, Joyce en Lynn en Elke die met haar benen over de drie zat. Dit was ons gezellige stekje voor de komende 5 uur… Gezellig was het wel, zo lekker dicht tegen elkaar, en we hebben er het beste van gemaakt door toffe babbels te doen en mee te zingen met muziek. Voor Sanne was het wel wat minder om zo opgepropt met haar been de hele tijd in dezelfde houding te moeten blijven zitten, maar het was wel de best mogelijke zitplaats voor haar been…
Uiteindelijk zijn we rond half 10 aangekomen in de compound, en stond er lekkere Rita-soep op ons te wachten! Geradbraakt en compleet dood als we waren, zijn we daarna wel direct in ons bed gekropen…
Vandaag pas om half 9 ontbijt, want we waren toch wel moe van ons weekendje ‘vakantie’. Na het ontbijt zijn Elke, Annelies en Lynn met de taxi naar Agbenoxoe gegaan. Sanne, Joyce, Isabelle en Wim bleven gewoon rustig thuis. Rustig niks doen, dat mag in je week-off. Wim kon niks doen omdat Kudzo nog niet terug was. In de namiddag hebben we aan de blog gewerkt en zijn we naar de kleermaakster gewandeld voor onze lading kleren te gaan ophalen, want ze had gebeld dat het klaar was. Eindelijk! We zijn er trots op. Voor Sanne zijn ze nog niet helemaal gepast want zij kon niet mee naar de kleermaakster. Maar ze past erin en de laatste aanpassingen zullen thuis moeten gebeuren. Verder hebben we nog aan de blog gewerkt, foto’s van het weekend bekeken en een filmpje gezien. Na het avondeten was het voetbalmatch Ghana-Engeland op tv en zijn we met z’n allen buiten onder de hut gaan zitten om naar de match te kijken. Het is 1-1 geworden. Na de match hebben we buiten nog verder film gekeken en gebabbeld en daarna zijn we gaan slapen.
Vandaag stonden we weer vroeg op! In de ochtend werd er voor school gewerkt door sommigen. Joyce en Isabelle gingen nog naar de markt om wat cadeautjes te kopen…
Na het middagmaal vertrokken we met de jongens, Elke, Joyce, Isabelle, Wim en Sanne naar Torkor. Voor de laatste wilden ze nog eens het boottripje doen. Sanne kon niet mee in het bootje door haar knie maar ze bleef in het café achter. Maar ze was blij dat ze eens uit de compound was. De rest had veel plezier op de boot! Er zijn weer geweldige foto’s getrokken. Ze gaan de jongens toch wel zwaar missen hoor! Dat weten Joyce en Sanne al zeker! Maar Isabelle gaat ook gemist worden. Het was waarschijnlijk de laatste keer dat Isabelle Etse zag, dus wilde ze hem nog een cadeautje geven… Wim mocht de corsa gebruiken dus sjeesden we met hem naar Torkor en terug naar huis! De mensen keken nogal als ze een blanke achter het stuur zagen zitten. Het was een geweldige namiddag!
De avond werd gevuld door het afwerken van de blog (die dan eindelijk af is geraakt) en het verdelen van de foto’s (die we ondertussen al massa’s hebben).
We zijn blij dat we eindelijk bij zijn met de blog. Voor Isabelle begint het nu echt te korten. We hopen op een spetterend afscheidsfeest… maar daar worden jullie wel van op de hoogte gebracht in de volgende blog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten