De week van de staking heb ik een workshop 'soap making' meegemaakt, waarvoor het materiaal bovendien grotendeels gesponsord werd door Wim. Dinsdag vertrokken we (Isabelle, Wim, Kudzo, Bischop Timothy en de instructeur en vriend aan huis Louis) om 10u, i.p.v 8u zoals aanvankelijk gepland naar Takrabhe. Dit is een zeer klein dorpje met voornamelijk lemen hutjes met strojen daken. De mensen leven hier vooral van de landbouw waar de bischop, na zelfbenoeming, reeds een project lopen heeft met het hoeden van varkens. Na een rit van een dik uur werden we hartelijk ontvangen en kon de les direct beginnen. Zoals verwacht ging alles zeer traag van start, maar op het eind van de dag was ons eerste afgewerkt product zichtbaar. Nadat de zeep uit de mal is gehaald, moet ze nog wel een week hard worden vooraleer ze gebruikt of verkocht kan worden.( ik heb er een paar mee naar huis gekregen) De dag erna zijn we teruggegaan en hebben de mensen zelf de zeep gemaakt. 's Middags hebben de bewoners fufu (plaatselijk eten) met een lekkere 'stew' voor ons gemaakt (Ik heb ook mee gestampt en dit is ook zweten hoor), voorafgegaan door de nodige borrels om de honger te stimuleren en lekker te zweten tijdens het eten. Zeer aangenaam. Terwijl de zeep dan moest aantrekken in de mal hebben we een plaatselijke cacao-plantage en het varkensproject bezocht. Voor we doorgingen kregen we een deel van de zeep mee en werd er een lied tot afscheid voor ons gezongen, wat vrij komisch was maar ook zeer vriendelijk.
Zoals jullie al hebben kunnen lezen ben ik (Isabelle) niet met de meidengroep op weekend geweest ik Keta. Ik ben namelijk met Kudzo naar zijn geboortedorp van een Afrikaans weekend gaan genieten.
Dus:
Nadat we de meisjes in hotel hebben afgezet zijn we terug op een taxi gesprongen om dan een bezoekje te brengen aan het fort 'Fort Prinzenstein' indrukwekkend. Ze hebben zelf dikke muren van 1 meter gemaakt met oesterschelpen. Als dit historisch bezoek achter de rug was zijn we bij een plaatselijk 'restaurantje' banku gaan eten (piikkaant!!!) voorafgaand door een borrel natuurlijk. Heerlijk!
En dan richting geboortedorp van Bernard en Kudzo, Agbuzome. Het was er heel stoffig, vuil en arm. Eens daar hebben we ons geïnstalleerd in een guesthouse. Heel gewoon maar toch gezellig. Die avond hebben we gezellig doorgebracht bij de broer van Kudzo, Billy Bolla, weliswaar met de nodig drank erbij en een plaatselijke maaltijd! Vraag me niet wat ik gegeten heb, het was donker(dus kon het niet zien) maar heel lekker. Het ging er heel ontspannen aan toe. De volgende dag was een echt afrikaanse dag, vroeg opstaan om in een bar te gaan ontbijten (Kenke) om daarna de beste vriend van Kudzo op te pikken en nog wat vrienden (familie). We reden richting kust, naar een grensstadje waar je geen foto's mocht trekken, om de kapotte autoraam te laten repareren. Die dag heb ik in de zee gezwommen met een aantal kinderen, want geen van die mannen die mee waren konden zwemmen en kennis gemaakt met de familie van Peter. Bij zijn broers werd er een maaltijd klaargemaakt voorafgaand door een plaatselijk borrel! Kudzo is voor mij ook Kokosnoten gaan plukken en een plaatselijke jongen ook. Hij heeft ook zelfs een vrouw geholpen kokosnoten te halveren!! Mooi om zien. Overal waar ik ook maar kwam kreeg ik plaatselijk eten, zo lekker! In de late namiddag zijn we dan richting guesthous gereden om ons op te frissen. Ik heb er dan ook een privé les motorrijden gekregen van Bernard. Een zeer aangename man als hij zeer ontspannen is. Die avond zijn we naar een hotel geweest om niet-Afrikaans te eten. Bah, dat smaakte me niet. De dag erop wat later opgestaan om bij Peter (beste vriend en doktor van Kudzo) te gaan ontbijten. Ik had nog niet ontbeten of er werd al een kip geslacht voor het middageten. En dit op mijn nuchtere maag! Kudzo en Peter (Killer Peter vanaf NU) zijn wat speciale ingrediënten gaan halen om 'Djemple' te maken. Wat een luxe, twee mannen die voor mij kookten. Toen Blly Bolla toekwam werden de flessen bovengehaald en ja ..... Wat zou er volgen! Het was mooi om zien, Kudzo achter het vuur!!!! Na het verorberen van een maaltijd klaargemaakt door Kudzo en Peter, ja op z'n Afrikaans!!, hebben we een dutje gedaan. IOnder een boom werd er een matje voor me klaargezet. Ik werd bewaakt door de zoon en de nichtjes van Peter. Heel lieve kinderen. Die avond stond een spiritueel feest op het programma. Het was onbeschrijflijk. Kudzo heeft toestemming moeten vragen omdat ik foto's zou mogen trekken. Dit doen ze door een offer te geven (drank in dit geval). Na enige tijd kreeg ik positief nieuws. Ik heb me helemaal laten meeslepen door het hele gebeuren! Met de nodige drankjes natuurlijk. Heel groot waren die glaasjes niet, dus ik had er veel nodig. Want, een blanke 'Yevo' zien dansen op dit feest was een eens zo'n groot feest voor de plaatselijk bevolking. Ik heb zelfs 3 keer mee gedanst (een soort kippendans, echt hilarisch!) maar heb ervan genoten. Over al dat spiritueel gedoe kan ik uren praten, dus als je het wil horen .... In ieder geval, ik heb me 's nachts heel anders gedragen dan normaal. Zou de 'spirit' dan toch tot mij gekomen zijn????????
De dag erna was het zeer moeilijk opstaan, want we stonden zeer vroeg op, en na al dat plaatselijk gedoe ..... Een halve dag met de moto rondrijden want de auto moest nagekeken worden. Joepie!!!!! Hop naar het dorp van de vader van Kudzo waar enkel familie van Kudzo woont. En ja, ik heb iedereen gezien en heb ook overal iets gegeten, ik ga nog dik worden!! Het was allemaal wel lekker. Tijd om te vertrekken, hop naar Keta om de meisjes te gaan halen. Maar het noodlot sloeg toe en de auto viel in pan, totaal plat .... niks aan te doen. Wachten in die hitte was geen pretje. Voor de meisjes werd er een auto geregeld (wat achteraf niet zo comfortabel bleek te zijn) en ik moest terug met de trotro samen met Bernard. Een hele onaangename rit. Toen we uitgehongerd, vuil en moe in Ho waren toegekomen bleek er geen openbaar vervoer meer te zijn naar Kpando. Ik maar aandringen om een taxi te nemen tot er een trotro aankwam om naar Kpando te gaan. Enn... het was dezelfde chauffeur als de vorige trotro. Maar hij had geen benzine meer. Dus, na veel zagen, wat de Ghanesen wel grappig vonden (Yevo dit, Yevo dat), zijn we uitgestapt om een taxi te nemen. Om 01.00 waren we eindelijk thuis. Maar wat bleek, ik kon niet in ons gedeelte van het huis, noch in mijn kamer! Dit er nog eens bovenop. Ik had er genoeg van en wilde dan wel buiten slapen. Maar onze held, Frank, heeft het opgelost! Rita en Elene wakker maken was de enige oplossing. Na een lekkere douche kon ik eindelijk gaan slapen.... Wat een weekend!!!!
Granny (Isabelle)
vrijdag 22 april 2011
Genieten, genieten, doodgaan op een berg maar toch genieten!!!
18 april – 21 april
Vandaag gingen we nog eens langs het weesthuis. In de morgen geven we daar altijd bijles. We kwamen daar aan en er waren nog 2 andere vrijwilligers. Aan de hand van hun testresultaten was het de bedoeling dat we in groepjes werden verdeeld. Er waren al groepen gemaakt naar klasgroep toe. Het was erg moeilijk om iets te doen met de kinderen. We hadden een groepje bij ons genomen: KG 1 en 2, kleuters dus. Het was al erg moeilijk om eerst alle kinderen te vinden die in onze groep zaten, want we kennen nog niet al de namen. Eens we ze allemaal gevonden hadden wilden we aan de slag gaan. Maar er waren nog veel andere kinderen die ook iets wilden doen en kinderen van ons groepje die dan weer niets wilden doen… Ze bleven rond ons zitten en vroegen om oefeningen… Het was om gek van te worden. Omdat de kinderen na 1,5 u niet meer wilden werken hebben we hen het spelletje 123 piano aangeleerd. Ze vonden dit geweldig. IN het begin was het wel moeilijk, want stil blijven staan is niet eenvoudig. Daarna speelden ze ook nog een spelletje van hier, maar daar snapten wij niets van! We namen dan het besluit dat het nuttiger was voor ons om de voormiddagen dat we normaal gepland hadden in het weeshuis te helpen zelf nog eens voor school te werken.
In de namiddag was het art. We kozen om armbandjes te maken, eigenlijk koos een van de oudere jongens dit voor ons. Geen probleem voor ons, dit moet nog wel lukken. De kinderen namen hun drinkbeker en vulden die met pareltjes en van ons kregen ze een draadje waaraan ze die konden rijgen. Ze deden dit allemaal heel goed, zelfs de kleintjes. Rond 5u rondden we af en keerden we terug naar huis. ’s Avonds hebben we naar goede gewoonte nog eens een filmpje gezien.
Verdorie toch, nog eens vroeg opstaan. We wilden nog een keertje met Wim mee om zeep te maken. Kudzo wilde met de Corsa rijden, geen probleem, enkel het bord moest wel mee en dat past daar niet echt in… Dan binden we dat maar op het dak en de staander in de koffer; Het was een schoon zicht. We zijn onderweg wel een keer moeten stoppen omdat het los was gekomen. Maarja wat wil je, Kudzo kan zich niet inhouden om snel te rijden en dan met die putten… We moesten eventjes zoeken waar we exact moesten zijn. Eenmaal aangekomen en uitgestapt merkten we dat er olie uit de lekte. Kudzo belde zijn garagist en die kwam met de bus naar daar om alles te maken. Maar zij vonden ook niet goed de weg… Uiteindelijk reden ze met de corsa naar huis en lieten de bus achter voor ons. Ondertussen waren ze al begonnen met het maken van de zeep. De mensen waren zeer aandachtig en het ging goed vooruit. Tijdens het drogen zijn we naar een riviertje geweest achter het dorp. We stonden al met onze voeten in het water toen Kudzo besliste een douche te nemen. Dat wilden wij ook. Omdat er iets te veel mensen waren om in ons ondergoed te gaan zijn we maar met kleren en al in de ‘douche’ geweest. Een zaligheid! We hebben nog een kwartiertje in het water gezeten voor we terug gingen naar het dorp. Er zat natuurlijk niks anders op dan onze kleren gewoon te laten drogen, dus gingen we maar in het zonnetje staan. We kregen ook weer een heerlijke maaltijd voorgeschoteld. Fufu! Dat smaakte toch weer heerlijk! We hebben ons weer overeten natuurlijk. Het mangoseizoen is (eindelijk) begonnen, dus als dessert plukten we een verse mango van de boom. Eigenlijk lieten we dit Kudzo voor ons doen. Wij kunnen zo goed nog niet mikken…
Tegen half 5 waren we thuis en Sanne had toch nog zin in caramelstokken, dus zat er niks anders op dan die te gaan halen. Met nog een tussenstop bij de directeur van haar school liep ze naar het einde van’t straat om ze te gaan halen. Op de terugweg moest ze toch wel eventjes lopen want daar was de volgende regenbui! Lang leve het regenseizoen!
Deze morgen kwamen de Belgische jongens bij ons ontbijten. Zij vergezelden ons vandaag want zij wilden ook graag de hoogste berg van Ghana beklimmen. Het was erg vroeg opstaan (ik denk zelfs het vroegste van heel de reis) want onze wekker ging al om 6u. Toch wel pijnlijk. Na ons ontbijt vertrokken we naar het dorpje. De mensen waren verrassend op tijd dus we konden beginnen om half 9. Het wachten duurde deze keer wel wat lang. De zeep wilde niet dikker worden. Eenmaal dat de zeep in de mal was konden we eindelijk vertrekken naar de berg. De berg was 885m hoog, wat dus eigenlijk al geen berg is. Iedereen vertelt ons dat het echt een zware beklimming was. We dachten allemaal dat we dit wel aankonden. Aangekomen aan de berg begonnen we met volle moed. Brecht en Wim gingen er in speed tempo vandoor. Sanne bleef wat vanachter hangen… Het was zo verschrikkelijk stijl. Het was afzien. Kwam er nog eens bij dat we dit recht op de middag deden dus het nog eens lekker warm was. We hadden ook allemaal al terug wat honger. Maar we zijn uiteindelijk allemaal op de top geraakt (de ene al met wat meer moeite dan de andere). En daar zijn we fier op! Het uitzicht was wel de moeite. We konden zelfs Togo zien. Na even uit te rusten konden we beginnen aan de toch naar beneden… best wel gevaarlijk! We zijn allemaal minsterns 1 keer op ons gat gevallen! Maar toch veilig beneden geraakt. We doen dat op ons gemak en niet zoals de jongens hier al lopend van de berg! Tzijn echt zotten! Eenmaal beneden keken we no meer uit naar de waterval. Al sloeg het tripje daar naartoe toch nog tegen. Het was ongeveer nog een half uurtje wandelen, maar na zo’n beklimming is dat best wel ver! We hadden ook ongelofelijk veel dorst. Maar al ons water was op dus er zat niks anders op dan te drinken uit de beek. Wat waren we blij dat we bij de waterval kwamen! Zalig fris. De tocht naar de waterval was mooier dan naar Wli, maar de waterval was wel kleiner. Na een zalige verfrissing keerden we met enorm veel honger terug naar het dorp. Onderweg zijn we nog gestopt aan een plek waar ze slangen hadden. We hebben allemaal een phyton vastgehad. Het waren geen wilde beesten, maar best wel cool om eens te zien. Kudzo had er geweldig veel schrik van! In het dorpje hebben we dan rond 4u ons middageten gegeten (niet zo veel want de honger was al over) en dan keerden we terug naar huis. Onderweg stopten we nog bij een plek waar ze de palmwijn maakten. We dronken er verse, die zelfs nog wat warm was. HEERLIJK!!!! Sanne en Joyce vielen op de achterbank in slaap want ze bijna een bed vanachter in de bus… Jammer genoeg waren we al snel thuis en werden we door Brecht wakker gemaakt. ’s Avonds waren we allemaal doodmoe! Sommigen kropen nog in de zetel voor een filmpje, anderen gingen nog iets drinken.
Deze ochtend ging niet zoals het moest zijn. We bleven zowiso al thuis van het weeshuis om voor school te werken. Maar Sanne is vandaag niet veel verder geraakt dan haar bed en het toilet. Joyce heeft geweldig veel voor school gedaan, daar kan Sanne nu wel jaloers op zijn.
We belden in de namiddag naar Edem om te zeggen dat we vandaag niet naar het weeshuis kwamen, Joyce zag het niet zitten om alleen te gaan. Wim is vandaag naar de jongens in Kpantech geweest om naar de slachting van een koe te gaan kijken. De rest van de dag werd gevuld door film.
Onze laatste 2 weken zijn ingegaan, dus we gaan er nog dubbel zo hard van genieten!
Nog een weekje reizen, daarna afscheid nemen van Kpando en dan zijn we al terug…
Vandaag gingen we nog eens langs het weesthuis. In de morgen geven we daar altijd bijles. We kwamen daar aan en er waren nog 2 andere vrijwilligers. Aan de hand van hun testresultaten was het de bedoeling dat we in groepjes werden verdeeld. Er waren al groepen gemaakt naar klasgroep toe. Het was erg moeilijk om iets te doen met de kinderen. We hadden een groepje bij ons genomen: KG 1 en 2, kleuters dus. Het was al erg moeilijk om eerst alle kinderen te vinden die in onze groep zaten, want we kennen nog niet al de namen. Eens we ze allemaal gevonden hadden wilden we aan de slag gaan. Maar er waren nog veel andere kinderen die ook iets wilden doen en kinderen van ons groepje die dan weer niets wilden doen… Ze bleven rond ons zitten en vroegen om oefeningen… Het was om gek van te worden. Omdat de kinderen na 1,5 u niet meer wilden werken hebben we hen het spelletje 123 piano aangeleerd. Ze vonden dit geweldig. IN het begin was het wel moeilijk, want stil blijven staan is niet eenvoudig. Daarna speelden ze ook nog een spelletje van hier, maar daar snapten wij niets van! We namen dan het besluit dat het nuttiger was voor ons om de voormiddagen dat we normaal gepland hadden in het weeshuis te helpen zelf nog eens voor school te werken.
In de namiddag was het art. We kozen om armbandjes te maken, eigenlijk koos een van de oudere jongens dit voor ons. Geen probleem voor ons, dit moet nog wel lukken. De kinderen namen hun drinkbeker en vulden die met pareltjes en van ons kregen ze een draadje waaraan ze die konden rijgen. Ze deden dit allemaal heel goed, zelfs de kleintjes. Rond 5u rondden we af en keerden we terug naar huis. ’s Avonds hebben we naar goede gewoonte nog eens een filmpje gezien.
Verdorie toch, nog eens vroeg opstaan. We wilden nog een keertje met Wim mee om zeep te maken. Kudzo wilde met de Corsa rijden, geen probleem, enkel het bord moest wel mee en dat past daar niet echt in… Dan binden we dat maar op het dak en de staander in de koffer; Het was een schoon zicht. We zijn onderweg wel een keer moeten stoppen omdat het los was gekomen. Maarja wat wil je, Kudzo kan zich niet inhouden om snel te rijden en dan met die putten… We moesten eventjes zoeken waar we exact moesten zijn. Eenmaal aangekomen en uitgestapt merkten we dat er olie uit de lekte. Kudzo belde zijn garagist en die kwam met de bus naar daar om alles te maken. Maar zij vonden ook niet goed de weg… Uiteindelijk reden ze met de corsa naar huis en lieten de bus achter voor ons. Ondertussen waren ze al begonnen met het maken van de zeep. De mensen waren zeer aandachtig en het ging goed vooruit. Tijdens het drogen zijn we naar een riviertje geweest achter het dorp. We stonden al met onze voeten in het water toen Kudzo besliste een douche te nemen. Dat wilden wij ook. Omdat er iets te veel mensen waren om in ons ondergoed te gaan zijn we maar met kleren en al in de ‘douche’ geweest. Een zaligheid! We hebben nog een kwartiertje in het water gezeten voor we terug gingen naar het dorp. Er zat natuurlijk niks anders op dan onze kleren gewoon te laten drogen, dus gingen we maar in het zonnetje staan. We kregen ook weer een heerlijke maaltijd voorgeschoteld. Fufu! Dat smaakte toch weer heerlijk! We hebben ons weer overeten natuurlijk. Het mangoseizoen is (eindelijk) begonnen, dus als dessert plukten we een verse mango van de boom. Eigenlijk lieten we dit Kudzo voor ons doen. Wij kunnen zo goed nog niet mikken…
Tegen half 5 waren we thuis en Sanne had toch nog zin in caramelstokken, dus zat er niks anders op dan die te gaan halen. Met nog een tussenstop bij de directeur van haar school liep ze naar het einde van’t straat om ze te gaan halen. Op de terugweg moest ze toch wel eventjes lopen want daar was de volgende regenbui! Lang leve het regenseizoen!
Deze morgen kwamen de Belgische jongens bij ons ontbijten. Zij vergezelden ons vandaag want zij wilden ook graag de hoogste berg van Ghana beklimmen. Het was erg vroeg opstaan (ik denk zelfs het vroegste van heel de reis) want onze wekker ging al om 6u. Toch wel pijnlijk. Na ons ontbijt vertrokken we naar het dorpje. De mensen waren verrassend op tijd dus we konden beginnen om half 9. Het wachten duurde deze keer wel wat lang. De zeep wilde niet dikker worden. Eenmaal dat de zeep in de mal was konden we eindelijk vertrekken naar de berg. De berg was 885m hoog, wat dus eigenlijk al geen berg is. Iedereen vertelt ons dat het echt een zware beklimming was. We dachten allemaal dat we dit wel aankonden. Aangekomen aan de berg begonnen we met volle moed. Brecht en Wim gingen er in speed tempo vandoor. Sanne bleef wat vanachter hangen… Het was zo verschrikkelijk stijl. Het was afzien. Kwam er nog eens bij dat we dit recht op de middag deden dus het nog eens lekker warm was. We hadden ook allemaal al terug wat honger. Maar we zijn uiteindelijk allemaal op de top geraakt (de ene al met wat meer moeite dan de andere). En daar zijn we fier op! Het uitzicht was wel de moeite. We konden zelfs Togo zien. Na even uit te rusten konden we beginnen aan de toch naar beneden… best wel gevaarlijk! We zijn allemaal minsterns 1 keer op ons gat gevallen! Maar toch veilig beneden geraakt. We doen dat op ons gemak en niet zoals de jongens hier al lopend van de berg! Tzijn echt zotten! Eenmaal beneden keken we no meer uit naar de waterval. Al sloeg het tripje daar naartoe toch nog tegen. Het was ongeveer nog een half uurtje wandelen, maar na zo’n beklimming is dat best wel ver! We hadden ook ongelofelijk veel dorst. Maar al ons water was op dus er zat niks anders op dan te drinken uit de beek. Wat waren we blij dat we bij de waterval kwamen! Zalig fris. De tocht naar de waterval was mooier dan naar Wli, maar de waterval was wel kleiner. Na een zalige verfrissing keerden we met enorm veel honger terug naar het dorp. Onderweg zijn we nog gestopt aan een plek waar ze slangen hadden. We hebben allemaal een phyton vastgehad. Het waren geen wilde beesten, maar best wel cool om eens te zien. Kudzo had er geweldig veel schrik van! In het dorpje hebben we dan rond 4u ons middageten gegeten (niet zo veel want de honger was al over) en dan keerden we terug naar huis. Onderweg stopten we nog bij een plek waar ze de palmwijn maakten. We dronken er verse, die zelfs nog wat warm was. HEERLIJK!!!! Sanne en Joyce vielen op de achterbank in slaap want ze bijna een bed vanachter in de bus… Jammer genoeg waren we al snel thuis en werden we door Brecht wakker gemaakt. ’s Avonds waren we allemaal doodmoe! Sommigen kropen nog in de zetel voor een filmpje, anderen gingen nog iets drinken.
Deze ochtend ging niet zoals het moest zijn. We bleven zowiso al thuis van het weeshuis om voor school te werken. Maar Sanne is vandaag niet veel verder geraakt dan haar bed en het toilet. Joyce heeft geweldig veel voor school gedaan, daar kan Sanne nu wel jaloers op zijn.
We belden in de namiddag naar Edem om te zeggen dat we vandaag niet naar het weeshuis kwamen, Joyce zag het niet zitten om alleen te gaan. Wim is vandaag naar de jongens in Kpantech geweest om naar de slachting van een koe te gaan kijken. De rest van de dag werd gevuld door film.
Onze laatste 2 weken zijn ingegaan, dus we gaan er nog dubbel zo hard van genieten!
Nog een weekje reizen, daarna afscheid nemen van Kpando en dan zijn we al terug…
maandag 18 april 2011
Wij maken Palmolie! Mexicanen is plezant!
11 april-17april
Vandaag vertrokken we iets vroeger dan gisteren naar hetzelfde dorpje. Om 8u waren we al onderweg. Vandaag gaan de mensen zelf de zeep maken. Onderweg hebben ze nog een schaap omver gereden. Dat schaap besliste halfweg tijdens het oversteken om toch terug te draaien. Dat was niet zo slim… We hebben het nog wel zien verder lopen, maar hoe het er aan toe was weten we niet. We waren er toch wel even niet goed van. Hoewel er gisteren was afgesproken dat we om half 9 gingen beginnen en wij er echt om half 9 waren, waren er nog bijna geen mensen te zien. Ghana-time… Tegen half 10 gingen we dan toch van start. Wim had ‘s morgens nog een papier geschreven waar de stappen opstonden die gevolgd moesten worden als je zeep wil maken. De mensen waren wel erg blij dat we terug waren, daarom hadden ze voor ons allemaal een armbandje gemaakt. Hoewel Joyce en Sanne eigenlijk niet veel deden kregen we er toch ook eentje. Wij natuurlijk apetrots!! ;-) Eerst werden alle ingrediënten nog eens overlopen. Er werden groepen gemaakt (elke groep doet een stap van het maken van de zeep), het ging eigenlijk best goed vooruit. Wanneer er geroerd werd zijn we nog eens naar de palmwijn gaan kijken (en natuurlijk proeven) Ook Sanne en Joyce de vrouwen van het dorp geholpen met fufu maken. Terwijl zij de casava en Plantine (bakbananen) al hadden fijn gestampt mochten wij de effectieve fufubol maken. Maar na 1 beurt was het al voorbij. Wij vonden dat we dat best goed deden. Aan het gelach van de vrouwen te horen dachten zij er anders over! Tegen 11u ging de zeep (die deze keer wit was) in de mal. 3u wachten tot dat ze klaar is werd opvuld met een bezoek aan het meer. Kudzo bracht ons naar een dorpje, dat te vergelijken is met Torkor. Wat een prachtig uitzicht in het dorp. We kwamen er nog de man tegen die ons vorige keer in Torkor met de boottocht te veel wilde laten betalen. Hij wist nog wie we waren, maar wij ook nog wie hij was. Joyce heeft nog een mega grote vis gevangen. Allé uit de boot gevist Na een half uurtje zijn we terug gereden naar ons dorpje om te zien hoe ver de zeep al stond. Daar kregen we dan onze ‘zelfgemaakte’ fufu voorgeschoteld. We hadden allemaal zo’n honger dat er eigenlijk te weinig was. Maar dat durfden we niet zeggen. Gelukkig was er ook ene heerlijk dessert. Verse ananas (echt maar net geplukt) en kiwi bananen (mini- banaantjes die naar kiwi smaken, echt heerlijk). Er werden nog 10 tips gegeven en een vragenrondje gehouden en dan was de zeep klaar om uit de mal gehaald te worden. De zeep zag er geweldig uit! Daarna werd de zeep onder de mensen verdeeld (dit hadden ze wel verdiend) en kregen ze een geweldig mooie afscheidsspeech van Wim. Ze kregen ieder 3 stukken. Er was nog wel even discussie (van toch een half uur) over iemand die betaald had om mee te leren zeep maken maar er uiteindelijk niet bij kon zijn. De mensen daar vonden niet dat ze ook zeep mocht krijgen, wij vonden dit echter wel. Wim probeerde zijn mening ook te geven, maar kreeg daar niet echt de kans toe. Uiteindelijk (na 4 keer proberen) lukte hem het toch en namen ze de 3 stukken voor de persoon in kwestie aan. We zullen nooit weten of ze die ooit gekregen heeft of niet. Daarna was het tijd om terug naar huis te rijden. Met de auto volgeladen met bananen, mango’s en ananassen reden we terug. Onderweg letten we goed op, want Joyce wilde een foto trekken van een hutje dat ze gezien had. Ze dacht dat we het snel zouden tegenkomen. Maar na een tijdje twijfelde ze of ze het toch gezien had want we kwamen het maar niet tegen. Uiteindelijk kwamen we het tegen in Fesi, het dorpje naast Kpando… heel de weg voor niks zo goed opgelet… Maar ze heeft haar foto! Na een rustige avond kropen we op tijd ons bed in!
Vandaag gaan we de eerste keer naar het weeshuis. In de morgen moeten we er bijles geven. Maar aangezien we niet zo goed weten wie op welk niveau zit of welke leeftijd heeft is dit best wel moeilijk. We kregen een paar kindjes mee en een bak materiaal waarmee we konden oefenen. De kindjes waren van 5 verschillende leeftijden, dus erg moeilijk om iets mee te doen. Eigenlijk hebben we niet veel kunnen doen. We hebben een paar spelletjes gedaan om de kleuren en de vormen te oefenen. Er volgden ook nog wat oefeningen op + en -. Maar daar bleef het dan ook bij. Rond 11u gingen we richting huis, maar onderweg passeerden we nog even langs het internetcafé. Nu dat we er tijd voor hadden moesten we er toch van profiteren. We moesten zien of we een mailtje terug hadden voor onze vakantietocht.
Na ons middageten legden we ons nog even neer voor een middagdutje, iets wat echt wel nodig was die dag. Rond kwart voor 3 vertrokken we terug naar het weeshuis, maar passeerden eerst nog even langs Edem, die had ons in de ochtend gebeld. Hij had gewoon zin in een babbeltje, want veel nieuws had hij niet… daarna wandelden we samen met Etse en Atiso naar de home. Omdat we ’s avonds de jongens haddne uitgenodigd moest er ook nog drinken zijn, maar om 5u is de drankenwinkel gesloten dus gaven we de jongens de opdracht drinken voor ons te gaan halen. Zij hebben toch vakantie dus deden dat met veel plezier. In de home aangekomen was het puzzelnamiddag. De doos met puzzels werd letterlijk leeggekapt. We namen ieders een groepje mee met een puzzel van 100 stukken. Die bleek best nog moeilijk, maar mits de nodige hulp lukte het wel om hem te maken. Trots dat ze waren!! Rond 4u begon het ineens heel hard te regenen! Toch weer even geleden dat het zo grellig deed. Er viel zelfs hagel uit de lucht. Hoe dat kan snap ik toch niet hoor! Want het was nog steeds warm. Nooit gedacht dat het in Afrika kon hagelen… De kinderen liepen wel buiten in de regen. Sommigen moesten emmer gaan vullen met water, sommigen hadden een regenjas, anderen beschermden zich dan weer met de plastic van het spel twister. Ook gingen er veel kinderen naar buiten om mango’s te gaan rapen. Door de regen vallen die van de bomen. Mits enige vertraging door de regen gingen we terug naar huis. We hadden eigenlijk afgesproken samen met Etse en Atiso terug naar huis te wandelen. Maar door de regen kwamen ze niet opdagen (wel begrijpelijk). Vlakbij het weeshuis passeerden we een boom die was afgeknakt door een blikseminslag.We hebben het niet zien gebeuren, maar het zag er toch naar uit. Best wel eng eigenlijk. Dit wilde ook zeggen dat we ons drinken niet hadden. Hopelijk waren ze zo slim om dit toch te brengen, we konden ze ook niet bereiken want door het onweer was het netwerk verdwenen.
’s Avonds was het voetbal op televisie, een heel belangrijke match: Manchester-Chelsea. Aangezien dat manchester de vorige match al gewonnen had begonnen ze toch op een veilige positie. We zaten met z’n allen in de living van Kudzo en Rita. Allemaal supporters voor Manchester, behalve Frank, die stemde voor de tegenpartij. De eerste goal was voor manchester. Daarna was het even spannend toen Chelsea tegen scoorde, maar de vreugde van Frank was van korte duur want binnen dezelfde minuut scoorde Manchester opnieuw! Osseeeh MANU!!!! We gaan verder in de champions leage. Tijdens de match zijn de Belgische jongens mee aangeschoven, die kwamen even langs om onze vakantietrip te bespreken. Na de match hebben we ons buiten gezet en onze trip naar onze mening aangepast want blijkbaar vertrekken de jongens een dag vroeger naar huis dan wij dachten. Dus sommige dingen vallen weg en veranderen van plaats, maar uiteindelijk ziet het er toch geweldig goed uit. Na nog wat spelletjes presidenten was het tijd om in bed te kruipen.
Vandaag moesten we terug naar Ho om ons paspoort af te halen. Hopelijk lukt dit zonder te veel problemen. De trotrorit heen ging best vlot, al blijft Sanne toch schrik hebben in de auto’s die elk moment uit elkaar kunnen vallen. Maar uiteindelijk zonder problemen daar geraakt. We kregen direct ons paspoort mee, dus konden we snel naar het internet. Iedereen voor 2 uurtjes online om te skypen of foto’s online te zetten. Die 2u waren snel voorbij. Joyce had een klein probleempje: omdat haar webcam het niet deed was ze er een nieuwe gaan vragen, maar die kon ze niet meer vinden. Groot probleem dus. Ze moest 20 cedi betalen, maar dit wilde ze niet. Uiteindelijk kon ze niet anders dan het betalen want ze wilden haar niet laten gaan. Zwaar teleurgesteld vertrokken we naar het zwembad. Sanne en Joyce gingen ondertussen nog even naar de bank. De plons in het zwembad deed wel erg goed! De zon scheen wel niet erg hard meer en er leken mega regenwolken op komst. Maar uiteindelijk bleef het over. We aten nog een laatste keer onze club sandwish, die heerlijk smaakte want we hadden reuzehonger, wat wel kan om half 4 ’s middags. Tegen half 6 waren we aan de trotro stand. Zowel Jasper als Ang regelden een trotro. Maar deze keer hadden we geluk met de trotro. Nog nooit zo’n sjieke gezien. Iets groter dan de normale trotro’s maar ook een stuk degelijker, geen rammelbakken. We zaten comfortabel en reden razendsnel naar huis. En deze keer was het echt wel razendsnel. Want waar we normaal minstens 1,5u over doen deden we nu in 1u. er zat wel een of andere zatlap op waardoor het moeilijk was om te slapen. Hij was steeds lawaai aan’t maken. Maar wanneer hij uitstapte wel er hevig geslapen! Christian belde ons vandaag ook nog eens om te horen hoe het met ons was, we spraken af om ’s avonds iets te gaan drinken. Maar omdat we dachten laat terug te zijn (wat uiteindelijk wel meeviel) hadden we dit al uitgesteld naar morgen. We zijn dan met de jongens iets gaan eten in Roses garden. Allemaal veel te veel gegeten natuurlijk! Het was een gezellige dag met de Belgische jongens. Gelukkig maar want we moeten er nog een hele week mee doorbrengen
Vandaag gingen we nog eens mee met Wim om zeep te maken. Eigenlijk gaan we meer mee om te zien hoe ze palmolie maken, maar de zeep is ook mooi meegenomen. Wim was hier gisteren al geweest dus hij werd met open armen ontvangen. Wij eigenlijk ook hoor! Joyce had al snel 2 kleine geitjes gespot. Zo schattig! Ze hebben wel lawaai gemaakt alsof hun leven gedaan was toen Joyce ze wilde vastpakken. Na lang wachten konden ze dan eindelijk beginnen aan het maken van de zeep. Tijdens het wachten gingen Joyce en Sanne al eens kijken hoe ze de palmolie maakten. Joyce kon het niet laten om eens te vragen of we mochten helpen. Ze schrokken van deze vraag maar stemden toch toe. Vandaag was de slogan: hoe vettiger, hoe prettiger! We moesten het afval van de palmnoten uit de rest van de pot halen. Lekker vettig! Onze handen zagen lekker geel! Echt plezant! Ondertussen was de zeep in de mal gegaan en hadden we weer 3u tijd om vanalles te doen. We hebben nog een paar keer bij de palmolie gaan kijken hoe het proces verder verliep. Wim had zin in een kokosnoot en vroeg aan een jongen of die er kon gaan halen. Dus die jongen kroop in de boom en gooide 3 kokosnoten naar beneden. Verser kan je ze niet hebben. Er hingen ook calabassen aan de boom. Daar wilden we er graag eentje van, dan kunnen we daar drinkkommetjes van maken. (Jaja ze staan hier ondertussen al te drogen) We zijn ook nog naar een waterput gaan kijken waar ze hier water uithalen. Eigenlijk een grote betonnen bak waar het water van de ‘bergen’ instroomt. We hebben er een kommetje van gedronken, eigenlijk best nog fris. (we hebben er geen last van gehad) Er stond ook een mega katoenboom, blijkbaar kan katoen ook aan bomen groeien. Eenmaal terug werd de zeep uit de mal gehaald, weer een mooie speech van Wim, de zeep werd verdeeld en we konden terug naar huis. Deze keer waren we eens op tijd terug. ’s Avonds zijn we met alle jongens van het huis iets gaan drinken. Voor sommigen was het al lang geleden dat we hen gezien had. Een fijn weerzien! Enkel Atiso kon er niet bij zijn want hij was in Torkor. We gingen naar Akkusika, maar vreemd genoeg was daar voor op een vrijdag niet erg veel te beleven. Maar dat vondne we niet zo erg. We zijn daar in ‘den hof’ gaan zitten. Gezellig bij elkaar! De jongens konden het natuurlijk niet laten om te dansen. De geweldige movekes kwamen snel boven! Man, die kunnen hier toch echt wel een pakske dansen zenne! We wandelden (op tijd) terug naar huis met z’n allen! Eigenlijk missen we de jongens toch wel in het huis!
16 april
Deze morgen moeten we niet naar het weeshuis want daar is zaterdag de moment om te wassen. Dat vonden we niet zo erg, konden we nog eens een morgen op ons gemak zijn. We hebben een wasje gedaan (de laatste onderbroekenwas) en vooral genoten van de zon! In de namiddag zijn we wel naar het weesthuis geweest. Daar is het op zaterdag altijd sportdag. Dan nemen we een box mee naar het stadion dat naast het weeshuis ligt. Aangezien de meeste kinderen jongens zijn en voetbal hier geweldig populair is was er snel gekozen wat de meeste kinderen deden. Met de kleinsten probeerden we estafetten te doen. Echt geweldig om te zien. Ze snapten er niet zoveel van, hoe goed we het ook probeerden uit te leggen. Uiteindelijk hebben we ons wel goed geamuseerd! Vanavond hadden we afgesproken met de Belgische jongens om eens te Mexicanen. Een kaartspelleke dat Joyce en Brecht kennen. We zijn gestart met het opeten van de Ang zijn postpakket. Daarna dronken we enkele stars tijdens het spelen van poker. Sanne en Joyce deden het niet zo slecht om dit voor de eerste te doen. We zijn wel ons geld kwijtgespeeld, maar die 2 cedi gaat het nu niet maken. Daarna zijn we gestart met Mexicanen. Elke kaart heeft een betekenis of een opdracht. We hebben echt gelachen! Het was reuze plezant! De star ging vlotjes binnen en dat hebben we allemaal geweten… Sanne nog het meest vanal. We hebben zelfs nog bier moeten gaan bijhalen omdat er te weinig was voorzien. Wim heeft zijn haar ook nog af gedaan, de effecten van veel drinken. Uiteindelijk zijn we maar op Kpantech blijven slapen, want naar huis gaan ging precies niet meer.
Op zondag was het echt een tamme dag. We hebben nog tot de middag in ons bed gelegen. Verder hebben we de hele dag film gekeken en gerust. Sanne is enkel naar buiten geweest om caramellenstokken te gaan halen. Ze was maar net op tijd terug voor de regen. Het heeft de hele avond doorgeregend. Het was weer al even geleden dus het viel met bakken naar beneden. Tegen het avondeten viel de elektriciteit ook nog eens uit. Het was avondeten bij kaarslicht. De jongens stonden ineens voor de deur, de zotten dat door de regen zijn gekomen. We wilden de foto’s van de avond daarvoor uitwisselen. Ook wim zijn haar moest nog wat bijgewerkt worden. Daarna hebben we nog een paar spelletjes president gespeeld en we kropen vroeg in ons bed, dat was wel nodig!
Er blijven nog maar 2 dikke weken over en dan is het al gedaan voor ons. Maar daar denken wij hier nog niet aan. We blijven genieten!
Vandaag vertrokken we iets vroeger dan gisteren naar hetzelfde dorpje. Om 8u waren we al onderweg. Vandaag gaan de mensen zelf de zeep maken. Onderweg hebben ze nog een schaap omver gereden. Dat schaap besliste halfweg tijdens het oversteken om toch terug te draaien. Dat was niet zo slim… We hebben het nog wel zien verder lopen, maar hoe het er aan toe was weten we niet. We waren er toch wel even niet goed van. Hoewel er gisteren was afgesproken dat we om half 9 gingen beginnen en wij er echt om half 9 waren, waren er nog bijna geen mensen te zien. Ghana-time… Tegen half 10 gingen we dan toch van start. Wim had ‘s morgens nog een papier geschreven waar de stappen opstonden die gevolgd moesten worden als je zeep wil maken. De mensen waren wel erg blij dat we terug waren, daarom hadden ze voor ons allemaal een armbandje gemaakt. Hoewel Joyce en Sanne eigenlijk niet veel deden kregen we er toch ook eentje. Wij natuurlijk apetrots!! ;-) Eerst werden alle ingrediënten nog eens overlopen. Er werden groepen gemaakt (elke groep doet een stap van het maken van de zeep), het ging eigenlijk best goed vooruit. Wanneer er geroerd werd zijn we nog eens naar de palmwijn gaan kijken (en natuurlijk proeven) Ook Sanne en Joyce de vrouwen van het dorp geholpen met fufu maken. Terwijl zij de casava en Plantine (bakbananen) al hadden fijn gestampt mochten wij de effectieve fufubol maken. Maar na 1 beurt was het al voorbij. Wij vonden dat we dat best goed deden. Aan het gelach van de vrouwen te horen dachten zij er anders over! Tegen 11u ging de zeep (die deze keer wit was) in de mal. 3u wachten tot dat ze klaar is werd opvuld met een bezoek aan het meer. Kudzo bracht ons naar een dorpje, dat te vergelijken is met Torkor. Wat een prachtig uitzicht in het dorp. We kwamen er nog de man tegen die ons vorige keer in Torkor met de boottocht te veel wilde laten betalen. Hij wist nog wie we waren, maar wij ook nog wie hij was. Joyce heeft nog een mega grote vis gevangen. Allé uit de boot gevist Na een half uurtje zijn we terug gereden naar ons dorpje om te zien hoe ver de zeep al stond. Daar kregen we dan onze ‘zelfgemaakte’ fufu voorgeschoteld. We hadden allemaal zo’n honger dat er eigenlijk te weinig was. Maar dat durfden we niet zeggen. Gelukkig was er ook ene heerlijk dessert. Verse ananas (echt maar net geplukt) en kiwi bananen (mini- banaantjes die naar kiwi smaken, echt heerlijk). Er werden nog 10 tips gegeven en een vragenrondje gehouden en dan was de zeep klaar om uit de mal gehaald te worden. De zeep zag er geweldig uit! Daarna werd de zeep onder de mensen verdeeld (dit hadden ze wel verdiend) en kregen ze een geweldig mooie afscheidsspeech van Wim. Ze kregen ieder 3 stukken. Er was nog wel even discussie (van toch een half uur) over iemand die betaald had om mee te leren zeep maken maar er uiteindelijk niet bij kon zijn. De mensen daar vonden niet dat ze ook zeep mocht krijgen, wij vonden dit echter wel. Wim probeerde zijn mening ook te geven, maar kreeg daar niet echt de kans toe. Uiteindelijk (na 4 keer proberen) lukte hem het toch en namen ze de 3 stukken voor de persoon in kwestie aan. We zullen nooit weten of ze die ooit gekregen heeft of niet. Daarna was het tijd om terug naar huis te rijden. Met de auto volgeladen met bananen, mango’s en ananassen reden we terug. Onderweg letten we goed op, want Joyce wilde een foto trekken van een hutje dat ze gezien had. Ze dacht dat we het snel zouden tegenkomen. Maar na een tijdje twijfelde ze of ze het toch gezien had want we kwamen het maar niet tegen. Uiteindelijk kwamen we het tegen in Fesi, het dorpje naast Kpando… heel de weg voor niks zo goed opgelet… Maar ze heeft haar foto! Na een rustige avond kropen we op tijd ons bed in!
Vandaag gaan we de eerste keer naar het weeshuis. In de morgen moeten we er bijles geven. Maar aangezien we niet zo goed weten wie op welk niveau zit of welke leeftijd heeft is dit best wel moeilijk. We kregen een paar kindjes mee en een bak materiaal waarmee we konden oefenen. De kindjes waren van 5 verschillende leeftijden, dus erg moeilijk om iets mee te doen. Eigenlijk hebben we niet veel kunnen doen. We hebben een paar spelletjes gedaan om de kleuren en de vormen te oefenen. Er volgden ook nog wat oefeningen op + en -. Maar daar bleef het dan ook bij. Rond 11u gingen we richting huis, maar onderweg passeerden we nog even langs het internetcafé. Nu dat we er tijd voor hadden moesten we er toch van profiteren. We moesten zien of we een mailtje terug hadden voor onze vakantietocht.
Na ons middageten legden we ons nog even neer voor een middagdutje, iets wat echt wel nodig was die dag. Rond kwart voor 3 vertrokken we terug naar het weeshuis, maar passeerden eerst nog even langs Edem, die had ons in de ochtend gebeld. Hij had gewoon zin in een babbeltje, want veel nieuws had hij niet… daarna wandelden we samen met Etse en Atiso naar de home. Omdat we ’s avonds de jongens haddne uitgenodigd moest er ook nog drinken zijn, maar om 5u is de drankenwinkel gesloten dus gaven we de jongens de opdracht drinken voor ons te gaan halen. Zij hebben toch vakantie dus deden dat met veel plezier. In de home aangekomen was het puzzelnamiddag. De doos met puzzels werd letterlijk leeggekapt. We namen ieders een groepje mee met een puzzel van 100 stukken. Die bleek best nog moeilijk, maar mits de nodige hulp lukte het wel om hem te maken. Trots dat ze waren!! Rond 4u begon het ineens heel hard te regenen! Toch weer even geleden dat het zo grellig deed. Er viel zelfs hagel uit de lucht. Hoe dat kan snap ik toch niet hoor! Want het was nog steeds warm. Nooit gedacht dat het in Afrika kon hagelen… De kinderen liepen wel buiten in de regen. Sommigen moesten emmer gaan vullen met water, sommigen hadden een regenjas, anderen beschermden zich dan weer met de plastic van het spel twister. Ook gingen er veel kinderen naar buiten om mango’s te gaan rapen. Door de regen vallen die van de bomen. Mits enige vertraging door de regen gingen we terug naar huis. We hadden eigenlijk afgesproken samen met Etse en Atiso terug naar huis te wandelen. Maar door de regen kwamen ze niet opdagen (wel begrijpelijk). Vlakbij het weeshuis passeerden we een boom die was afgeknakt door een blikseminslag.We hebben het niet zien gebeuren, maar het zag er toch naar uit. Best wel eng eigenlijk. Dit wilde ook zeggen dat we ons drinken niet hadden. Hopelijk waren ze zo slim om dit toch te brengen, we konden ze ook niet bereiken want door het onweer was het netwerk verdwenen.
’s Avonds was het voetbal op televisie, een heel belangrijke match: Manchester-Chelsea. Aangezien dat manchester de vorige match al gewonnen had begonnen ze toch op een veilige positie. We zaten met z’n allen in de living van Kudzo en Rita. Allemaal supporters voor Manchester, behalve Frank, die stemde voor de tegenpartij. De eerste goal was voor manchester. Daarna was het even spannend toen Chelsea tegen scoorde, maar de vreugde van Frank was van korte duur want binnen dezelfde minuut scoorde Manchester opnieuw! Osseeeh MANU!!!! We gaan verder in de champions leage. Tijdens de match zijn de Belgische jongens mee aangeschoven, die kwamen even langs om onze vakantietrip te bespreken. Na de match hebben we ons buiten gezet en onze trip naar onze mening aangepast want blijkbaar vertrekken de jongens een dag vroeger naar huis dan wij dachten. Dus sommige dingen vallen weg en veranderen van plaats, maar uiteindelijk ziet het er toch geweldig goed uit. Na nog wat spelletjes presidenten was het tijd om in bed te kruipen.
Vandaag moesten we terug naar Ho om ons paspoort af te halen. Hopelijk lukt dit zonder te veel problemen. De trotrorit heen ging best vlot, al blijft Sanne toch schrik hebben in de auto’s die elk moment uit elkaar kunnen vallen. Maar uiteindelijk zonder problemen daar geraakt. We kregen direct ons paspoort mee, dus konden we snel naar het internet. Iedereen voor 2 uurtjes online om te skypen of foto’s online te zetten. Die 2u waren snel voorbij. Joyce had een klein probleempje: omdat haar webcam het niet deed was ze er een nieuwe gaan vragen, maar die kon ze niet meer vinden. Groot probleem dus. Ze moest 20 cedi betalen, maar dit wilde ze niet. Uiteindelijk kon ze niet anders dan het betalen want ze wilden haar niet laten gaan. Zwaar teleurgesteld vertrokken we naar het zwembad. Sanne en Joyce gingen ondertussen nog even naar de bank. De plons in het zwembad deed wel erg goed! De zon scheen wel niet erg hard meer en er leken mega regenwolken op komst. Maar uiteindelijk bleef het over. We aten nog een laatste keer onze club sandwish, die heerlijk smaakte want we hadden reuzehonger, wat wel kan om half 4 ’s middags. Tegen half 6 waren we aan de trotro stand. Zowel Jasper als Ang regelden een trotro. Maar deze keer hadden we geluk met de trotro. Nog nooit zo’n sjieke gezien. Iets groter dan de normale trotro’s maar ook een stuk degelijker, geen rammelbakken. We zaten comfortabel en reden razendsnel naar huis. En deze keer was het echt wel razendsnel. Want waar we normaal minstens 1,5u over doen deden we nu in 1u. er zat wel een of andere zatlap op waardoor het moeilijk was om te slapen. Hij was steeds lawaai aan’t maken. Maar wanneer hij uitstapte wel er hevig geslapen! Christian belde ons vandaag ook nog eens om te horen hoe het met ons was, we spraken af om ’s avonds iets te gaan drinken. Maar omdat we dachten laat terug te zijn (wat uiteindelijk wel meeviel) hadden we dit al uitgesteld naar morgen. We zijn dan met de jongens iets gaan eten in Roses garden. Allemaal veel te veel gegeten natuurlijk! Het was een gezellige dag met de Belgische jongens. Gelukkig maar want we moeten er nog een hele week mee doorbrengen
Vandaag gingen we nog eens mee met Wim om zeep te maken. Eigenlijk gaan we meer mee om te zien hoe ze palmolie maken, maar de zeep is ook mooi meegenomen. Wim was hier gisteren al geweest dus hij werd met open armen ontvangen. Wij eigenlijk ook hoor! Joyce had al snel 2 kleine geitjes gespot. Zo schattig! Ze hebben wel lawaai gemaakt alsof hun leven gedaan was toen Joyce ze wilde vastpakken. Na lang wachten konden ze dan eindelijk beginnen aan het maken van de zeep. Tijdens het wachten gingen Joyce en Sanne al eens kijken hoe ze de palmolie maakten. Joyce kon het niet laten om eens te vragen of we mochten helpen. Ze schrokken van deze vraag maar stemden toch toe. Vandaag was de slogan: hoe vettiger, hoe prettiger! We moesten het afval van de palmnoten uit de rest van de pot halen. Lekker vettig! Onze handen zagen lekker geel! Echt plezant! Ondertussen was de zeep in de mal gegaan en hadden we weer 3u tijd om vanalles te doen. We hebben nog een paar keer bij de palmolie gaan kijken hoe het proces verder verliep. Wim had zin in een kokosnoot en vroeg aan een jongen of die er kon gaan halen. Dus die jongen kroop in de boom en gooide 3 kokosnoten naar beneden. Verser kan je ze niet hebben. Er hingen ook calabassen aan de boom. Daar wilden we er graag eentje van, dan kunnen we daar drinkkommetjes van maken. (Jaja ze staan hier ondertussen al te drogen) We zijn ook nog naar een waterput gaan kijken waar ze hier water uithalen. Eigenlijk een grote betonnen bak waar het water van de ‘bergen’ instroomt. We hebben er een kommetje van gedronken, eigenlijk best nog fris. (we hebben er geen last van gehad) Er stond ook een mega katoenboom, blijkbaar kan katoen ook aan bomen groeien. Eenmaal terug werd de zeep uit de mal gehaald, weer een mooie speech van Wim, de zeep werd verdeeld en we konden terug naar huis. Deze keer waren we eens op tijd terug. ’s Avonds zijn we met alle jongens van het huis iets gaan drinken. Voor sommigen was het al lang geleden dat we hen gezien had. Een fijn weerzien! Enkel Atiso kon er niet bij zijn want hij was in Torkor. We gingen naar Akkusika, maar vreemd genoeg was daar voor op een vrijdag niet erg veel te beleven. Maar dat vondne we niet zo erg. We zijn daar in ‘den hof’ gaan zitten. Gezellig bij elkaar! De jongens konden het natuurlijk niet laten om te dansen. De geweldige movekes kwamen snel boven! Man, die kunnen hier toch echt wel een pakske dansen zenne! We wandelden (op tijd) terug naar huis met z’n allen! Eigenlijk missen we de jongens toch wel in het huis!
16 april
Deze morgen moeten we niet naar het weeshuis want daar is zaterdag de moment om te wassen. Dat vonden we niet zo erg, konden we nog eens een morgen op ons gemak zijn. We hebben een wasje gedaan (de laatste onderbroekenwas) en vooral genoten van de zon! In de namiddag zijn we wel naar het weesthuis geweest. Daar is het op zaterdag altijd sportdag. Dan nemen we een box mee naar het stadion dat naast het weeshuis ligt. Aangezien de meeste kinderen jongens zijn en voetbal hier geweldig populair is was er snel gekozen wat de meeste kinderen deden. Met de kleinsten probeerden we estafetten te doen. Echt geweldig om te zien. Ze snapten er niet zoveel van, hoe goed we het ook probeerden uit te leggen. Uiteindelijk hebben we ons wel goed geamuseerd! Vanavond hadden we afgesproken met de Belgische jongens om eens te Mexicanen. Een kaartspelleke dat Joyce en Brecht kennen. We zijn gestart met het opeten van de Ang zijn postpakket. Daarna dronken we enkele stars tijdens het spelen van poker. Sanne en Joyce deden het niet zo slecht om dit voor de eerste te doen. We zijn wel ons geld kwijtgespeeld, maar die 2 cedi gaat het nu niet maken. Daarna zijn we gestart met Mexicanen. Elke kaart heeft een betekenis of een opdracht. We hebben echt gelachen! Het was reuze plezant! De star ging vlotjes binnen en dat hebben we allemaal geweten… Sanne nog het meest vanal. We hebben zelfs nog bier moeten gaan bijhalen omdat er te weinig was voorzien. Wim heeft zijn haar ook nog af gedaan, de effecten van veel drinken. Uiteindelijk zijn we maar op Kpantech blijven slapen, want naar huis gaan ging precies niet meer.
Op zondag was het echt een tamme dag. We hebben nog tot de middag in ons bed gelegen. Verder hebben we de hele dag film gekeken en gerust. Sanne is enkel naar buiten geweest om caramellenstokken te gaan halen. Ze was maar net op tijd terug voor de regen. Het heeft de hele avond doorgeregend. Het was weer al even geleden dus het viel met bakken naar beneden. Tegen het avondeten viel de elektriciteit ook nog eens uit. Het was avondeten bij kaarslicht. De jongens stonden ineens voor de deur, de zotten dat door de regen zijn gekomen. We wilden de foto’s van de avond daarvoor uitwisselen. Ook wim zijn haar moest nog wat bijgewerkt worden. Daarna hebben we nog een paar spelletjes president gespeeld en we kropen vroeg in ons bed, dat was wel nodig!
Er blijven nog maar 2 dikke weken over en dan is het al gedaan voor ons. Maar daar denken wij hier nog niet aan. We blijven genieten!
Wij maken Palmolie! Mexicanen is plezant!
11 april-17april
Vandaag vertrokken we iets vroeger dan gisteren naar hetzelfde dorpje. Om 8u waren we al onderweg. Vandaag gaan de mensen zelf de zeep maken. Onderweg hebben ze nog een schaap omver gereden. Dat schaap besliste halfweg tijdens het oversteken om toch terug te draaien. Dat was niet zo slim… We hebben het nog wel zien verder lopen, maar hoe het er aan toe was weten we niet. We waren er toch wel even niet goed van. Hoewel er gisteren was afgesproken dat we om half 9 gingen beginnen en wij er echt om half 9 waren, waren er nog bijna geen mensen te zien. Ghana-time… Tegen half 10 gingen we dan toch van start. Wim had ‘s morgens nog een papier geschreven waar de stappen opstonden die gevolgd moesten worden als je zeep wil maken. De mensen waren wel erg blij dat we terug waren, daarom hadden ze voor ons allemaal een armbandje gemaakt. Hoewel Joyce en Sanne eigenlijk niet veel deden kregen we er toch ook eentje. Wij natuurlijk apetrots!! ;-) Eerst werden alle ingrediënten nog eens overlopen. Er werden groepen gemaakt (elke groep doet een stap van het maken van de zeep), het ging eigenlijk best goed vooruit. Wanneer er geroerd werd zijn we nog eens naar de palmwijn gaan kijken (en natuurlijk proeven) Ook Sanne en Joyce de vrouwen van het dorp geholpen met fufu maken. Terwijl zij de casava en Plantine (bakbananen) al hadden fijn gestampt mochten wij de effectieve fufubol maken. Maar na 1 beurt was het al voorbij. Wij vonden dat we dat best goed deden. Aan het gelach van de vrouwen te horen dachten zij er anders over! Tegen 11u ging de zeep (die deze keer wit was) in de mal. 3u wachten tot dat ze klaar is werd opvuld met een bezoek aan het meer. Kudzo bracht ons naar een dorpje, dat te vergelijken is met Torkor. Wat een prachtig uitzicht in het dorp. We kwamen er nog de man tegen die ons vorige keer in Torkor met de boottocht te veel wilde laten betalen. Hij wist nog wie we waren, maar wij ook nog wie hij was. Joyce heeft nog een mega grote vis gevangen. Allé uit de boot gevist Na een half uurtje zijn we terug gereden naar ons dorpje om te zien hoe ver de zeep al stond. Daar kregen we dan onze ‘zelfgemaakte’ fufu voorgeschoteld. We hadden allemaal zo’n honger dat er eigenlijk te weinig was. Maar dat durfden we niet zeggen. Gelukkig was er ook ene heerlijk dessert. Verse ananas (echt maar net geplukt) en kiwi bananen (mini- banaantjes die naar kiwi smaken, echt heerlijk). Er werden nog 10 tips gegeven en een vragenrondje gehouden en dan was de zeep klaar om uit de mal gehaald te worden. De zeep zag er geweldig uit! Daarna werd de zeep onder de mensen verdeeld (dit hadden ze wel verdiend) en kregen ze een geweldig mooie afscheidsspeech van Wim. Ze kregen ieder 3 stukken. Er was nog wel even discussie (van toch een half uur) over iemand die betaald had om mee te leren zeep maken maar er uiteindelijk niet bij kon zijn. De mensen daar vonden niet dat ze ook zeep mocht krijgen, wij vonden dit echter wel. Wim probeerde zijn mening ook te geven, maar kreeg daar niet echt de kans toe. Uiteindelijk (na 4 keer proberen) lukte hem het toch en namen ze de 3 stukken voor de persoon in kwestie aan. We zullen nooit weten of ze die ooit gekregen heeft of niet. Daarna was het tijd om terug naar huis te rijden. Met de auto volgeladen met bananen, mango’s en ananassen reden we terug. Onderweg letten we goed op, want Joyce wilde een foto trekken van een hutje dat ze gezien had. Ze dacht dat we het snel zouden tegenkomen. Maar na een tijdje twijfelde ze of ze het toch gezien had want we kwamen het maar niet tegen. Uiteindelijk kwamen we het tegen in Fesi, het dorpje naast Kpando… heel de weg voor niks zo goed opgelet… Maar ze heeft haar foto! Na een rustige avond kropen we op tijd ons bed in!
Vandaag gaan we de eerste keer naar het weeshuis. In de morgen moeten we er bijles geven. Maar aangezien we niet zo goed weten wie op welk niveau zit of welke leeftijd heeft is dit best wel moeilijk. We kregen een paar kindjes mee en een bak materiaal waarmee we konden oefenen. De kindjes waren van 5 verschillende leeftijden, dus erg moeilijk om iets mee te doen. Eigenlijk hebben we niet veel kunnen doen. We hebben een paar spelletjes gedaan om de kleuren en de vormen te oefenen. Er volgden ook nog wat oefeningen op + en -. Maar daar bleef het dan ook bij. Rond 11u gingen we richting huis, maar onderweg passeerden we nog even langs het internetcafé. Nu dat we er tijd voor hadden moesten we er toch van profiteren. We moesten zien of we een mailtje terug hadden voor onze vakantietocht.
Na ons middageten legden we ons nog even neer voor een middagdutje, iets wat echt wel nodig was die dag. Rond kwart voor 3 vertrokken we terug naar het weeshuis, maar passeerden eerst nog even langs Edem, die had ons in de ochtend gebeld. Hij had gewoon zin in een babbeltje, want veel nieuws had hij niet… daarna wandelden we samen met Etse en Atiso naar de home. Omdat we ’s avonds de jongens haddne uitgenodigd moest er ook nog drinken zijn, maar om 5u is de drankenwinkel gesloten dus gaven we de jongens de opdracht drinken voor ons te gaan halen. Zij hebben toch vakantie dus deden dat met veel plezier. In de home aangekomen was het puzzelnamiddag. De doos met puzzels werd letterlijk leeggekapt. We namen ieders een groepje mee met een puzzel van 100 stukken. Die bleek best nog moeilijk, maar mits de nodige hulp lukte het wel om hem te maken. Trots dat ze waren!! Rond 4u begon het ineens heel hard te regenen! Toch weer even geleden dat het zo grellig deed. Er viel zelfs hagel uit de lucht. Hoe dat kan snap ik toch niet hoor! Want het was nog steeds warm. Nooit gedacht dat het in Afrika kon hagelen… De kinderen liepen wel buiten in de regen. Sommigen moesten emmer gaan vullen met water, sommigen hadden een regenjas, anderen beschermden zich dan weer met de plastic van het spel twister. Ook gingen er veel kinderen naar buiten om mango’s te gaan rapen. Door de regen vallen die van de bomen. Mits enige vertraging door de regen gingen we terug naar huis. We hadden eigenlijk afgesproken samen met Etse en Atiso terug naar huis te wandelen. Maar door de regen kwamen ze niet opdagen (wel begrijpelijk). Vlakbij het weeshuis passeerden we een boom die was afgeknakt door een blikseminslag.We hebben het niet zien gebeuren, maar het zag er toch naar uit. Best wel eng eigenlijk. Dit wilde ook zeggen dat we ons drinken niet hadden. Hopelijk waren ze zo slim om dit toch te brengen, we konden ze ook niet bereiken want door het onweer was het netwerk verdwenen.
’s Avonds was het voetbal op televisie, een heel belangrijke match: Manchester-Chelsea. Aangezien dat manchester de vorige match al gewonnen had begonnen ze toch op een veilige positie. We zaten met z’n allen in de living van Kudzo en Rita. Allemaal supporters voor Manchester, behalve Frank, die stemde voor de tegenpartij. De eerste goal was voor manchester. Daarna was het even spannend toen Chelsea tegen scoorde, maar de vreugde van Frank was van korte duur want binnen dezelfde minuut scoorde Manchester opnieuw! Osseeeh MANU!!!! We gaan verder in de champions leage. Tijdens de match zijn de Belgische jongens mee aangeschoven, die kwamen even langs om onze vakantietrip te bespreken. Na de match hebben we ons buiten gezet en onze trip naar onze mening aangepast want blijkbaar vertrekken de jongens een dag vroeger naar huis dan wij dachten. Dus sommige dingen vallen weg en veranderen van plaats, maar uiteindelijk ziet het er toch geweldig goed uit. Na nog wat spelletjes presidenten was het tijd om in bed te kruipen.
Vandaag moesten we terug naar Ho om ons paspoort af te halen. Hopelijk lukt dit zonder te veel problemen. De trotrorit heen ging best vlot, al blijft Sanne toch schrik hebben in de auto’s die elk moment uit elkaar kunnen vallen. Maar uiteindelijk zonder problemen daar geraakt. We kregen direct ons paspoort mee, dus konden we snel naar het internet. Iedereen voor 2 uurtjes online om te skypen of foto’s online te zetten. Die 2u waren snel voorbij. Joyce had een klein probleempje: omdat haar webcam het niet deed was ze er een nieuwe gaan vragen, maar die kon ze niet meer vinden. Groot probleem dus. Ze moest 20 cedi betalen, maar dit wilde ze niet. Uiteindelijk kon ze niet anders dan het betalen want ze wilden haar niet laten gaan. Zwaar teleurgesteld vertrokken we naar het zwembad. Sanne en Joyce gingen ondertussen nog even naar de bank. De plons in het zwembad deed wel erg goed! De zon scheen wel niet erg hard meer en er leken mega regenwolken op komst. Maar uiteindelijk bleef het over. We aten nog een laatste keer onze club sandwish, die heerlijk smaakte want we hadden reuzehonger, wat wel kan om half 4 ’s middags. Tegen half 6 waren we aan de trotro stand. Zowel Jasper als Ang regelden een trotro. Maar deze keer hadden we geluk met de trotro. Nog nooit zo’n sjieke gezien. Iets groter dan de normale trotro’s maar ook een stuk degelijker, geen rammelbakken. We zaten comfortabel en reden razendsnel naar huis. En deze keer was het echt wel razendsnel. Want waar we normaal minstens 1,5u over doen deden we nu in 1u. er zat wel een of andere zatlap op waardoor het moeilijk was om te slapen. Hij was steeds lawaai aan’t maken. Maar wanneer hij uitstapte wel er hevig geslapen! Christian belde ons vandaag ook nog eens om te horen hoe het met ons was, we spraken af om ’s avonds iets te gaan drinken. Maar omdat we dachten laat terug te zijn (wat uiteindelijk wel meeviel) hadden we dit al uitgesteld naar morgen. We zijn dan met de jongens iets gaan eten in Roses garden. Allemaal veel te veel gegeten natuurlijk! Het was een gezellige dag met de Belgische jongens. Gelukkig maar want we moeten er nog een hele week mee doorbrengen
Vandaag gingen we nog eens mee met Wim om zeep te maken. Eigenlijk gaan we meer mee om te zien hoe ze palmolie maken, maar de zeep is ook mooi meegenomen. Wim was hier gisteren al geweest dus hij werd met open armen ontvangen. Wij eigenlijk ook hoor! Joyce had al snel 2 kleine geitjes gespot. Zo schattig! Ze hebben wel lawaai gemaakt alsof hun leven gedaan was toen Joyce ze wilde vastpakken. Na lang wachten konden ze dan eindelijk beginnen aan het maken van de zeep. Tijdens het wachten gingen Joyce en Sanne al eens kijken hoe ze de palmolie maakten. Joyce kon het niet laten om eens te vragen of we mochten helpen. Ze schrokken van deze vraag maar stemden toch toe. Vandaag was de slogan: hoe vettiger, hoe prettiger! We moesten het afval van de palmnoten uit de rest van de pot halen. Lekker vettig! Onze handen zagen lekker geel! Echt plezant! Ondertussen was de zeep in de mal gegaan en hadden we weer 3u tijd om vanalles te doen. We hebben nog een paar keer bij de palmolie gaan kijken hoe het proces verder verliep. Wim had zin in een kokosnoot en vroeg aan een jongen of die er kon gaan halen. Dus die jongen kroop in de boom en gooide 3 kokosnoten naar beneden. Verser kan je ze niet hebben. Er hingen ook calabassen aan de boom. Daar wilden we er graag eentje van, dan kunnen we daar drinkkommetjes van maken. (Jaja ze staan hier ondertussen al te drogen) We zijn ook nog naar een waterput gaan kijken waar ze hier water uithalen. Eigenlijk een grote betonnen bak waar het water van de ‘bergen’ instroomt. We hebben er een kommetje van gedronken, eigenlijk best nog fris. (we hebben er geen last van gehad) Er stond ook een mega katoenboom, blijkbaar kan katoen ook aan bomen groeien. Eenmaal terug werd de zeep uit de mal gehaald, weer een mooie speech van Wim, de zeep werd verdeeld en we konden terug naar huis. Deze keer waren we eens op tijd terug. ’s Avonds zijn we met alle jongens van het huis iets gaan drinken. Voor sommigen was het al lang geleden dat we hen gezien had. Een fijn weerzien! Enkel Atiso kon er niet bij zijn want hij was in Torkor. We gingen naar Akkusika, maar vreemd genoeg was daar voor op een vrijdag niet erg veel te beleven. Maar dat vondne we niet zo erg. We zijn daar in ‘den hof’ gaan zitten. Gezellig bij elkaar! De jongens konden het natuurlijk niet laten om te dansen. De geweldige movekes kwamen snel boven! Man, die kunnen hier toch echt wel een pakske dansen zenne! We wandelden (op tijd) terug naar huis met z’n allen! Eigenlijk missen we de jongens toch wel in het huis!
16 april
Deze morgen moeten we niet naar het weeshuis want daar is zaterdag de moment om te wassen. Dat vonden we niet zo erg, konden we nog eens een morgen op ons gemak zijn. We hebben een wasje gedaan (de laatste onderbroekenwas) en vooral genoten van de zon! In de namiddag zijn we wel naar het weesthuis geweest. Daar is het op zaterdag altijd sportdag. Dan nemen we een box mee naar het stadion dat naast het weeshuis ligt. Aangezien de meeste kinderen jongens zijn en voetbal hier geweldig populair is was er snel gekozen wat de meeste kinderen deden. Met de kleinsten probeerden we estafetten te doen. Echt geweldig om te zien. Ze snapten er niet zoveel van, hoe goed we het ook probeerden uit te leggen. Uiteindelijk hebben we ons wel goed geamuseerd! Vanavond hadden we afgesproken met de Belgische jongens om eens te Mexicanen. Een kaartspelleke dat Joyce en Brecht kennen. We zijn gestart met het opeten van de Ang zijn postpakket. Daarna dronken we enkele stars tijdens het spelen van poker. Sanne en Joyce deden het niet zo slecht om dit voor de eerste te doen. We zijn wel ons geld kwijtgespeeld, maar die 2 cedi gaat het nu niet maken. Daarna zijn we gestart met Mexicanen. Elke kaart heeft een betekenis of een opdracht. We hebben echt gelachen! Het was reuze plezant! De star ging vlotjes binnen en dat hebben we allemaal geweten… Sanne nog het meest vanal. We hebben zelfs nog bier moeten gaan bijhalen omdat er te weinig was voorzien. Wim heeft zijn haar ook nog af gedaan, de effecten van veel drinken. Uiteindelijk zijn we maar op Kpantech blijven slapen, want naar huis gaan ging precies niet meer.
Op zondag was het echt een tamme dag. We hebben nog tot de middag in ons bed gelegen. Verder hebben we de hele dag film gekeken en gerust. Sanne is enkel naar buiten geweest om caramellenstokken te gaan halen. Ze was maar net op tijd terug voor de regen. Het heeft de hele avond doorgeregend. Het was weer al even geleden dus het viel met bakken naar beneden. Tegen het avondeten viel de elektriciteit ook nog eens uit. Het was avondeten bij kaarslicht. De jongens stonden ineens voor de deur, de zotten dat door de regen zijn gekomen. We wilden de foto’s van de avond daarvoor uitwisselen. Ook wim zijn haar moest nog wat bijgewerkt worden. Daarna hebben we nog een paar spelletjes president gespeeld en we kropen vroeg in ons bed, dat was wel nodig!
Er blijven nog maar 2 dikke weken over en dan is het al gedaan voor ons. Maar daar denken wij hier nog niet aan. We blijven genieten!
Vandaag vertrokken we iets vroeger dan gisteren naar hetzelfde dorpje. Om 8u waren we al onderweg. Vandaag gaan de mensen zelf de zeep maken. Onderweg hebben ze nog een schaap omver gereden. Dat schaap besliste halfweg tijdens het oversteken om toch terug te draaien. Dat was niet zo slim… We hebben het nog wel zien verder lopen, maar hoe het er aan toe was weten we niet. We waren er toch wel even niet goed van. Hoewel er gisteren was afgesproken dat we om half 9 gingen beginnen en wij er echt om half 9 waren, waren er nog bijna geen mensen te zien. Ghana-time… Tegen half 10 gingen we dan toch van start. Wim had ‘s morgens nog een papier geschreven waar de stappen opstonden die gevolgd moesten worden als je zeep wil maken. De mensen waren wel erg blij dat we terug waren, daarom hadden ze voor ons allemaal een armbandje gemaakt. Hoewel Joyce en Sanne eigenlijk niet veel deden kregen we er toch ook eentje. Wij natuurlijk apetrots!! ;-) Eerst werden alle ingrediënten nog eens overlopen. Er werden groepen gemaakt (elke groep doet een stap van het maken van de zeep), het ging eigenlijk best goed vooruit. Wanneer er geroerd werd zijn we nog eens naar de palmwijn gaan kijken (en natuurlijk proeven) Ook Sanne en Joyce de vrouwen van het dorp geholpen met fufu maken. Terwijl zij de casava en Plantine (bakbananen) al hadden fijn gestampt mochten wij de effectieve fufubol maken. Maar na 1 beurt was het al voorbij. Wij vonden dat we dat best goed deden. Aan het gelach van de vrouwen te horen dachten zij er anders over! Tegen 11u ging de zeep (die deze keer wit was) in de mal. 3u wachten tot dat ze klaar is werd opvuld met een bezoek aan het meer. Kudzo bracht ons naar een dorpje, dat te vergelijken is met Torkor. Wat een prachtig uitzicht in het dorp. We kwamen er nog de man tegen die ons vorige keer in Torkor met de boottocht te veel wilde laten betalen. Hij wist nog wie we waren, maar wij ook nog wie hij was. Joyce heeft nog een mega grote vis gevangen. Allé uit de boot gevist Na een half uurtje zijn we terug gereden naar ons dorpje om te zien hoe ver de zeep al stond. Daar kregen we dan onze ‘zelfgemaakte’ fufu voorgeschoteld. We hadden allemaal zo’n honger dat er eigenlijk te weinig was. Maar dat durfden we niet zeggen. Gelukkig was er ook ene heerlijk dessert. Verse ananas (echt maar net geplukt) en kiwi bananen (mini- banaantjes die naar kiwi smaken, echt heerlijk). Er werden nog 10 tips gegeven en een vragenrondje gehouden en dan was de zeep klaar om uit de mal gehaald te worden. De zeep zag er geweldig uit! Daarna werd de zeep onder de mensen verdeeld (dit hadden ze wel verdiend) en kregen ze een geweldig mooie afscheidsspeech van Wim. Ze kregen ieder 3 stukken. Er was nog wel even discussie (van toch een half uur) over iemand die betaald had om mee te leren zeep maken maar er uiteindelijk niet bij kon zijn. De mensen daar vonden niet dat ze ook zeep mocht krijgen, wij vonden dit echter wel. Wim probeerde zijn mening ook te geven, maar kreeg daar niet echt de kans toe. Uiteindelijk (na 4 keer proberen) lukte hem het toch en namen ze de 3 stukken voor de persoon in kwestie aan. We zullen nooit weten of ze die ooit gekregen heeft of niet. Daarna was het tijd om terug naar huis te rijden. Met de auto volgeladen met bananen, mango’s en ananassen reden we terug. Onderweg letten we goed op, want Joyce wilde een foto trekken van een hutje dat ze gezien had. Ze dacht dat we het snel zouden tegenkomen. Maar na een tijdje twijfelde ze of ze het toch gezien had want we kwamen het maar niet tegen. Uiteindelijk kwamen we het tegen in Fesi, het dorpje naast Kpando… heel de weg voor niks zo goed opgelet… Maar ze heeft haar foto! Na een rustige avond kropen we op tijd ons bed in!
Vandaag gaan we de eerste keer naar het weeshuis. In de morgen moeten we er bijles geven. Maar aangezien we niet zo goed weten wie op welk niveau zit of welke leeftijd heeft is dit best wel moeilijk. We kregen een paar kindjes mee en een bak materiaal waarmee we konden oefenen. De kindjes waren van 5 verschillende leeftijden, dus erg moeilijk om iets mee te doen. Eigenlijk hebben we niet veel kunnen doen. We hebben een paar spelletjes gedaan om de kleuren en de vormen te oefenen. Er volgden ook nog wat oefeningen op + en -. Maar daar bleef het dan ook bij. Rond 11u gingen we richting huis, maar onderweg passeerden we nog even langs het internetcafé. Nu dat we er tijd voor hadden moesten we er toch van profiteren. We moesten zien of we een mailtje terug hadden voor onze vakantietocht.
Na ons middageten legden we ons nog even neer voor een middagdutje, iets wat echt wel nodig was die dag. Rond kwart voor 3 vertrokken we terug naar het weeshuis, maar passeerden eerst nog even langs Edem, die had ons in de ochtend gebeld. Hij had gewoon zin in een babbeltje, want veel nieuws had hij niet… daarna wandelden we samen met Etse en Atiso naar de home. Omdat we ’s avonds de jongens haddne uitgenodigd moest er ook nog drinken zijn, maar om 5u is de drankenwinkel gesloten dus gaven we de jongens de opdracht drinken voor ons te gaan halen. Zij hebben toch vakantie dus deden dat met veel plezier. In de home aangekomen was het puzzelnamiddag. De doos met puzzels werd letterlijk leeggekapt. We namen ieders een groepje mee met een puzzel van 100 stukken. Die bleek best nog moeilijk, maar mits de nodige hulp lukte het wel om hem te maken. Trots dat ze waren!! Rond 4u begon het ineens heel hard te regenen! Toch weer even geleden dat het zo grellig deed. Er viel zelfs hagel uit de lucht. Hoe dat kan snap ik toch niet hoor! Want het was nog steeds warm. Nooit gedacht dat het in Afrika kon hagelen… De kinderen liepen wel buiten in de regen. Sommigen moesten emmer gaan vullen met water, sommigen hadden een regenjas, anderen beschermden zich dan weer met de plastic van het spel twister. Ook gingen er veel kinderen naar buiten om mango’s te gaan rapen. Door de regen vallen die van de bomen. Mits enige vertraging door de regen gingen we terug naar huis. We hadden eigenlijk afgesproken samen met Etse en Atiso terug naar huis te wandelen. Maar door de regen kwamen ze niet opdagen (wel begrijpelijk). Vlakbij het weeshuis passeerden we een boom die was afgeknakt door een blikseminslag.We hebben het niet zien gebeuren, maar het zag er toch naar uit. Best wel eng eigenlijk. Dit wilde ook zeggen dat we ons drinken niet hadden. Hopelijk waren ze zo slim om dit toch te brengen, we konden ze ook niet bereiken want door het onweer was het netwerk verdwenen.
’s Avonds was het voetbal op televisie, een heel belangrijke match: Manchester-Chelsea. Aangezien dat manchester de vorige match al gewonnen had begonnen ze toch op een veilige positie. We zaten met z’n allen in de living van Kudzo en Rita. Allemaal supporters voor Manchester, behalve Frank, die stemde voor de tegenpartij. De eerste goal was voor manchester. Daarna was het even spannend toen Chelsea tegen scoorde, maar de vreugde van Frank was van korte duur want binnen dezelfde minuut scoorde Manchester opnieuw! Osseeeh MANU!!!! We gaan verder in de champions leage. Tijdens de match zijn de Belgische jongens mee aangeschoven, die kwamen even langs om onze vakantietrip te bespreken. Na de match hebben we ons buiten gezet en onze trip naar onze mening aangepast want blijkbaar vertrekken de jongens een dag vroeger naar huis dan wij dachten. Dus sommige dingen vallen weg en veranderen van plaats, maar uiteindelijk ziet het er toch geweldig goed uit. Na nog wat spelletjes presidenten was het tijd om in bed te kruipen.
Vandaag moesten we terug naar Ho om ons paspoort af te halen. Hopelijk lukt dit zonder te veel problemen. De trotrorit heen ging best vlot, al blijft Sanne toch schrik hebben in de auto’s die elk moment uit elkaar kunnen vallen. Maar uiteindelijk zonder problemen daar geraakt. We kregen direct ons paspoort mee, dus konden we snel naar het internet. Iedereen voor 2 uurtjes online om te skypen of foto’s online te zetten. Die 2u waren snel voorbij. Joyce had een klein probleempje: omdat haar webcam het niet deed was ze er een nieuwe gaan vragen, maar die kon ze niet meer vinden. Groot probleem dus. Ze moest 20 cedi betalen, maar dit wilde ze niet. Uiteindelijk kon ze niet anders dan het betalen want ze wilden haar niet laten gaan. Zwaar teleurgesteld vertrokken we naar het zwembad. Sanne en Joyce gingen ondertussen nog even naar de bank. De plons in het zwembad deed wel erg goed! De zon scheen wel niet erg hard meer en er leken mega regenwolken op komst. Maar uiteindelijk bleef het over. We aten nog een laatste keer onze club sandwish, die heerlijk smaakte want we hadden reuzehonger, wat wel kan om half 4 ’s middags. Tegen half 6 waren we aan de trotro stand. Zowel Jasper als Ang regelden een trotro. Maar deze keer hadden we geluk met de trotro. Nog nooit zo’n sjieke gezien. Iets groter dan de normale trotro’s maar ook een stuk degelijker, geen rammelbakken. We zaten comfortabel en reden razendsnel naar huis. En deze keer was het echt wel razendsnel. Want waar we normaal minstens 1,5u over doen deden we nu in 1u. er zat wel een of andere zatlap op waardoor het moeilijk was om te slapen. Hij was steeds lawaai aan’t maken. Maar wanneer hij uitstapte wel er hevig geslapen! Christian belde ons vandaag ook nog eens om te horen hoe het met ons was, we spraken af om ’s avonds iets te gaan drinken. Maar omdat we dachten laat terug te zijn (wat uiteindelijk wel meeviel) hadden we dit al uitgesteld naar morgen. We zijn dan met de jongens iets gaan eten in Roses garden. Allemaal veel te veel gegeten natuurlijk! Het was een gezellige dag met de Belgische jongens. Gelukkig maar want we moeten er nog een hele week mee doorbrengen
Vandaag gingen we nog eens mee met Wim om zeep te maken. Eigenlijk gaan we meer mee om te zien hoe ze palmolie maken, maar de zeep is ook mooi meegenomen. Wim was hier gisteren al geweest dus hij werd met open armen ontvangen. Wij eigenlijk ook hoor! Joyce had al snel 2 kleine geitjes gespot. Zo schattig! Ze hebben wel lawaai gemaakt alsof hun leven gedaan was toen Joyce ze wilde vastpakken. Na lang wachten konden ze dan eindelijk beginnen aan het maken van de zeep. Tijdens het wachten gingen Joyce en Sanne al eens kijken hoe ze de palmolie maakten. Joyce kon het niet laten om eens te vragen of we mochten helpen. Ze schrokken van deze vraag maar stemden toch toe. Vandaag was de slogan: hoe vettiger, hoe prettiger! We moesten het afval van de palmnoten uit de rest van de pot halen. Lekker vettig! Onze handen zagen lekker geel! Echt plezant! Ondertussen was de zeep in de mal gegaan en hadden we weer 3u tijd om vanalles te doen. We hebben nog een paar keer bij de palmolie gaan kijken hoe het proces verder verliep. Wim had zin in een kokosnoot en vroeg aan een jongen of die er kon gaan halen. Dus die jongen kroop in de boom en gooide 3 kokosnoten naar beneden. Verser kan je ze niet hebben. Er hingen ook calabassen aan de boom. Daar wilden we er graag eentje van, dan kunnen we daar drinkkommetjes van maken. (Jaja ze staan hier ondertussen al te drogen) We zijn ook nog naar een waterput gaan kijken waar ze hier water uithalen. Eigenlijk een grote betonnen bak waar het water van de ‘bergen’ instroomt. We hebben er een kommetje van gedronken, eigenlijk best nog fris. (we hebben er geen last van gehad) Er stond ook een mega katoenboom, blijkbaar kan katoen ook aan bomen groeien. Eenmaal terug werd de zeep uit de mal gehaald, weer een mooie speech van Wim, de zeep werd verdeeld en we konden terug naar huis. Deze keer waren we eens op tijd terug. ’s Avonds zijn we met alle jongens van het huis iets gaan drinken. Voor sommigen was het al lang geleden dat we hen gezien had. Een fijn weerzien! Enkel Atiso kon er niet bij zijn want hij was in Torkor. We gingen naar Akkusika, maar vreemd genoeg was daar voor op een vrijdag niet erg veel te beleven. Maar dat vondne we niet zo erg. We zijn daar in ‘den hof’ gaan zitten. Gezellig bij elkaar! De jongens konden het natuurlijk niet laten om te dansen. De geweldige movekes kwamen snel boven! Man, die kunnen hier toch echt wel een pakske dansen zenne! We wandelden (op tijd) terug naar huis met z’n allen! Eigenlijk missen we de jongens toch wel in het huis!
16 april
Deze morgen moeten we niet naar het weeshuis want daar is zaterdag de moment om te wassen. Dat vonden we niet zo erg, konden we nog eens een morgen op ons gemak zijn. We hebben een wasje gedaan (de laatste onderbroekenwas) en vooral genoten van de zon! In de namiddag zijn we wel naar het weesthuis geweest. Daar is het op zaterdag altijd sportdag. Dan nemen we een box mee naar het stadion dat naast het weeshuis ligt. Aangezien de meeste kinderen jongens zijn en voetbal hier geweldig populair is was er snel gekozen wat de meeste kinderen deden. Met de kleinsten probeerden we estafetten te doen. Echt geweldig om te zien. Ze snapten er niet zoveel van, hoe goed we het ook probeerden uit te leggen. Uiteindelijk hebben we ons wel goed geamuseerd! Vanavond hadden we afgesproken met de Belgische jongens om eens te Mexicanen. Een kaartspelleke dat Joyce en Brecht kennen. We zijn gestart met het opeten van de Ang zijn postpakket. Daarna dronken we enkele stars tijdens het spelen van poker. Sanne en Joyce deden het niet zo slecht om dit voor de eerste te doen. We zijn wel ons geld kwijtgespeeld, maar die 2 cedi gaat het nu niet maken. Daarna zijn we gestart met Mexicanen. Elke kaart heeft een betekenis of een opdracht. We hebben echt gelachen! Het was reuze plezant! De star ging vlotjes binnen en dat hebben we allemaal geweten… Sanne nog het meest vanal. We hebben zelfs nog bier moeten gaan bijhalen omdat er te weinig was voorzien. Wim heeft zijn haar ook nog af gedaan, de effecten van veel drinken. Uiteindelijk zijn we maar op Kpantech blijven slapen, want naar huis gaan ging precies niet meer.
Op zondag was het echt een tamme dag. We hebben nog tot de middag in ons bed gelegen. Verder hebben we de hele dag film gekeken en gerust. Sanne is enkel naar buiten geweest om caramellenstokken te gaan halen. Ze was maar net op tijd terug voor de regen. Het heeft de hele avond doorgeregend. Het was weer al even geleden dus het viel met bakken naar beneden. Tegen het avondeten viel de elektriciteit ook nog eens uit. Het was avondeten bij kaarslicht. De jongens stonden ineens voor de deur, de zotten dat door de regen zijn gekomen. We wilden de foto’s van de avond daarvoor uitwisselen. Ook wim zijn haar moest nog wat bijgewerkt worden. Daarna hebben we nog een paar spelletjes president gespeeld en we kropen vroeg in ons bed, dat was wel nodig!
Er blijven nog maar 2 dikke weken over en dan is het al gedaan voor ons. Maar daar denken wij hier nog niet aan. We blijven genieten!
dinsdag 12 april 2011
HOERA vakantie! Maar we zitten niet stil!
8 april-11 april
Onze vakantie kan beginnen! Joepie! Vandaag hebben we afgesproken met Edam (de baas van het weeshuis). Dan kunnen we ons verdere verblijf wat verder plannen. We willen ook nog een paar keer met Wim mee gaan naar zijn project, maar we willen ook in’t weeshuis gaan helpen. Dus we gaan er mooie mix van proberen te maken. Tegen 11u gingen we naar daar, maar hij had ook nog ander bezoek. Een ander gemengd koppel (een Nederlandse met een Ghanees) die jeeps verhuren om het land door te reizen. Aangezien wij onze laatste week al reizend willen doorbrengen hebben we eens geïnformeerd naar prijzen en mogelijkheden. Ze gaan een planning en een kostenraming opmaken en dan kunnen we zien of we met de jeep richting Cape Coast gaan of niet… Aangezien Edam hen het nieuwe huis nog wilde laten zien spraken we opnieuw af in de namiddag om onze planning te doorlopen. Dus na het middageten keerden we terug. We hadden een geweldige babbel. Wat een aangename man! Hij waarschuwde ons voor gevaren en vertelde een heleboel pakkende verhalen. Hij staat aan het hoofd van 3 organisaties. Als je ziet wat hij tot hiertoe al bereikt heeft… We zien het helemaal zitten om te gaan helpen in het weeshuis (en zeker nadat we deze week al een namiddagje zijn gaan helpen).
Na ons bezoek bij Edam hadden we zin om eens te gaan kijken waar Wim en de andere Belgische jongens nu eigenlijk mee bezig waren. Wim was al een hele week gaan helpen bij hen om banken, stoelen en tafels te maken. Maar we wilden toch wel eens zien of ze echt wel aan het werken zijn… We namen de taxi naar Kpantech (toch een beetje lui). We wilden ze verrassen dus moesten we op een gigantische school op zoek gaan naar de 4 blanke jongens. Maar aangezien het vakantie is was er niet veel volk om te vragen waar we ze konden vinden. Na een korte zoektocht hoorden we toch machines, dus wisten we ze zitten. Eigenlijk kwamen we gewoon maar op hun vingers kijken! We zijn de school eens rondgewandeld en vonden daar nog machines vanuit de jaren 50… maar er staan eigenlijk ook wel een boel relatief moderne machines. We zagen kolibries en we brachten ook een bezoek aan de krokodil van de school. Die zit echt in een veel te kleine put… Wim heeft beslist dat hij die morgen eten gaat geven, want volgens de jongens krijgt de krokodil enkel maar lucht te eten.
Op de terugtocht naar huis stopten we nog even bij de houtbewerker. Daarna hadden we zo’n dorst dat we ook een tussenstop maakten in de Akkusika voor een drankje. Ondertussen had Wim ook gedaan met werken en kwam ons tegen in Akkusika. We dronken samen iets voor we naar huis gingen. Al de hele dag hingen er dreigende wolken boven Kpando maar tot hiertoe was er nog geen regen gevallen. Dit hadden ze opgespaard om het eens een keer lekker hard te laten regenen. Dat hebben we gevoeld. We dachten eerst: eindelijk zijn we nog eens onderweg als het regent (meestal waren we net thuis wanneer het begon) Maar wanneer het echt heel erg begon te regenen zijn we toch maar wat sneller gaan stappen. We waren toch al nat, schuilen hielp niet meer. De mensen hier verklaarden ons zot dat we door de regen gingen! Eenmaal thuis waren we echt verzopen kiekes (er kwam bijna een halve liter water uit Wim zijn schoenen) Ook in de compound stond alles al onder water (maar ook goed dat er water was want dan kan de put bijvullen. Overal stonden emmers om het water op te vangen! Kudzo schoof nog bijna uit in alle modder! (eigenlijk wel grappig!)
Na ons af te drogen en nog een eventuele douche zijn we dan maar film beginnen zien. Lekker op ons gemak. Ook na het avondeten keken we nog even verder.
Vandaag was er ook nog een afscheidsfeestje gepland. Taylor ( Canadese van bij Sanne op school) vertrekt maandag na 6 maanden terug naar huis. Met nog een paar andere blanken hadden we een gezellige avond gepland. We waren wel een beetje te laat maar dat steken we dan maar op Ghanese tijd hé… We babbelden over alles wat we hier al gedaan en beleefd hadden! Er was ook een heerlijke cake die Annemieke gebakken had. Taylor en Eric zorgde voor de chocoladesaus. HEERLIJK!!!! We kregen ook nog een shotje van een of ander sterk spul (het leek een beetje op tequila). We speelden met z’n allen nog een gezelschapsspel, iets gelijkaardigs als mens erger je niet. Eigenlijk best wel leuk! Het was een gezellige avond! Tegen 11u keerden we terug naar huis om dan maar in ons bed te kruipen.
Vandaag stonden we op tijd mee op omdat we met Wim mee wilden. Hij ging vandaag zijn levende kip halen dit hij besteld had om aan de krokodil van de school te voederen. Maar eenmaal aangekomen bleek dat ze de kip niet hadden kunnen vangen dus dat het nog geen etenstijd was voor de krokodil. Dan lieten we ons maar afzetten aan de taxistand om daar de taxi te nemen naar Hohoe om naar de markt te gaan. Sanne wilde ook wel zo’n hand dat Joyce en Isabelle hadden. We wilden ook een watermeloen vinden om te vullen met Gin voor een gezellige avond mee te vullen. De taxi sjeesde ons naar Hohoe (tegen 120 per uur, want de kilometerteller werkte eens). Eenmaal aangekomen bleek dat er geen markt was. Dat sloeg wel even tegen! We hebben een hele zoektocht gedaan maar niks gevonden. Eigenlijk voor niks naar daar geweest, maar dan had Sanne het daar ook eens gezien.
Bij terugkomst gingen we op zoek naar de melk die Annemieke gevonden had. Jaja, na 2 maanden vonden we eindelijk een karton melk! En die gaat smaken! Onderweg kwamen we Annemieke nog tegen, die stond op het punt om te vertrekken. We waren best wel moe dus hielden we daarna een middagdutje. Nooit gedacht dat ik daar nood aan zou hebben…
’s avonds hebben we ons weer voor de laptop gegooid om een filmpje te kijken. We waren te moe om nog met Taylor iets te gaan drinken…
Vandaag weer vroeg uit de veren! Deze keer hopelijk wel voor iets uit het bed. We gingen de kip halen en deze keer was ze wel gevangen! Met een levende kip in de auto, gezellig! We waarschuwden de jongens dat we eraan kwamen. Met hun kop koffie nog in de hand kwamen ze naar het spektakel kijken. We waren vol verwachting! Een krokodil die een levende kip opeet is toch geweldig! Brecht kreeg de eer om te kip in de put te gooien! Jaja de krokodil greep ze direct beet! Maar daar bleef het bij… Geen verscheurd kieken… De teleurstelling was toch wel groot! De kip hing daar in de bek van de krokodil, ze heeft nog gevochten voor het leven maar uiteindelijk is ze verdronken. We wilden nog even blijven wachten maar er zou toch niets gebeuren. Dan zijn we maar naar de markt gegaan. We wilden allebei naar de markt, maar dat blijft gevaarlijk voor stofkes… We hebben er allebei ondertussen wel genoeg… We zijn braaf geweest. Geen enkel stofke gekocht, enkel voor Lynn nog eentje. Joyce heeft wel nog een hele boel T-shirtjes gekocht. Maar voor die prijs kon je ze echt niet laten liggen. We kochten ook nog een watermeloen, ananas en papaya. Eenmaal thuis zijn we aan onze sangria begonnen! We wilden eigenlijk eerst onze watermeloen vullen met gin, maar we vonden geen gin… Dus gaan we alles maar in de pot gooien voor de sangria! Eigenlijk was het best nog wat snijwerk! Maar wel een leuk vooruitzicht!
In de namiddag is Joyce nog in de zon gaan liggen (met rode gevolgen) en Sanne deed haar middagdutje … Omdat het vakantie is lopen hier ook meer kindjes rond. Joyce heeft met hen kikkers gemaakt uit papier. En trots dat ze waren! (toch even, want het duurde niet zo lang voor ze kapot waren). In afwachting van het avondeten kozen we weer een filmpje uit! Gone in 60 seconds… Deze hebben we nog uitgezien met ons bezoek erbij. Mannen en auto’s… Wat een combinatie! Daarna zijn we in de sangria gevlogen! Lekker dat die was!
We hebben nog enkele spelletjes president gespeeld. Brecht had zin om een hagedis te vangen, maar dit lukte niet zo goed. Hij had hem bijna, maar uiteindelijk had hij alleen maar de staart vast! Omdat ze de staart naar Joyce wilden gooien zette ze het op het lopen. Uiteindelijk is de staart in haar sangria beland. Die heeft ze niet meer opgedronken! Nadat hij was weggekapt kwam de stoere jongenspraat boven. Wim wilde voor enige inzet die staart wel opeten. Jasper ging met veel plezier de staart tussen de planten zoeken… Na de inzet van 5 cedi ieders van Brecht, Jasper en Joyce at Wim de staart ook effectief op. Mits een paar keer bijten en wat moeilijkheden om te slikken ging dat staartje er best wel vlot in. Goed gelachen! Wat sangria al niet met een mens kan doen! Uiteindelijk kropen we tegen 11u onze nest in want we moesten allemaal opstaan om te werken.
Het is maandag! Maandagmorgen… We don’t like Mondays! Om 8u uit ons bed, want vandaag gaan we met Wim mee. Vandaag kregen we nog eens een ontbijtje buiten. Zalig!
Eindelijk nog eens met de bus weg. Dat was al lang geleden (van Keta). Hopelijk kan ze het houden! We reden naar een klein dorpje via een geweldig leuke hobbelweg. Daar kregen we direct een stoel aangeboden. Louis, Kudzo en Wim gaan de mensen van dit dorpje vandaag leren hoe ze zeep moeten maken. Aangezien de uitleg in het Ewe is kan Wim weinig zeggen. Hij geeft Louis instructies in het Engels, maar hij volgt ze niet altijd op. Lesgeven is duidelijk niet Louis zijn sterkste kant. Er zit erg weinig structuur in en zijn bordschema is niet te lezen… Maar de mensen zijn wel erg geboeid aan het luisteren, ze willen echt graag weten hoe het werkt. Na eerst de technische uitleg kwam daarna ook de praktische kant. We gingen echt zeep maken. Alles bij elkaar kappen en heel lang roeren (met de klok mee). Daarna kap je het hele goedje in een mal en moet je ongeveer 2u wachten tot dit hard geworden is. Ondertussen zijn wij achter het dorpje naar een plek geweest waar ze palmwijn maken. De geur was al even sterk dan het goedje zelf. Wel leuk om die installatie en werkwijze eens te zien. Toen we terug in het dorpje aankwamen kregen we een bord banku voorgeschoteld; Deze was echt heerlijk! Maar natuurlijk veel te veel! Als dessert kregen we heerlijke ananas, vers geplukt! Het proces van het maken van de zeep ging toch iets anders dan de vorige keer. Het duurde veel langer tot de zeep hard werd. Na nog enkele tips en een vragenronde konden we toch de zeep uit de mal halen. Deze werd in blokken gesneden. Eigenlijk mocht het resultaat er wel zijn! Na een gebed en nog een shot van een of ander sterk goedje gingen we door. Op de terugrit naar huis genoten we van het uitzicht of vielen sommigen in slaap! Wij werden afgedropt op het kruispunt want onze voorraad groundnutcaramellen was op…
Wim ging bij aankomst aan de slag voor zijn project zodat de mensen een afdruk krijgen van wat er allemaal gezegd is. Joyce en Sanne begonnen aan de blog en de foto’s. Daarmee was ook onze avond gevuld.
We blijven ons hier wel amuseren!!! Ook al zijn we nog maar met 3…
We gaan er hier nog een paar geweldige weken hebben!
Onze vakantie kan beginnen! Joepie! Vandaag hebben we afgesproken met Edam (de baas van het weeshuis). Dan kunnen we ons verdere verblijf wat verder plannen. We willen ook nog een paar keer met Wim mee gaan naar zijn project, maar we willen ook in’t weeshuis gaan helpen. Dus we gaan er mooie mix van proberen te maken. Tegen 11u gingen we naar daar, maar hij had ook nog ander bezoek. Een ander gemengd koppel (een Nederlandse met een Ghanees) die jeeps verhuren om het land door te reizen. Aangezien wij onze laatste week al reizend willen doorbrengen hebben we eens geïnformeerd naar prijzen en mogelijkheden. Ze gaan een planning en een kostenraming opmaken en dan kunnen we zien of we met de jeep richting Cape Coast gaan of niet… Aangezien Edam hen het nieuwe huis nog wilde laten zien spraken we opnieuw af in de namiddag om onze planning te doorlopen. Dus na het middageten keerden we terug. We hadden een geweldige babbel. Wat een aangename man! Hij waarschuwde ons voor gevaren en vertelde een heleboel pakkende verhalen. Hij staat aan het hoofd van 3 organisaties. Als je ziet wat hij tot hiertoe al bereikt heeft… We zien het helemaal zitten om te gaan helpen in het weeshuis (en zeker nadat we deze week al een namiddagje zijn gaan helpen).
Na ons bezoek bij Edam hadden we zin om eens te gaan kijken waar Wim en de andere Belgische jongens nu eigenlijk mee bezig waren. Wim was al een hele week gaan helpen bij hen om banken, stoelen en tafels te maken. Maar we wilden toch wel eens zien of ze echt wel aan het werken zijn… We namen de taxi naar Kpantech (toch een beetje lui). We wilden ze verrassen dus moesten we op een gigantische school op zoek gaan naar de 4 blanke jongens. Maar aangezien het vakantie is was er niet veel volk om te vragen waar we ze konden vinden. Na een korte zoektocht hoorden we toch machines, dus wisten we ze zitten. Eigenlijk kwamen we gewoon maar op hun vingers kijken! We zijn de school eens rondgewandeld en vonden daar nog machines vanuit de jaren 50… maar er staan eigenlijk ook wel een boel relatief moderne machines. We zagen kolibries en we brachten ook een bezoek aan de krokodil van de school. Die zit echt in een veel te kleine put… Wim heeft beslist dat hij die morgen eten gaat geven, want volgens de jongens krijgt de krokodil enkel maar lucht te eten.
Op de terugtocht naar huis stopten we nog even bij de houtbewerker. Daarna hadden we zo’n dorst dat we ook een tussenstop maakten in de Akkusika voor een drankje. Ondertussen had Wim ook gedaan met werken en kwam ons tegen in Akkusika. We dronken samen iets voor we naar huis gingen. Al de hele dag hingen er dreigende wolken boven Kpando maar tot hiertoe was er nog geen regen gevallen. Dit hadden ze opgespaard om het eens een keer lekker hard te laten regenen. Dat hebben we gevoeld. We dachten eerst: eindelijk zijn we nog eens onderweg als het regent (meestal waren we net thuis wanneer het begon) Maar wanneer het echt heel erg begon te regenen zijn we toch maar wat sneller gaan stappen. We waren toch al nat, schuilen hielp niet meer. De mensen hier verklaarden ons zot dat we door de regen gingen! Eenmaal thuis waren we echt verzopen kiekes (er kwam bijna een halve liter water uit Wim zijn schoenen) Ook in de compound stond alles al onder water (maar ook goed dat er water was want dan kan de put bijvullen. Overal stonden emmers om het water op te vangen! Kudzo schoof nog bijna uit in alle modder! (eigenlijk wel grappig!)
Na ons af te drogen en nog een eventuele douche zijn we dan maar film beginnen zien. Lekker op ons gemak. Ook na het avondeten keken we nog even verder.
Vandaag was er ook nog een afscheidsfeestje gepland. Taylor ( Canadese van bij Sanne op school) vertrekt maandag na 6 maanden terug naar huis. Met nog een paar andere blanken hadden we een gezellige avond gepland. We waren wel een beetje te laat maar dat steken we dan maar op Ghanese tijd hé… We babbelden over alles wat we hier al gedaan en beleefd hadden! Er was ook een heerlijke cake die Annemieke gebakken had. Taylor en Eric zorgde voor de chocoladesaus. HEERLIJK!!!! We kregen ook nog een shotje van een of ander sterk spul (het leek een beetje op tequila). We speelden met z’n allen nog een gezelschapsspel, iets gelijkaardigs als mens erger je niet. Eigenlijk best wel leuk! Het was een gezellige avond! Tegen 11u keerden we terug naar huis om dan maar in ons bed te kruipen.
Vandaag stonden we op tijd mee op omdat we met Wim mee wilden. Hij ging vandaag zijn levende kip halen dit hij besteld had om aan de krokodil van de school te voederen. Maar eenmaal aangekomen bleek dat ze de kip niet hadden kunnen vangen dus dat het nog geen etenstijd was voor de krokodil. Dan lieten we ons maar afzetten aan de taxistand om daar de taxi te nemen naar Hohoe om naar de markt te gaan. Sanne wilde ook wel zo’n hand dat Joyce en Isabelle hadden. We wilden ook een watermeloen vinden om te vullen met Gin voor een gezellige avond mee te vullen. De taxi sjeesde ons naar Hohoe (tegen 120 per uur, want de kilometerteller werkte eens). Eenmaal aangekomen bleek dat er geen markt was. Dat sloeg wel even tegen! We hebben een hele zoektocht gedaan maar niks gevonden. Eigenlijk voor niks naar daar geweest, maar dan had Sanne het daar ook eens gezien.
Bij terugkomst gingen we op zoek naar de melk die Annemieke gevonden had. Jaja, na 2 maanden vonden we eindelijk een karton melk! En die gaat smaken! Onderweg kwamen we Annemieke nog tegen, die stond op het punt om te vertrekken. We waren best wel moe dus hielden we daarna een middagdutje. Nooit gedacht dat ik daar nood aan zou hebben…
’s avonds hebben we ons weer voor de laptop gegooid om een filmpje te kijken. We waren te moe om nog met Taylor iets te gaan drinken…
Vandaag weer vroeg uit de veren! Deze keer hopelijk wel voor iets uit het bed. We gingen de kip halen en deze keer was ze wel gevangen! Met een levende kip in de auto, gezellig! We waarschuwden de jongens dat we eraan kwamen. Met hun kop koffie nog in de hand kwamen ze naar het spektakel kijken. We waren vol verwachting! Een krokodil die een levende kip opeet is toch geweldig! Brecht kreeg de eer om te kip in de put te gooien! Jaja de krokodil greep ze direct beet! Maar daar bleef het bij… Geen verscheurd kieken… De teleurstelling was toch wel groot! De kip hing daar in de bek van de krokodil, ze heeft nog gevochten voor het leven maar uiteindelijk is ze verdronken. We wilden nog even blijven wachten maar er zou toch niets gebeuren. Dan zijn we maar naar de markt gegaan. We wilden allebei naar de markt, maar dat blijft gevaarlijk voor stofkes… We hebben er allebei ondertussen wel genoeg… We zijn braaf geweest. Geen enkel stofke gekocht, enkel voor Lynn nog eentje. Joyce heeft wel nog een hele boel T-shirtjes gekocht. Maar voor die prijs kon je ze echt niet laten liggen. We kochten ook nog een watermeloen, ananas en papaya. Eenmaal thuis zijn we aan onze sangria begonnen! We wilden eigenlijk eerst onze watermeloen vullen met gin, maar we vonden geen gin… Dus gaan we alles maar in de pot gooien voor de sangria! Eigenlijk was het best nog wat snijwerk! Maar wel een leuk vooruitzicht!
In de namiddag is Joyce nog in de zon gaan liggen (met rode gevolgen) en Sanne deed haar middagdutje … Omdat het vakantie is lopen hier ook meer kindjes rond. Joyce heeft met hen kikkers gemaakt uit papier. En trots dat ze waren! (toch even, want het duurde niet zo lang voor ze kapot waren). In afwachting van het avondeten kozen we weer een filmpje uit! Gone in 60 seconds… Deze hebben we nog uitgezien met ons bezoek erbij. Mannen en auto’s… Wat een combinatie! Daarna zijn we in de sangria gevlogen! Lekker dat die was!
We hebben nog enkele spelletjes president gespeeld. Brecht had zin om een hagedis te vangen, maar dit lukte niet zo goed. Hij had hem bijna, maar uiteindelijk had hij alleen maar de staart vast! Omdat ze de staart naar Joyce wilden gooien zette ze het op het lopen. Uiteindelijk is de staart in haar sangria beland. Die heeft ze niet meer opgedronken! Nadat hij was weggekapt kwam de stoere jongenspraat boven. Wim wilde voor enige inzet die staart wel opeten. Jasper ging met veel plezier de staart tussen de planten zoeken… Na de inzet van 5 cedi ieders van Brecht, Jasper en Joyce at Wim de staart ook effectief op. Mits een paar keer bijten en wat moeilijkheden om te slikken ging dat staartje er best wel vlot in. Goed gelachen! Wat sangria al niet met een mens kan doen! Uiteindelijk kropen we tegen 11u onze nest in want we moesten allemaal opstaan om te werken.
Het is maandag! Maandagmorgen… We don’t like Mondays! Om 8u uit ons bed, want vandaag gaan we met Wim mee. Vandaag kregen we nog eens een ontbijtje buiten. Zalig!
Eindelijk nog eens met de bus weg. Dat was al lang geleden (van Keta). Hopelijk kan ze het houden! We reden naar een klein dorpje via een geweldig leuke hobbelweg. Daar kregen we direct een stoel aangeboden. Louis, Kudzo en Wim gaan de mensen van dit dorpje vandaag leren hoe ze zeep moeten maken. Aangezien de uitleg in het Ewe is kan Wim weinig zeggen. Hij geeft Louis instructies in het Engels, maar hij volgt ze niet altijd op. Lesgeven is duidelijk niet Louis zijn sterkste kant. Er zit erg weinig structuur in en zijn bordschema is niet te lezen… Maar de mensen zijn wel erg geboeid aan het luisteren, ze willen echt graag weten hoe het werkt. Na eerst de technische uitleg kwam daarna ook de praktische kant. We gingen echt zeep maken. Alles bij elkaar kappen en heel lang roeren (met de klok mee). Daarna kap je het hele goedje in een mal en moet je ongeveer 2u wachten tot dit hard geworden is. Ondertussen zijn wij achter het dorpje naar een plek geweest waar ze palmwijn maken. De geur was al even sterk dan het goedje zelf. Wel leuk om die installatie en werkwijze eens te zien. Toen we terug in het dorpje aankwamen kregen we een bord banku voorgeschoteld; Deze was echt heerlijk! Maar natuurlijk veel te veel! Als dessert kregen we heerlijke ananas, vers geplukt! Het proces van het maken van de zeep ging toch iets anders dan de vorige keer. Het duurde veel langer tot de zeep hard werd. Na nog enkele tips en een vragenronde konden we toch de zeep uit de mal halen. Deze werd in blokken gesneden. Eigenlijk mocht het resultaat er wel zijn! Na een gebed en nog een shot van een of ander sterk goedje gingen we door. Op de terugrit naar huis genoten we van het uitzicht of vielen sommigen in slaap! Wij werden afgedropt op het kruispunt want onze voorraad groundnutcaramellen was op…
Wim ging bij aankomst aan de slag voor zijn project zodat de mensen een afdruk krijgen van wat er allemaal gezegd is. Joyce en Sanne begonnen aan de blog en de foto’s. Daarmee was ook onze avond gevuld.
We blijven ons hier wel amuseren!!! Ook al zijn we nog maar met 3…
We gaan er hier nog een paar geweldige weken hebben!
donderdag 7 april 2011
En toen waren we nog met 3...
31 maart – 7 april
Toch nog maar eens vroeg opstaan deze morgen. Vandaag moeten Sanne, Joyce en Wim hun paspoort laten verlengen. We betaalden in België wel voor 3 maanden, maar op de luchthaven krijg je maar een stempel voor 2 maanden. Dus er zit niks anders op dan dit te verlengen. We willen hier nu niet echt illegaal in het land zijn… Annelies ging ook mee om nog een laatste keer te kunnen skypen. Sanne en Wim hadden geen pasfoto’s dus moesten we die laten trekken. Snelservice was het niet echt. De foto’s zijn zeer zwetend en echt wel prachtig mooi… Ondertussen was Annelies de Belgische jongens tegengekomen (die moesten ook hun paspoort verlengen en gingen dus met ons mee), die wisten niet dat ze pasfoto’s nodig hadden. Dus de fotograaf had een geweldige dag! 5 klanten in een half uur… Het gevolg was wel dat we nog meer vertraging opliepen. Uiteindelijk zaten we om kwart voor 10 in de trotro die dan rond 10u vertrokken is. Onderweg kwam Wim tot het besef dat hij zijn paspoort in het huis vergeten was. Daar zat hij dan… Stom natuurlijk! Eens aangekomen splitsten we ons in 2 groepen: Annelies en Wim gingen eerst eten en daarna naar het internet. De rest ging eerst naar de immigratiedienst. Uiteindelijk beslisten we om ook maar eerst te eten. Dus zaten we uiteindelijk met 7 (met ook Wim en Annelies) aan tafel. Bij de immigratiedienst moesten we opnieuw een hoop papieren invullen. Allemaal dingen dat ze al weten… Maar we hebben het toch maar braaf ingevuld. Deze keer waren het de Belgische jongens die succes hadden. Normaal zijn het de vrouwen die altijd worden aangesproken. Maarja wat wil je als er 4 vrouwen je staan te helpen. Vooral Ang had veel succes! Eigenlijk best wel grappig. Joyce had nog een klein probleempje met haar foto’s. Die waren al 5 jaar oud en de mensen geloofden niet dat zij dat was. Ze moest haar haar los doen en het hetzelfde leggen als op de foto. Echt heel erg grappig! Uiteindelijk is alles in orde gekomen en mogen we hopelijk binnen 2 weken ons paspoort terug gaan halen met de juiste stempel erop.
Ondertussen waren Brecht en Jasper al richting het hotel vertrokken om nog een plonsje te doen in het zwembad. Sanne, Joyce en Ang gingen naar het internetcafé waar ondertussen ook Wim en Annelies waren. Maar we hadden allemaal pech. Er was geen internet, het netwerk lag plat. Wim en Annelies hebben een half uurtje gehad maar dan was het gedaan. Maar ook jasper en Brecht hadden geen geluk. De ‘badmeester’ van het hotel was niet aanwezig dus mochten ze niet zwemmen. Dan besloten we maar naar huis te gaan. Kan geen kwaad want dan waren we zeker op tijd thuis voor het feestje van Isabelle! Omdat Joyce en Annelies al een de grote bus naar huis hadden gepakt en zij dat erg goed en comfortabel vonden wilden wij dit ook wel eens proberen (Altijd praktisch voor Sanne haar knie) Normaal vertrok de bus om 4u, 20 minuutjes wachten dachten we. Maar natuurlijk niet! Het blijft moeilijk om rekening te houden met Ghana-time! Uiteindelijk zijn we tegen kwart voor 5 dan toch vertrokken. Hoewel het een grote bus was sjeesde ze toch goed door. Ze hield ook niet in voor bulten of putten in de weg… En dat hebben we gevoeld. Onderweg naar huis zagen we een mooie zonsondergang! Omdat de bus zo snel reed waren we ook nog wel snel thuis. Eenmaal thuis ontdekten we dat er geen elektriciteit was… Na het avondeten maakten we ons stillaan klaar voor het afscheidsfeestje van Isabelle. Zij was ondertussen met Kudzo en Rita nog iets gaan drinken. Omdat er geen elektriciteit was was er in het begin ook geen muziek. Maar zoiets is hier snel opgelost. Dan halen we de djembés maar boven! Wat een heerlijkheid! De jongens begonnen te zingen en te dansen (en te drinken). Ze hebben er van geweten! Christian en Barusso gingen er wel voor! De stars en Guinness ging er goed door! Dit gaf natuurlijk ook hilarische taferelen! De jongens dansten alsof hun leven er vanaf hing! We merkten wel dat onze beste trommelaar het huis uit is! Op zo’n momenten missen we Etse toch wel!
Rond 10u sprong de elektriciteit dan toch nog aan! Dus toch nog wat gewone muziek. Er werd nog veel gedanst! Ook nog een Take-out-kenke gaan halen. We kunnen toch wel spreken van een geslaagd feestje voor Isabelle!
1 april: Hohoe-inpakken voor Isabelle- Grote markt met grappige kraampjes (zeep-snoep)-Ijsventer die niet Ghanezen houdt-Drankje in Hohoe in een mini-café-Drankje met ons 3 en de jongens
De laatste van dag Isabelle konden we niet zomaar voorbij laten gaan. We moesten toch nog iets doen. Hohoe hadden we nog niet van dichtbij bekeken. Dus met z’n allen (behalve Sanne, Wim en Annelies) de trotro in. Ze hebben daar een markt bezocht. Volgens Joyce wel de graafste die ze tot hiertoe gezien heeft. Ze bestond zelfs uit afdelingen (food/non-food/kleren,…) De kraampjes zagen er geweldig uit. Stapels koekjes tot aan het dak van de kraampjes. Echt fantastisch. Er was zelfs een ijscoman die zo vriendelijk was om hen de weg naar de markt te wijzen. Echt ne coole kerel! Al was de markt niet zo moeilijk te vinden vanwege zijn afmetingen. Op de markt hebben de meiden ook heerlijke watermeloen gevonden! Zaaalig! Ook hebben ze bij de fruitafdeling kennis gemaakt met een klein slakje! Wat een joekel van een beest. Die zou ik niet graag in men groentetuintje vinden of al de groentjes zijn eraan. :-p
Omdat het vanavond echt wel de laatste avond was van Isabelle konden we dit toch niet zomaar voorbij laten gaan. Uiteindelijk zijn we maar op café gegaan. We zijn vertrokken met z’n 3 (Isabelle, Joyce en Sanne). Maar aan de bank hebben we gewacht op de rest (de jongens). Het was wel even wachten voor ze er waren (Ghana-time). Uiteindelijk trokken we naar een nieuw cafeetje waar we nog niet geweest waren. Het was een gezellige avond! We waren wel in de mood voor een leuk feestje! Er werd veel gedanst. Jammer genoeg moesten we op tijd naar huis. Kudzo kwam ons zeggen dat we om 11u thuis moesten zijn. Jammer want we hadden nog wel even door kunnen gaan! Met spijt in het hart zijn we toen in ons bed gekropen.
Deze morgen hebben we zo lang mogelijk willen uitstellen, maar het is zo ver: de eerste moet vertrekken… Iemand moet de eerste zijn… We dronken allemaal nog een lekkere strawberry als afscheid. Na nog een hele hoop (groeps)foto’s stapte ze in de corsa richting Accra. Na de laatste zwaaitjes keerden we terug naar de stille compound. Het viel direct op dat het ineens wat stiller was. Joyce en Lynn gingen nog naar de markt, want Lynn wilde absoluut nog een kuku hebben (Grote rieten hoed die vrouwen dragen als ze op de markt zitten) ’s avonds hadden we niet veel zin om in het huis te blijven dus trokken we er weer op uit. Deze keer gingen we naar Mary’s garden, het dak van Kpando. Annelies wilde hier toch ook eens geweest zijn. Het was zaterdagavond dus er was best veel volk. Maar echt lang hebben we er niet gezeten. Morgen is er nog een feestje zullen we maar denken, ’t is daarom dat we het niet zo erg vonden. Joyce en Sanne zijn dan maar in bed gekropen met een filmke van Alex Agnew, we hadden iets nodig om te lachen. Maar Joyce viel na een half uurtje al in slaap, dus het werd tijd dat we echt in ons bed kropen. Die Afrikaanse zon mat echt af! (Uitspraakske van Joyce)
De laatste dag van Annelies, Elke en Lynn. Erg veel hebben we niet gedaan, er werd vooral ingepakt… We hebben Alex Agnew verder gekeken, maar Joyce hield het snel voor bekeken want ze was nog steeds doodop. ’s Avonds hebben we een bangelijk afscheidsfeestje gehad. Deze keer was er wel elektriciteit! Jammer genoeg kregen we de box niet buiten voor muziek. Maar dat was snel opgelost! Laptop met boxen gaat ook! Het was wel spijtig dat niemand de liedjes van de jongens op zijn computer had staan. Maar met ‘onze’ muziek waren we ook al wel tevreden! We begonnen de avond met Star en Alvaro en af en toe een danske. Al vrij snel kwamen ook de bussen sangria boven en werd er nog meer gedanst. Het was een geweldige avond (met voor sommigen minder leuke gevolgen). Sanne was de laatste die ging slapen na een fijne babbel met Atiso. Kudzo was blijkbaar wakker gebleven tot we allemaal gingen slapen om alle deuren op slot te doen. Als we dat hadden geweten hadden wel iets vroeger dan 2u in ons bed gelegen. (Helemaal niet, het was te leuk daarvoor!)
Een pijnlijke morgen want Joyce en Sanne moesten wel naar school. Na al die drank van gisteren gaf dat toch wel wat moeilijkheden om uit bed te komen. Maar we moesten wel. De andere meisjes stonden speciaal voor ons mee op om nog dag te zeggen. Zij vertrokken immers om 10u met de trotro richting Accra. Anders zagen we hen niet meer… Na het afscheid vertrokken we naar school. De directeur had dit weekend bezoek gehad van zijn neef. Hij ging ons naar school brengen met zijn auto. Eenmaal op school besefte Joyce dat ze haar gsm kwijt was (oeps…) (voor die ene keer dat ze die dan mee neemt) Hij lag blijkbaar nog in de auto, die ondertussen alweer op weg was richting cape coast.(niet echt bij de deur). Toen Sanne telefoon kreeg van Joyce haar gsm bleek dat de gsm ondertussen in Ho was beland. Ze hebben de telefoon aan een of andere chauffeur die richting Kpando moest meegegeven. In de hoop dat wij hem tegen de avond zouden terug hebben.
Op school hebben we met ballonnen gespeeld, niet altijd even makkelijk. Maar de kinderen vonden het wel geweldig. Taylor heeft met balletjes gespeeld waarmee de kinderen naar elkaar moesten gooien. Goed voor de motoriek van deze kinderen. Joyce introduceerde het figurendominospel (met veel enthousiasme onthaald). Met een beetje hulp lukte het de kinderen wel om aan te leggen; Sanne probeerde samen met Wisdom en Kosi memory te spelen. Maar dit bleek jammer genoeg te moeilijk. De ballonnen waren meer voor hen weggelegd. In de namiddag hebben we een leuke babbel gedaan met Kudzo over het verdere verblijf hier. We zijn ook naar de post geweest om nog een brieven te posten richting het koude Belgenland. Maar op terugweg naar huis (op zoek naar caramelstokken die echt overheerlijk zijn) vielen we te prooi aan de vele mooie stoffen! (weeral) Uiteindelijk zijn we met onze stoffen direct naar de naaister gegaan. Woensdag zijn onze 6 kledingstukken af! We zijn benieuwd! Sanne heeft nog 2 stofjes over waar ze een zak van gaat laten maken want ze waren jammer genoeg te klein voor iets anders… Het was ongelofelijk warm dus zijn we ook nog even iets gaat drinken (to cool down our temperature). Dat was echt wel nodig.
We kropen op tijd ons bedje in want van zo’n hete dag draag je wel de gevolgen!
Vandaag was het examen op school! Je moet je daar niet te veel bij voorstellen. De kinderen (en ook wij) wisten helemaal niks van dit examen af. Erg moeilijk was het ook niet: de enige 2 vragen waren ‘Wat is je naam?’ en ‘Op welke dag ben je geboren?’. Soms werd er een kleine bijvraag gesteld, maar de meeste kinderen waren met glans geslaagd. Na het examen hebben we samen met Stone de kinderen met kleuren laten werken. De benamingen van kleuren. Dit was geweldig om te zien hoe Stone dit aanbracht. We hadden woordkaarten waar de kleur en de naam van de kleur opstond. Maar hij liet de kinderen ook zoeken naar de kleuren in de omgeving. De kinderen hebben echt iets geleerd vandaag!
In de namiddag trokken we nog maar eens Kpando in. We wilden graag eens langs het weeshuis gaan om alles af te spreken. We gaan daar in de paasvakantie een week aan de slag. Maar de verantwoordelijken waren er niet dus keerden we van een kale reis terug naar huis (natuurlijk via de bar want het was weer verschrikkelijk warm). We vroegen Kudzo ook om samen met ons drankjes te gaan halen om morgen uit te delen op school. We reden naar onze drankwinkel maar die was gesloten. Daarna passeerden we alle drankwinkels van Kpando maar nergens waren ze te vinden… Nog eens van een kale reis door Kpando terugkeren. Deze avond stond er eindelijk nog eens banku op het menu! Joepie! Dat was al lang geleden voor Sanne en Joyce (voor Wim iets minder lang ) Omdat het hier ’s avonds zo rustig is (Wim keek samen met Kudzo, Frank en Abu naar de voetbal) kropen we op tijd ons bedje in met een filmpje. Dat is ook wel eens plezant! (Ook al doen we dit nu best veel)
Op school hebben we vandaag alle spelletjes van maandag nog eens herhaald (domino, memory) de kinderen vinden dit echt leuk. De mis op school was ook best interessant. Er werd gepraat over het nut van naar school komen en alles wat je daar leert. De kinderen dansten en zongen ook nog (en Joyce en Sanne deden natuurlijk mee!) We haalden ook onze bladen boven waar ze hun schrijven mee oefenden. We zagen dat dit wel succes had, maar hadden geen tijd meer over. (belofte om dit morgen opnieuw te doen is snel gemaakt) We hadden voor de kinderen immers een drankje en een koekje voorzien bij wijze van afscheid. We vierden ons afscheid al een dagje vroeger dan normaal, maar voor Taylor was het wel haar laatste dag op de school, dus vierden we het samen. De kinderen zongen een mooi liedje om danku te zeggen. Het was danku in verschillende talen: Frans, Engels en zelfs in het Nederlands! Een leuk momentje met alle kinderen een leerkrachten samen! In de namiddag deden we nog eens een poging om Joyce haar handdoeken te wassen. We hadden ze gisteren al in een bak water gezet om te weken (gewoon omdat we toen geen zin meer hadden). Maar we gaven het al snel op en zetten ze nog maar eventjes aan de kant; We doen dat morgen wel, ze zullen anders toch niet droog worden… Vandaag heb ik eindelijk nog eens aan de blog geschreven. Het is toch moeilijk om ons hier nu aan te zetten. (kopieren en aanpassen van Lynn was toch gemakkelijk ;-)) ’s Avonds zijn we in Friendly spot naar de voetbal gaan kijken. Eindelijk was er nog eens match dat de moeite was! Machtester tegen Chelsea! De goeie hebben gewonnen! Dankzij onze aanmoedigingen! OOOSSEEE MAN U!!!! We zagen ook Etse en Atsu nog een keer terug dit was al even geleden. Jammer genoeg waren de andere jongens er niet. Wim had ook geen zin om mee te gaan omdat hij anders toch de goalen niet kon zien (ze springen hier immers al recht wanneer ze over de middellijn zijn) Nu zijn we pas echt blij met het feit dat ze een goal zo dikwijls herhalen (toch een kans om hem te zien) na de match zijn we gewoon terug naar huis, eigenlijk richting ons bed gewandeld…
Vandaag was het onze laatste stagedag! Aangezien de directeur nog in bad zat zijn wij alvast naar school vertrokken, te voet dus! Maar vandaag hadden we geen zin om de gewone weg te volgen. We sloegen een zijweggetje in op zoek naar een leuke alternatieve route naar school. We vonden al snel een goede weg (Sanne had die al eens met de directeur gewandeld) We wandelden wel in mensen hun achtertuin of voortuin (geen verschil te zien) en we ontdekten de geweldige baobab-boom en super grote palmbomen! Wisten jullie dat er een okapipalmboom bestaat! Wij hebben er 1 gevonden! De natuur is hier echt geweldig! Na een moment dat Joyce belachelijk maakte op straat (ze is in een boom gaan hangen voor een foto wat de ghanezen wel hilarisch vonden) besloten we maar via de bushes naar school te wandelen. (Sanne had deze weg ooit al eens gedaan, maar al die bomen en struiken lijken wel erg op elkaar). Het was dus niet zo eenvoudig om hier de weg te vinden. Dan maar op goed geluk! Tot onze grote verbazing zijn (en een half uurtje later dan normaal) zijn we heelhuids aangekomen op school. We verstaan nog altijd niet goed Ewe (op enkele woordjes na) maar we hebben wel verstaan dat de les over Pasen ging. We denken dat ze het paasverhaal verteld hebben. Daarna zijn wij aan de slag gegaan met schrijfpatronen. De kinderen waren heel enthousiast en deden erg goed hun best. Het was niet makkelijk voor sommigen maar ze maakten er het beste van. Ze moesten jammer genoeg stoppen omdat ze van de leerkrachten hun tanden moesten poetsen… We hebben dan maar afgerond, maar toen kwamen ze ons melden dat ze nog voor ons zullen drummen. We kregen ook nog een lekkere lunch en de drum en dans was geweldig. We namen nog een mooie foto met onze favoriete leerkracht (de Stone) en dan zat onze stage er op. We wilden natuurlijk onze avontuurlijke toch van deze ochtend verder zetten en wilden terug naar huis via een andere tocht door de bushes. Aangezien wij de weg niet wisten gingen de leerkrachten met ons mee. Het was een geweldig mooie tocht! We hadden deze weg eerder moeten vinden…
Groetjes vanuit Ghana van de stille en de luide genieter! (maak zelf uit wie wie is… Niet zo moeilijk…)
Toch nog maar eens vroeg opstaan deze morgen. Vandaag moeten Sanne, Joyce en Wim hun paspoort laten verlengen. We betaalden in België wel voor 3 maanden, maar op de luchthaven krijg je maar een stempel voor 2 maanden. Dus er zit niks anders op dan dit te verlengen. We willen hier nu niet echt illegaal in het land zijn… Annelies ging ook mee om nog een laatste keer te kunnen skypen. Sanne en Wim hadden geen pasfoto’s dus moesten we die laten trekken. Snelservice was het niet echt. De foto’s zijn zeer zwetend en echt wel prachtig mooi… Ondertussen was Annelies de Belgische jongens tegengekomen (die moesten ook hun paspoort verlengen en gingen dus met ons mee), die wisten niet dat ze pasfoto’s nodig hadden. Dus de fotograaf had een geweldige dag! 5 klanten in een half uur… Het gevolg was wel dat we nog meer vertraging opliepen. Uiteindelijk zaten we om kwart voor 10 in de trotro die dan rond 10u vertrokken is. Onderweg kwam Wim tot het besef dat hij zijn paspoort in het huis vergeten was. Daar zat hij dan… Stom natuurlijk! Eens aangekomen splitsten we ons in 2 groepen: Annelies en Wim gingen eerst eten en daarna naar het internet. De rest ging eerst naar de immigratiedienst. Uiteindelijk beslisten we om ook maar eerst te eten. Dus zaten we uiteindelijk met 7 (met ook Wim en Annelies) aan tafel. Bij de immigratiedienst moesten we opnieuw een hoop papieren invullen. Allemaal dingen dat ze al weten… Maar we hebben het toch maar braaf ingevuld. Deze keer waren het de Belgische jongens die succes hadden. Normaal zijn het de vrouwen die altijd worden aangesproken. Maarja wat wil je als er 4 vrouwen je staan te helpen. Vooral Ang had veel succes! Eigenlijk best wel grappig. Joyce had nog een klein probleempje met haar foto’s. Die waren al 5 jaar oud en de mensen geloofden niet dat zij dat was. Ze moest haar haar los doen en het hetzelfde leggen als op de foto. Echt heel erg grappig! Uiteindelijk is alles in orde gekomen en mogen we hopelijk binnen 2 weken ons paspoort terug gaan halen met de juiste stempel erop.
Ondertussen waren Brecht en Jasper al richting het hotel vertrokken om nog een plonsje te doen in het zwembad. Sanne, Joyce en Ang gingen naar het internetcafé waar ondertussen ook Wim en Annelies waren. Maar we hadden allemaal pech. Er was geen internet, het netwerk lag plat. Wim en Annelies hebben een half uurtje gehad maar dan was het gedaan. Maar ook jasper en Brecht hadden geen geluk. De ‘badmeester’ van het hotel was niet aanwezig dus mochten ze niet zwemmen. Dan besloten we maar naar huis te gaan. Kan geen kwaad want dan waren we zeker op tijd thuis voor het feestje van Isabelle! Omdat Joyce en Annelies al een de grote bus naar huis hadden gepakt en zij dat erg goed en comfortabel vonden wilden wij dit ook wel eens proberen (Altijd praktisch voor Sanne haar knie) Normaal vertrok de bus om 4u, 20 minuutjes wachten dachten we. Maar natuurlijk niet! Het blijft moeilijk om rekening te houden met Ghana-time! Uiteindelijk zijn we tegen kwart voor 5 dan toch vertrokken. Hoewel het een grote bus was sjeesde ze toch goed door. Ze hield ook niet in voor bulten of putten in de weg… En dat hebben we gevoeld. Onderweg naar huis zagen we een mooie zonsondergang! Omdat de bus zo snel reed waren we ook nog wel snel thuis. Eenmaal thuis ontdekten we dat er geen elektriciteit was… Na het avondeten maakten we ons stillaan klaar voor het afscheidsfeestje van Isabelle. Zij was ondertussen met Kudzo en Rita nog iets gaan drinken. Omdat er geen elektriciteit was was er in het begin ook geen muziek. Maar zoiets is hier snel opgelost. Dan halen we de djembés maar boven! Wat een heerlijkheid! De jongens begonnen te zingen en te dansen (en te drinken). Ze hebben er van geweten! Christian en Barusso gingen er wel voor! De stars en Guinness ging er goed door! Dit gaf natuurlijk ook hilarische taferelen! De jongens dansten alsof hun leven er vanaf hing! We merkten wel dat onze beste trommelaar het huis uit is! Op zo’n momenten missen we Etse toch wel!
Rond 10u sprong de elektriciteit dan toch nog aan! Dus toch nog wat gewone muziek. Er werd nog veel gedanst! Ook nog een Take-out-kenke gaan halen. We kunnen toch wel spreken van een geslaagd feestje voor Isabelle!
1 april: Hohoe-inpakken voor Isabelle- Grote markt met grappige kraampjes (zeep-snoep)-Ijsventer die niet Ghanezen houdt-Drankje in Hohoe in een mini-café-Drankje met ons 3 en de jongens
De laatste van dag Isabelle konden we niet zomaar voorbij laten gaan. We moesten toch nog iets doen. Hohoe hadden we nog niet van dichtbij bekeken. Dus met z’n allen (behalve Sanne, Wim en Annelies) de trotro in. Ze hebben daar een markt bezocht. Volgens Joyce wel de graafste die ze tot hiertoe gezien heeft. Ze bestond zelfs uit afdelingen (food/non-food/kleren,…) De kraampjes zagen er geweldig uit. Stapels koekjes tot aan het dak van de kraampjes. Echt fantastisch. Er was zelfs een ijscoman die zo vriendelijk was om hen de weg naar de markt te wijzen. Echt ne coole kerel! Al was de markt niet zo moeilijk te vinden vanwege zijn afmetingen. Op de markt hebben de meiden ook heerlijke watermeloen gevonden! Zaaalig! Ook hebben ze bij de fruitafdeling kennis gemaakt met een klein slakje! Wat een joekel van een beest. Die zou ik niet graag in men groentetuintje vinden of al de groentjes zijn eraan. :-p
Omdat het vanavond echt wel de laatste avond was van Isabelle konden we dit toch niet zomaar voorbij laten gaan. Uiteindelijk zijn we maar op café gegaan. We zijn vertrokken met z’n 3 (Isabelle, Joyce en Sanne). Maar aan de bank hebben we gewacht op de rest (de jongens). Het was wel even wachten voor ze er waren (Ghana-time). Uiteindelijk trokken we naar een nieuw cafeetje waar we nog niet geweest waren. Het was een gezellige avond! We waren wel in de mood voor een leuk feestje! Er werd veel gedanst. Jammer genoeg moesten we op tijd naar huis. Kudzo kwam ons zeggen dat we om 11u thuis moesten zijn. Jammer want we hadden nog wel even door kunnen gaan! Met spijt in het hart zijn we toen in ons bed gekropen.
Deze morgen hebben we zo lang mogelijk willen uitstellen, maar het is zo ver: de eerste moet vertrekken… Iemand moet de eerste zijn… We dronken allemaal nog een lekkere strawberry als afscheid. Na nog een hele hoop (groeps)foto’s stapte ze in de corsa richting Accra. Na de laatste zwaaitjes keerden we terug naar de stille compound. Het viel direct op dat het ineens wat stiller was. Joyce en Lynn gingen nog naar de markt, want Lynn wilde absoluut nog een kuku hebben (Grote rieten hoed die vrouwen dragen als ze op de markt zitten) ’s avonds hadden we niet veel zin om in het huis te blijven dus trokken we er weer op uit. Deze keer gingen we naar Mary’s garden, het dak van Kpando. Annelies wilde hier toch ook eens geweest zijn. Het was zaterdagavond dus er was best veel volk. Maar echt lang hebben we er niet gezeten. Morgen is er nog een feestje zullen we maar denken, ’t is daarom dat we het niet zo erg vonden. Joyce en Sanne zijn dan maar in bed gekropen met een filmke van Alex Agnew, we hadden iets nodig om te lachen. Maar Joyce viel na een half uurtje al in slaap, dus het werd tijd dat we echt in ons bed kropen. Die Afrikaanse zon mat echt af! (Uitspraakske van Joyce)
De laatste dag van Annelies, Elke en Lynn. Erg veel hebben we niet gedaan, er werd vooral ingepakt… We hebben Alex Agnew verder gekeken, maar Joyce hield het snel voor bekeken want ze was nog steeds doodop. ’s Avonds hebben we een bangelijk afscheidsfeestje gehad. Deze keer was er wel elektriciteit! Jammer genoeg kregen we de box niet buiten voor muziek. Maar dat was snel opgelost! Laptop met boxen gaat ook! Het was wel spijtig dat niemand de liedjes van de jongens op zijn computer had staan. Maar met ‘onze’ muziek waren we ook al wel tevreden! We begonnen de avond met Star en Alvaro en af en toe een danske. Al vrij snel kwamen ook de bussen sangria boven en werd er nog meer gedanst. Het was een geweldige avond (met voor sommigen minder leuke gevolgen). Sanne was de laatste die ging slapen na een fijne babbel met Atiso. Kudzo was blijkbaar wakker gebleven tot we allemaal gingen slapen om alle deuren op slot te doen. Als we dat hadden geweten hadden wel iets vroeger dan 2u in ons bed gelegen. (Helemaal niet, het was te leuk daarvoor!)
Een pijnlijke morgen want Joyce en Sanne moesten wel naar school. Na al die drank van gisteren gaf dat toch wel wat moeilijkheden om uit bed te komen. Maar we moesten wel. De andere meisjes stonden speciaal voor ons mee op om nog dag te zeggen. Zij vertrokken immers om 10u met de trotro richting Accra. Anders zagen we hen niet meer… Na het afscheid vertrokken we naar school. De directeur had dit weekend bezoek gehad van zijn neef. Hij ging ons naar school brengen met zijn auto. Eenmaal op school besefte Joyce dat ze haar gsm kwijt was (oeps…) (voor die ene keer dat ze die dan mee neemt) Hij lag blijkbaar nog in de auto, die ondertussen alweer op weg was richting cape coast.(niet echt bij de deur). Toen Sanne telefoon kreeg van Joyce haar gsm bleek dat de gsm ondertussen in Ho was beland. Ze hebben de telefoon aan een of andere chauffeur die richting Kpando moest meegegeven. In de hoop dat wij hem tegen de avond zouden terug hebben.
Op school hebben we met ballonnen gespeeld, niet altijd even makkelijk. Maar de kinderen vonden het wel geweldig. Taylor heeft met balletjes gespeeld waarmee de kinderen naar elkaar moesten gooien. Goed voor de motoriek van deze kinderen. Joyce introduceerde het figurendominospel (met veel enthousiasme onthaald). Met een beetje hulp lukte het de kinderen wel om aan te leggen; Sanne probeerde samen met Wisdom en Kosi memory te spelen. Maar dit bleek jammer genoeg te moeilijk. De ballonnen waren meer voor hen weggelegd. In de namiddag hebben we een leuke babbel gedaan met Kudzo over het verdere verblijf hier. We zijn ook naar de post geweest om nog een brieven te posten richting het koude Belgenland. Maar op terugweg naar huis (op zoek naar caramelstokken die echt overheerlijk zijn) vielen we te prooi aan de vele mooie stoffen! (weeral) Uiteindelijk zijn we met onze stoffen direct naar de naaister gegaan. Woensdag zijn onze 6 kledingstukken af! We zijn benieuwd! Sanne heeft nog 2 stofjes over waar ze een zak van gaat laten maken want ze waren jammer genoeg te klein voor iets anders… Het was ongelofelijk warm dus zijn we ook nog even iets gaat drinken (to cool down our temperature). Dat was echt wel nodig.
We kropen op tijd ons bedje in want van zo’n hete dag draag je wel de gevolgen!
Vandaag was het examen op school! Je moet je daar niet te veel bij voorstellen. De kinderen (en ook wij) wisten helemaal niks van dit examen af. Erg moeilijk was het ook niet: de enige 2 vragen waren ‘Wat is je naam?’ en ‘Op welke dag ben je geboren?’. Soms werd er een kleine bijvraag gesteld, maar de meeste kinderen waren met glans geslaagd. Na het examen hebben we samen met Stone de kinderen met kleuren laten werken. De benamingen van kleuren. Dit was geweldig om te zien hoe Stone dit aanbracht. We hadden woordkaarten waar de kleur en de naam van de kleur opstond. Maar hij liet de kinderen ook zoeken naar de kleuren in de omgeving. De kinderen hebben echt iets geleerd vandaag!
In de namiddag trokken we nog maar eens Kpando in. We wilden graag eens langs het weeshuis gaan om alles af te spreken. We gaan daar in de paasvakantie een week aan de slag. Maar de verantwoordelijken waren er niet dus keerden we van een kale reis terug naar huis (natuurlijk via de bar want het was weer verschrikkelijk warm). We vroegen Kudzo ook om samen met ons drankjes te gaan halen om morgen uit te delen op school. We reden naar onze drankwinkel maar die was gesloten. Daarna passeerden we alle drankwinkels van Kpando maar nergens waren ze te vinden… Nog eens van een kale reis door Kpando terugkeren. Deze avond stond er eindelijk nog eens banku op het menu! Joepie! Dat was al lang geleden voor Sanne en Joyce (voor Wim iets minder lang ) Omdat het hier ’s avonds zo rustig is (Wim keek samen met Kudzo, Frank en Abu naar de voetbal) kropen we op tijd ons bedje in met een filmpje. Dat is ook wel eens plezant! (Ook al doen we dit nu best veel)
Op school hebben we vandaag alle spelletjes van maandag nog eens herhaald (domino, memory) de kinderen vinden dit echt leuk. De mis op school was ook best interessant. Er werd gepraat over het nut van naar school komen en alles wat je daar leert. De kinderen dansten en zongen ook nog (en Joyce en Sanne deden natuurlijk mee!) We haalden ook onze bladen boven waar ze hun schrijven mee oefenden. We zagen dat dit wel succes had, maar hadden geen tijd meer over. (belofte om dit morgen opnieuw te doen is snel gemaakt) We hadden voor de kinderen immers een drankje en een koekje voorzien bij wijze van afscheid. We vierden ons afscheid al een dagje vroeger dan normaal, maar voor Taylor was het wel haar laatste dag op de school, dus vierden we het samen. De kinderen zongen een mooi liedje om danku te zeggen. Het was danku in verschillende talen: Frans, Engels en zelfs in het Nederlands! Een leuk momentje met alle kinderen een leerkrachten samen! In de namiddag deden we nog eens een poging om Joyce haar handdoeken te wassen. We hadden ze gisteren al in een bak water gezet om te weken (gewoon omdat we toen geen zin meer hadden). Maar we gaven het al snel op en zetten ze nog maar eventjes aan de kant; We doen dat morgen wel, ze zullen anders toch niet droog worden… Vandaag heb ik eindelijk nog eens aan de blog geschreven. Het is toch moeilijk om ons hier nu aan te zetten. (kopieren en aanpassen van Lynn was toch gemakkelijk ;-)) ’s Avonds zijn we in Friendly spot naar de voetbal gaan kijken. Eindelijk was er nog eens match dat de moeite was! Machtester tegen Chelsea! De goeie hebben gewonnen! Dankzij onze aanmoedigingen! OOOSSEEE MAN U!!!! We zagen ook Etse en Atsu nog een keer terug dit was al even geleden. Jammer genoeg waren de andere jongens er niet. Wim had ook geen zin om mee te gaan omdat hij anders toch de goalen niet kon zien (ze springen hier immers al recht wanneer ze over de middellijn zijn) Nu zijn we pas echt blij met het feit dat ze een goal zo dikwijls herhalen (toch een kans om hem te zien) na de match zijn we gewoon terug naar huis, eigenlijk richting ons bed gewandeld…
Vandaag was het onze laatste stagedag! Aangezien de directeur nog in bad zat zijn wij alvast naar school vertrokken, te voet dus! Maar vandaag hadden we geen zin om de gewone weg te volgen. We sloegen een zijweggetje in op zoek naar een leuke alternatieve route naar school. We vonden al snel een goede weg (Sanne had die al eens met de directeur gewandeld) We wandelden wel in mensen hun achtertuin of voortuin (geen verschil te zien) en we ontdekten de geweldige baobab-boom en super grote palmbomen! Wisten jullie dat er een okapipalmboom bestaat! Wij hebben er 1 gevonden! De natuur is hier echt geweldig! Na een moment dat Joyce belachelijk maakte op straat (ze is in een boom gaan hangen voor een foto wat de ghanezen wel hilarisch vonden) besloten we maar via de bushes naar school te wandelen. (Sanne had deze weg ooit al eens gedaan, maar al die bomen en struiken lijken wel erg op elkaar). Het was dus niet zo eenvoudig om hier de weg te vinden. Dan maar op goed geluk! Tot onze grote verbazing zijn (en een half uurtje later dan normaal) zijn we heelhuids aangekomen op school. We verstaan nog altijd niet goed Ewe (op enkele woordjes na) maar we hebben wel verstaan dat de les over Pasen ging. We denken dat ze het paasverhaal verteld hebben. Daarna zijn wij aan de slag gegaan met schrijfpatronen. De kinderen waren heel enthousiast en deden erg goed hun best. Het was niet makkelijk voor sommigen maar ze maakten er het beste van. Ze moesten jammer genoeg stoppen omdat ze van de leerkrachten hun tanden moesten poetsen… We hebben dan maar afgerond, maar toen kwamen ze ons melden dat ze nog voor ons zullen drummen. We kregen ook nog een lekkere lunch en de drum en dans was geweldig. We namen nog een mooie foto met onze favoriete leerkracht (de Stone) en dan zat onze stage er op. We wilden natuurlijk onze avontuurlijke toch van deze ochtend verder zetten en wilden terug naar huis via een andere tocht door de bushes. Aangezien wij de weg niet wisten gingen de leerkrachten met ons mee. Het was een geweldig mooie tocht! We hadden deze weg eerder moeten vinden…
Groetjes vanuit Ghana van de stille en de luide genieter! (maak zelf uit wie wie is… Niet zo moeilijk…)
zaterdag 2 april 2011
een mega lang blogbericht... onze excuses hiervoor ;) Graag enkele reacties!!!!
Excuses voor het lange wachten op een nieuwe blog, maar het gaat hier helemaal op zijn Afrikaans. We deden ons best om de blog bij te houden, maar de computer wil niet echt meewerken. Die heeft de vorige blog ergens opgeslagen waar wij hem niet meer kunnen terugvinden dus moeten we helemaal opnieuw beginnen! Dus hoe langer geleden hoe minder gedetailleerd het zal zijn, maar we doen ons best.
16 maart vervolg-30 maart
We nodigden iedereen uit rond de grote versierde tafel (eigenlijk de pingpong-tafel met nog een andere tafel naast) voor een aperitief. Heerlijke lookbroodjes (die toch best gesmaakt werden door de jongens) met een goeie frisse Star of frisdrank. Daarna kwam de grote schaal lasagna op tafel. Ik kan jullie verzekeren, die zag er goed uit! Het smaakte bij iedereen! Voor we begonnen met eten dankte Rita in een gebed voor onze aanwezigheid. De ene at al wat meer dan de andere. Om even te vergelijken: Sanne at 1 klein bordje en Atiso at 4 borden en maakte de schaal verder leeg samen met Wim. Het was echt een gezellige avond! Het was ons eindelijk gelukt om iedereen rond de tafel te zitten. Die avond kwam ook nog de maakster van onze zakken. Meer dan 10 zakken op zo’n korte tijd gemaakt. Geweldig! Ze zagen er goed uit.
Na het eten zijn we naar de voetbalmatch Chelsea-Kopenhagen en Madrid-Lyon gaan kijken op café. Het was wel grappig: er stonden 2 schermen om de beide matchen tegelijk te kunnen volgen. Moeilijk om te kiezen en geconcentreerd te blijven op 1 match. Bij Chelsea-Kopenhagen (op het grote scherm) was het maar een platte match, wel wat kansen maar geen enkele afgewerkt. Na meer dan 20 kansen aan beide kanten (de meeste voor Chelsea) bleef het toch 0-0. De andere match (op het kleine tv-scherm) is 3-0 geworden, maar die hebben wij niet echt gevolgd. Na een goei doucheke was het tijd om in ons bedje te kruipen.
Laatste schooldag van de week! Vandaag sloeg het een beetje tegen qua activiteit op de school van Sanne. Er is weinig lesgegeven. Sanne had een geweldig grappig gesprek met Stone(een leerkracht) over het leven in België. Hij zag het volledig zitten om met een Belgische vrouw te trouwen. Sanne gaat een advertentie maken om een Belgische vrouw warm te maken met hem te trouwen.
Na de middag hebben we nog heel de tijd voor school gewerkt of deden toch een poging tot… Rond 4 uur zijn Elke, Isabelle en Sanne vertrokken naar een voetbalmatch(van onze jongens) en zijn Lynn, Joyce en Annelies nog eens naar de markt en de bank gegaan. Uiteindelijk moest er niemand voetballen, jammer genoeg. Hebben we daar voor niks zo lang gewacht. Na het avondeten hebben we touwtje spring gedaan. Super plezant! Die jongens die kunnen hier hoog springen. Daarna zijn Sanne en isabelle nog even op het internet geweest en heeft de rest gewoon gezellig buiten gezeten.
Vandaag mochten we weer een beetje uitslapen en moesten we pas om half 10 aan het ontbijt verschijnen. Sommigen waren al vroeger wakker en zijn dan al in het ochtendzonnetje buiten gaan zitten, en Isabelle heeft samen met Rita voor een lekker ontbijtje gezorgd: pannenkoeken!
Na het ontbijt zijn Elke en Lynn direct in hun schoolwerk gevlogen, zijn Joyce en Annelies gaan shoppen in Ho, heeft Sanne nog wat op haar bed gelegen om daarna voetbal te gaan kijken. Isabelle en Wim gingen de stelten vernissen (wat een stank, we werden er helemaal high van). Omdat ze toch bezig waren hebben ze ineens Atisu geholpen bij het schilderen van de poort. Deze werd in helder blauw geschilderd, het ziet er mooi uit. Ze hadden wel veel bekijks, de mensen hier zien dat niet zo vaak dat blanken mee helpen schilderen. Sanne ging naar de voetbal kijken in de hoop dat de jongens toch moesten voetballen. Ze had geluk deze keer! Barusso en Etse waren aan de beurt. Maar omdat ze op de middag moesten spelen kon ze de match niet helemaal uitkijken wegens het middagmaal dat op haar stond te wachten. Dus tijdens de penalty’s moest ze door. Onderweg naar huis kwam ze Etse terug tegen, hij vertelde dat ze snel moest terugkomen omdat ze ‘snel’ de finale zouden spelen. Dus Sanne vertrok in alle haast naar huis om te eten. Vlak na het eten zijn Elke en Sanne terug naar de voetbal vertrokken. Maar wat had je gedacht, we hebben zeker 3u moeten wachten… Gelukkig was er genoeg ‘randanimatie’ door verschillende ruzies. Zo was er een directeur die de scheidsrechter wilde omkopen, kindjes die met een zweep van een toren werden geslagen, foute beslissingen van de scheidsrechter… uiteindelijk kwamen Wim, Isabelle en Lynn ook nog naar de match kijken. Zij waren perfect op tijd (zij zijn het al beter gewoon in Afrikaanse tijd te denken). Het was een fijne match! We waren heel trots want ze wonnen de finale met 2-0! Allemaal dankzij ons supportertalent! ;-)
Ondertussen begon het ook in de verte te onweren, maar daar hebben wij geen last van gehad. Joyce en Annelies hadden in Ho blijkbaar wel een stevige plensbui gekregen, bij ons waren het maar enkele druppeltjes. ZE hadden echt geshopt! Een hele outfit! Schitterend! Schoenen, kleedjes, topjes,… Ze hebben zeker en vast genoten van hun dagje uit!
Na het avondeten zijn Joyce, Isabelle, Elke, Wim en Lynn nog op café geweest (Sanne was doodmoe dus kroop in bed). Een nieuw café dat Wim had ontdekt, met een terras op het dak van een gebouw. Dat was eigenlijk echt wel tof om daar te zitten, zo een bovenaanzicht op Kpando by night en onder een bijna volle maan die de mooie sterrenhemel verlichtte. Na een gezellig avondje met een Star in de ene hand en plaatselijke chips in de andere, zijn we terug naar huis gewandeld om in ons bedje te kruipen.
Vandaag is onze Granny vroeg opgestaan. Ze had gisteren Wim beloofd om mee te gaan joggen. Weliswaar volgde zij met de fiets… Maar dit wilde wel zeggen dat ze om 4u moest opstaan. Het was wel de moeite geweest. Die jongens die kunnen hier nogal wat aan zo vroeg op de morgen (en Wim past zich daar goed aan aan) Vandaag zijn we voor de laatste keer dat we hier zijn naar Ho gegaan voor het zwembad aan het hotel en het snel internet. We (Joyce, Sanne, Elke, Annelies en Lynn) gingen vandaag samen met Jasper, Ang en Brecht met de trotro naar daar, in plaats van met het busje. In afwachting op de jongens op de trotroparking kochten we een ijsje. Ondertussen werden we ook 20 keer door verschillende trotrochauffeurs aangesproken om te vragen naar waar we gingen, en we hebben dus 20 keer moeten antwoorden: “To Ho, but we are waiting for friends…” Toen de jongens er waren, stapten we in een trotro en wachtten we tot deze vol zat (de trotro vertrekt niet voor hij vol zit, en er kunnen 14 personen mee, dus moesten er nog 6 passagiers bijkomen). Het zat wel erg krap voor de knietjes: korte of lange benen, je zat zowiezo met je knieën tegen de bank ervoor.
We hadden de indruk dat de trotro wat scheef hing, maar we trokken er ons niets van aan (Sanne probeerde zich er niets van aan te trekken). De chauffeur trok er zich ook niets van aan, want hij vloog in volle vaart over de wegen. Hij remde soms wel af voor de putten in de baan, maar zelfs dan nog leek het busje elk moment uit elkaar te kunnen vallen. Het was een hobbelige rit, maar we zijn veilig aangekomen. (Gelukkig!) We wilden een taxi nemen naar het hotel, maar op de trotroplaats sprak een man ons aan die ons wilde brengen met zijn minibusje, gemakkelijk, want nu konden we met z’n allen tegelijk gaan. Het was echter niet zo gemakkelijk voor de chauffeur, want zijn minibusje stond volledig ingeparkeerd en hij geraakte vanzelf niet in gang. Aan het hotel aangekomen, bestelden we eerst ons eten om daarna direct in het zwembad te plonsen. Plonsen mag je bij sommigen wel letterlijk nemen: zowel Jasper als Brecht konden zonder moeite een tsunami veroorzaken door als een bommetje in het water te springen. We genoten erg van het zalige weer, het frisse water en het lekkere eten.
We maakten ook een hele reeks foto’s en filmpjes in het water met Brecht zijn onderwater-fototoestel. Het was echt wel grappig, mooi op een foto staan onder water is niet zo simpel.
We hebben ook nog voor spektakel gezorgd in het zwembad: we sprongen met z’n allen tegelijk het water in om een megatsunami te veroorzaken, en ook de andere gasten volgden hier ons voorbeeld. Verder hebben we nog de show gestolen door op elkaars schouders te gaan zitten en zo proberen hoge torens te bouwen. We hebben ook geprobeerd om met 4 op elkaar te zitten, maar deze constructie hield niet lang stand. Na onze zwembadpret en de rekening te betalen, hebben we de taxi genomen naar het internetgebouw. Daar hebben we allemaal 2 uurtjes geskyped, mails gecheckt,… Joyce die eindelijk eens kon skypen, heel het internetcafé heeft het geweten. Het was wel grappig! We wandelden naar de trotroplaats, kochten een doos koeken, een aantal appels voor chocoladefondue en namen een trotro terug naar Kpando. We moesten nog even wachten tot de trotro vol zat, en daarna konden we vertrekken. Het begon ondertussen al wat te schemeren en we zagen een prachtige maan buiten aan de hemel. Onderweg terug trokken we nog een hele hoop gekke foto’s, ook ondersteboven foto’s waarop we wilden doen dat we met ons busje overkop waren gegaan en nu op ons dak lagen. De chauffeur had precies niet echt door dat hij een trotro bestuurde, hij dacht blijkbaar eerder dat hij de Dakar-rally aan het rijden was. Hij vloog letterlijk over de wegen, pakte stevige bochten en stak een hoop auto’s voorbij. Op een gegeven moment sneed hij echt een andere trotro zo gevaarlijk de pas af, dat die chauffeur op zijn beurt terug voorbijstak en gevaarlijk dicht tegen ons kwam rijden. Toen ging ons hartje toch even sneller… Gelukkig zijn we toch veilig aangekomen.
Wim en Isabelle zijn de hele dag in het huis gebleven. Isabelle had een leuke babbel met Kudzo en Rita. ’s Middags hebben ze niet in het huis gegeten maar zochten een gezellig ‘restaurantje’ uit. Ze wisten niet goed wat kiezen op het menu dus lieten ze zich leiden door een andere gast. De keuze werd goed gesmaakt. Ze maakten kennis met iemand die hen uitnodigde om zondagmorgen te komen tennissen.
’s Avonds gingen we eigenlijk nog iets drinken met de jongens (om ook de foto’s uit te wisselen), maar dit hebben we afgebeld omdat we allemaal te moe waren!
Onze Granny stond weer vroeg op vandaag. Ze namen de taxi naar ik weet niet waar om te gaan tennissen. Maar het tennisplezier was snel over want nadat er 2 balletjes over de muur gevlogen waren was het gedaan met de pret.
De rest stond ook vroeg op want rond 9u vertrokken Joyce, Annelies, Sanne en Lynn samen met Christian naar de kerk. We wilden wel eens weten hoe er dat hier aan toe gaat. De mis ging buiten door want ze waren de kerk aan het restaureren. Dus alles stond buiten (niet slecht eigenlijk als het zo warm is) Gelukkig gaven de prachtige bomen genoeg schaduw, want het was superwarm. Het was een mis van 3 uur lang, maar wel iets leuker dan bij ons. Maar toch was niet zoals we verwacht hadden. De mensen die thuis waren gebleven, hebben de voormiddag gevuld met schoolwerk of een boekje lezen.
Na het middageten zijn Elke, Isabelle, Joyce, Lynn, Wim, Atiso en Christian met de taxi naar Torkor gegaan. Sanne was nog steeds een beetje ziek dus bleef wijselijk thuis, Annelies had niet veel zin dus zij bleef ook thuis. De taxichauffeur, die ook politieman in bijberoep was, had van zijn positie gebruik gemaakt en heeft ons met zeven in zijn taxi meegenomen. Één persoon te veel dan toegelaten dus, maar hij zou toch niet tegengehouden worden door zijn collega’s… Het was dus erg gezellig, maar we waren toch blij als we uit het sardienenblikje konden sukkelen.Aangekomen in Torkor, hebben we Etse opgepikt en zijn we even gepasseerd langs de mama van Atiso. Je ziet het echt duidelijk dat het moeder en zoon zijn We hebben samen met haar geposeerd voor de foto en zijn daarna naar de waterkant gegaan. Daar hebben we een visser naar zijn prijs gevraagd voor een boottochtje. We voeren naar de overkant van de prachtige baai en meerden daar aan. Daar hebben we op de kant een paar foto’s getrokken en daarna zijn we in het water gedoken. We hebben een dik half uurtje gezwommen, het was echt een zalige verfrissing. We hebben nog zalig genoten van het zonnetje en het prachtige uitzicht op het meer, en toen we terug aanmeerden, kwamen we Baruso tegen. Daarna zijn we met z’n allen nog iets gaan drinken in het café onder de parapluboom. Het was echt supergezellig. We dronken elk 2 drankjes, trokken weer een massa gekke foto’s (onder andere hangend aan de takken van de parapluboom), en gingen ook nog even een kijkje nemen aan het voltameer toen de zon al een beetje aan het ondergaan was. Prachtig! Na de taxirit terug naar huis, hebben we avondeten gegeten en zijn we op café gegaan met Ang, Brecht en Jasper. Het is eigenlijk een kroegentocht geworden: eerst zijn we naar het café met het dakterras gegaan, maar na 1 drankje ging de dame sluiten en daarna zijn we naar een ander café gegaan. De jongens hadden voor Joyce cervela’s meegenomen, waar ze gisteren in Ho over hadden gesproken. Ze hadden in Kpando vlak bij het café een kraampje gevonden langs de kant van de weg dat cervela’s verkocht, en Joyce wou wel eens van deze worsten proeven. Ze hadden er nog een meegepakt voor diegenen die nog een stukje wilden proeven, en we moeten zeggen dat het wel heel lekker was!
Na een gezellige avond zijn we allemaal huiswaarts gekeerd en gaan slapen. Morgen terug vroeg opstaan voor onze laatste week stage…
Laatste stageweek voor Isabelle en Joyce in hun school. Maar zonder veel succes. Er waren weer geen of bijna geen juffen op school. Dit vonden ze echt niet leuk. Ondertussen belde Isabelle naar Sanne of het misschien mogelijk was om de laatste week bij haar op school te doen. Daarna zijn ze maar naar huis gegaan. Sanne heeft erg lang bij de directeur thuis gezeten deze morgen want er waren 2 nieuwe vrijwilligers voor onze school. 2 Amerikaanse meisjes die voor een week (wie komt er nu voor een weekje naar Ghana?) op de school kwamen helpen. Uiteindelijk zijn we met z’n allen (Taylor was ondertussen ook gekomen) naar school vertrokken. Het was een oefening voor het drum en dans-festival voor special schools dat volgende week van start gaat. Verder is er vandaag weinig lesgegeven. De leerkrachten hebben van de Amerikaanse meisjes het koffer vol materiaal gekregen. Sanne en Joyce gaan na hun week-off alle materialen uitleggen, zodat ze die ook effectief kunnen gebruiken. In de namiddag hebben we een beetje voor school gewerkt. Daarna hebben we nog met de meisjes een film gezien (The Ugly Truth). Na het eten is Sanne nog eventjes naar het internetcafé geweest omdat ze nood had aan wat nieuws van het thuisfront. Wanneer ze terug naar huis ging hoorde ze dat Isabelle samen met alle jongens iets ging drinken ging ze ook op zoek naar het café waar ze zaten. Een grote verrassing wanneer Frank daar ineens tussen stond! Wat een leuk weerzien! Het was nog een leuk avondje. De jongens waren toch redelijk in de stemming. Bij thuiskomst waren Isabelle en Sanne nog wel in de stemming en nog niet moe. De jongens aten nog iets en we leerden nog enkele ewe-woorden. De jongens gingen ook hun beste Frans eens bovenhalen. Echt hilarisch!!!! Uiteindelijk kropen we toch maar in ons bed want anders is het opstaan morgen toch te pijnlijk!
Vandaag ging Joyce samen met Sanne naar school. Bij aankomst bij de directeur bleek dat er niemand meer thuis was, dus konden we de weg te voet doen. Dit vinden we helemaal niet erg. Jammer genoeg kent Sanne enkel de weg via de hoofdweg. De Amerikaanse meisjes waren ondertussen al op school aangekomen. Weer was het oefenen voor het festival geblazen… Wel leuk om te zien! Ze doen dit echt wel goed! Joyce vond meer te beleven op Sanne haar school dan op haar eigen school ook al werd er niet echt lesgegeven.
In de namiddag hebben we voor school gewerkt en zijn Joyce en Lynn nog even met de fiets naar het copycenter, de kleermaker en de houtbewerker gegaan. Ver zijn we echter niet geraakt, want de fiets van Elke waar Joyce op reed, had aan het einde van de straat al platte band. Dan maar te voet verder met de fiets in de hand…
Ondertussen hebben Annelies, Sanne en Elke nog wat voor school gewerkt en meegezongen met filmmuziek. Wim en Isabelle kwamen rond 6 uur aan van Wims eerste werkdag: zeep gaan maken.
We besloten om voor het eten toch een filmpje te beginnen kijken: 10 things i hate about you. Christian sloot snel bij aan om de film te volgen. Na het eten wilden we verder kijken maar toen viel de elektriciteit uit. Het was namelijk al de hele tijd in de verte aan het flitsen, maar nu begon het onweer dichterbij te komen en kon de elektriciteit het weer niet aan. We hebben dan maar even naar het lichtspektakel gekeken, omdat de laptop van Sanne niet lang zonder elektriciteit kon. Na een half uurtje sprong de elektriciteit weer aan en konden we verder kijken. Chapeau voor Annelies en Joyce, die eigenlijk erg bang zijn voor onweer, want zij hebben de hele film buiten mee uitgezien, terwijl het stevig aan het bliksemen was. Na de film, genieten van het onweer en nog wat serieuze babbels zijn we gaan slapen.
Vandaag ging Joyce terug naar haar eigen school. Daar was vandaag een sportdag voor de lagere scholen. Zij heeft nu ook het niveau van vrouwen/meisjesvoetbal gezien. Het horde vrouwen dat achter een bal lopen, waar dan nog de helft naast de bal trapt. Zo grappig om te zien. Joyce kreeg vanalles toegestopt om te eten. De juffen stuurden steeds leerlingen om iets te gaan halen. Ze werd letterlijk volgepropt. Bij Sanne op school werd er nog steeds geoefend voor het festival. Voor haar viel er dus niet erg veel te doen…
Terug aangekomen, had Joyce zin in een kokosnoot, maar de jongens waren niet in de buurt om deze met de machette open te breken. Daarom besloot ze het er zelf op te wagen. Ze nam de kokosnoot in de hand en sloeg hem op het muurtje. Er gebeurde niets. Dan had ze het idee om de kokosnoot van het terras op de grond te laten vallen. Dit was toch wel iets effectiever, want ze was meteen open, maar de kokosmelk vloog wel in het rond! Wie niet sterk is, moet slim zijn, maar dit was nu toch niet direct de slimste zet Maar we konden toch smullen van het kokosvlees! Daarna zijn we Elke en Lynn begonnen aan de cake: we deden de ingrediënten buiten in een kom en mixten ze door elkaar. Lynn sprong nog even op de fiets voor chocolade, die we in stukjes in het deeg deden.
Blijkbaar gebruikten ze de verkeerde boter want de cake lukte niet echt goed. Hij smaakte lekker maar hij zag er niet uit…
Verder hebben we nog voor school gewerkt en een filmpje gekeken. ’s Avonds hebben we met z’n allen nog een serieuze babbel gedaan en daarna zijn we gaan slapen.
De laatste stagedag voor Isabelle en Joyce. Eigenlijk wisten ze van niks (of toch zo goed als). Ze werden uitgenodigd in een klaslokaal waar een mooi versierde tafel stond en ze kregen massa’s LEKKER eten! Ze werden echt verwend en als koninginnen ontvangen… Het was een waardig afscheid. Licht beschonken keerden ze terug naar het huis. Wanneer Annelies, Lynn en Elke terug kwamen van school hebben we toch even goed gelachen! Ze hadden van hun juf een traditionele outfit gekregen en ze zagen er geweldig uit! We hebben dus nog even buitengezeten met z’n allen, en toen de juffen vertrokken, zijn wij allemaal naar Torkor vertrokken om iets te gaan drinken onder de parapluboom. We speelden er spelletjes kaarten en gingen ook nog eens kijken naar het Voltameer. We wandelden in het ondiepe water en zetten ons op de rand van een bootje om van het uitzicht te genieten. Er waren kinderen aan het spelen in het water en die kwamen al gauw bij ons zitten, om een hele onverstaanbare uitleg tegen ons te komen doen
Daarna zijn Sanne, Annelies, Elke en Lynn met de taxi terug naar huis gegaan om nog de reflectie te schrijven van de voorbije week en onze zak te maken voor morgen om naar Keta te gaan. Wim, Isabelle, Joyce en Frank zijn nog iets langer gebleven om er nog eentje te drinken, en daarna zijn ook zij terug gekomen. Ondertussen was de elektriciteit nog een paar keer uitgevallen, werkten we de blog bij, schreven we onze reflectie, namen een douchke en deden een onderbroekenwasje. ’s Avonds kwamen Jasper, Ang en Brecht om de laatste bestelde materialen te brengen voor Joyce en Isabelle. Na een paar spelletjes president kropen we toch in ons bed. Want morgen hadden we een lange reis voor de boeg. We kijken echt uit naar Keta!
Vanmorgen waren we weer vroeg uit de veren, maakten we onze zakken en stonden we om 8u klaar om te vertrekken naar Keta. We zaten gepakt en gezakt buiten toen Bernard met de bus terug het erf opreed. Maar hij keek niet zo goed uit en botste tegen de hut… Gevolg: de achterruit in frut vaneen… De jongens gingen direct een houten plaat zoeken, zaagden deze op maat en kleefden ze met ducktape vast in de plaats waar ooit glas had gezeten. Met 20 minuutjes vertraging zaten we dan met z’n allen in het busje en konden we vertrekken naar Keta. Het werd een lange weg, en iedereen legde zich goed voor een dutje. We sliepen(sommigen toch), genoten van het mooie uitzicht, babbelden, of luisterden muziek op de mp3. Toen we in de buurt van Keta kwamen, trokken we toch goed onze ogen open om van het uitzicht te genieten. We zagen links van ons de zee, met prachtige stranden met palmbomen en houten bootjes. Zeker als we dan op een gegeven moment links van de weg de zee zagen en rechts het Voltameer. Het was echt een geweldig mooi uitzicht. Op een gegeven moment zagen we het einde van de wereld. De weg stopte en we zagen links zee, rechts Voltameer en voor ons bergen zand… Voor ons leek er geen andere optie te zijn dan terug te draaien, want hier kon je onmogelijk door. We moesten uit het busje stappen, gingen even naar het strand om met onze voetjes in het water te gaan staan en daarna riepen ze ons terug naar het busje, want er was een andere auto aangekomen waar we in moesten overstappen: een 4x4. De bus geraakte er nog niet door maar de 4x4 die half uit elkaar hangt blijkbaar…. We laadden onze zakken over, kropen met z’n zessen in de jeep, Kudzo en Bernard stonden achteraan op de bumper en er zat ook nog wat volk op het dak. We vertrokken en reden het einde van de wereld in. We reden tussen de bergen stenen, bergen zand, een poging tot het aanleggen van een weg links van ons en een hele hoop graafmachines en dergelijke.
Net toen we het strand opreden, door een open kerkgebouw reden (de constructie ervan toch) dachten dat het hevigste hobbelstuk voorbij was, begon het nog maar net. We slalomden letterlijk tussen de huizen van het vissersdorpje en tussen de palmbomen door. Toen er een tegenligger aankwam, moest je niet denken dat ze voor elkaar opzij gingen. Neen, ze gingen gewoon van ‘de weg’ af en slalomden tussen palmbomen en stenen door om elkaar te kunnen passeren. Af en toe moest er ook iemand van de passagiers van de achterkant even afstappen om wat zand van tussen de wielen te kloppen.
Na de toch wel avontuurlijke rit door het mulle zand, kwamen we terug op een verharde weg en 10 minuutjes later vertraagde de auto aan het ‘Meet me there-hotel’. Daar werden we afgezet en toen vertrokken Kudzo, Bernard en Isabelle omdat die een andere rondtrip gingen doen de komende 3 dagen. We werden in het hotel verwelkomd door Kerry, een Engels meisje van 21 jaar die daar al van oktober is om in het hotel te werken. Ze toonde ons onze kamers en Sanne lag met Joyce op de kamer en Annelies, Elke en Lynn deelden 1 kamer. Dus met z’n 3 in een bed! We legden ons gerief in de kamers en toen we buiten kwamen, werden we voorgesteld aan de huisdieren van het hotel: 2 krokodillen, in de volgende kooi 2 slangen, in de kooi ernaast nog een krokodil en een hele grote hagedis, in de volgende kooi zaten 4 cavia’s en in de laatste kooi woonden er 3 eenden.
We zijn daarna op het terras op palen in het meer gaan zitten en bestelden ons middageten. Na een dik anderhalf uur wachten, konden we smullen van een lekkere pizza hawaii, zaaaaaalig…
Na het heerlijke middagmaal zijn we met Ralph, de gids van het hotel, gaan wandelen in het dorpje Dzita. Het was een leuke wandeling door het mooie vissersdorpje. We werden gevolgd door een hele hoop kinderen, kwamen voorbij het huis van Ralph, waar zijn hond hem zat op te wachten. Laika wandelde vanaf hier mee met ons naar het strand. Toen we daarna naar de andere kant van het dorp gingen, moest Laika terug aan het huis blijven. We wandelden verder tussen de lemen huisjes en Ralph vertelde ons dat we naar de priesteres met dreadlocks gingen. We hadden al een licht vermoeden dat dit een voodoo-ding ging worden, want we hadden in het dorpje al beeldjes en dergelijke gezien die daar op konden wijzen. We hadden gelijk: we kwamen aan een huisje waar we binnenmochten als we onze schoenen uitdeden, moesten onze naam en het uur van aankomst in het boek schrijven en mochten op het binnenpleintje plaats nemen op een stoel. Het was blijkbaar een beroemde voodoo-plaats, waar er al vaker toeristen waren komen kijken, want er stond echt een rij plastieken stoelen klaar om te komen kijken. We kregen allemaal een beker water en vroegen de toestemming om te filmen of foto’s te trekken. De mensen waren al de hele dag onafgebroken aan het drummen, zingen en dansen, het klonk en zag er wel erg indrukwekkend uit. Op een gegeven moment begon er een vrouw volledig ‘in trance’ te gaan: ze begon helemaal te trillen en wild te worden en er moesten 4 mensen haar tegenhouden, die ondertussen haar bovenste laag kleren uittrokken en haar naar een lokaaltje brachten voor haar te wassen. Ze kwam terug buiten in een wit gewaad en begon hevig te dansen. Daarna verdween ze weer naar binnen, werd weer gewassen en er werd ook talkpoeder op haar gezicht gekapt. Dit was wel eng om te zien: een zwarte bezeten vrouw die volledig wild geworden lijkt te zijn met haar gezicht vol wit poeder. Ze danste op het binnenpleintje, ging naar binnen en kwam telkens met een nieuw accessoire naar buiten: een geplooide stok waar ze soms op ging zitten, een mes waarmee ze wild in het rond zwierde,… Het zag er wel vrij speciaal uit. Zo hebben we in totaal 5 mensen gezien die plots bezeten werden en hetzelfde ritueel deden. Ook de priesteres zag er echt indrukwekkend uit: ze had dreadlocks tot op haar kont en had een allegaartje van kleren, kettingen en andere attributen aan. We waren allemaal nogal onder de indruk van het gebeuren, waar overigens veel drank aan te pas kwam (en waarschijnlijk nog wel wat andere dingen), en zaten er op den duur maar wat wittekes bij omdat ze vlak voor onze neus zo wild aan het dansen waren met die messen. Zeker toen ze ons vertelden dat ze zichzelf ook sneden met die messen, en dat ze dat eigenlijk niet zelf deden, maar wel de kwade geesten… Toen hadden we toch eigenlijk niet veel zin meer om lang te blijven. Toen we Ralph vroegen om door te gaan, heeft hij toestemming gevraagd om door te gaan, maar ze wilden dat we nog bleven om nog meer te zien. Wij hadden eigenlijk genoeg gezien en voelden ons niet meer zo op ons gemak. Na 4 keer toestemming vragen, mochten we dan toch doorgaan, gelukkig… We waren toch blij dat we buiten waren, want het begon ook al donker te worden. We zijn over het strand teruggewandeld en dat was echt een mooie wandeling: in het schemerdonker met het geraas van de zee en de vogels als enige geluid. Aangekomen in het hotel hebben we nog buiten gezeten om iets te drinken en daarna iets besteld om te eten. Na een gezellige avond zijn we in ons bed gekropen…
Vandaag zijn we op tijd opgestaan, want we hadden vanalles op de planning staan: in de voormiddag gingen we samen met Ralph naar een typisch Ghanese trouw en in de namiddag samen met hen naar een begrafenis. We moesten rond 8 uur klaarstaan voor de trouw, maar hij had al zelf gezegd “8 o’clock African time”, dus eigenlijk half 9-9u… Toen we dan klaarstonden, kregen we te horen dat het was verzet naar 11 uur, en een half uurtje later was het dan weer terug veranderd naar 10 uur… Uiteindelijk kwam een jeep ons: wij met z’n vijf, Becky (een ander Engels meisje in het hotel) en Ralph om half 10 oppikken en reed ons naar de andere kant van het dorpje. Daar mochten we plaatsnemen op één van de plastieken stoelen die onder het tentje stonden en daar hebben we dan een half uurtje zitten wachten tot het begon. Ralph nam het woord en hij bleek uiteindelijk ‘Uncle Ralph’ te zijn, de grootvader van de bruid. De bruidegom was een Nigeriaan, dus hij en zijn hele familie waren overgevlogen uit Nigeria voor de trouw. Eigenlijk was het nog niet de trouw, maar de verloving die geregeld werd. De trouw zou in Nigeria doorgaan. De families werden aan elkaar voorgesteld, maar de bruid hadden we nog steeds niet gezien, zij was nog steeds in het huisje.
Op zich was het wel grappig om zo’n “trouwfeest” mee te maken, het waren eigenlijk meer zakelijke onderhandelingen tussen de beide families. De Ghanese familie had een lijst opgesteld met alles wat de Nigeriaanse familie hen als bruidsschat moest geven, om de bruid te kunnen ‘kopen’ dus eigenlijk… De Nigeriaanse familie had alles van op de lijst meegebracht, maar ze hadden geen palmwijn meer kunnen vinden en in de plaats daarvan gaven ze geld. Op een gegeven moment kwam er een dame uit het huisje met een doek over haar hoofd. Dit was echter niet de echte bruid, maar het was iemand anders die ze als ‘grap’ naar buiten hadden gestuurd om op deze manier nog meer geld te vragen zodat de man zijn echte bruid kreeg. Blijkbaar was het een geslaagd grapje, want iedereen lachte (al weten we niet of dit bij iedereen van harte was). Daarna kwam de echte bruid dan naar buiten: ze had prachtige kleren aan, geweldig mooie juwelen en ook haar haar was erg mooi gedaan.
Na nog wat gebabbel (alles werd trouwens naar het Engels vertaald, omdat de Ghanezen de Nigerianen niet verstaan en vice verca, dus dat was handig meegenomen voor ons), ging er een hoop volk in het huisje kijken. Ook wij werden uitgenodigd om te gaan kijken, want daar stond de bruidsschat. Letterlijk de halve kamer was gevuld met geschenken: bakken frisdrank, flessen drank, boeken,…
De grootmoeder gaf de bruidegom een ingepakte Bijbel en het doosje met de verlovingsring, waarop de bruidegom de ring aandeed bij de bruid.
In elk geval was het een trouw met serieus dubbele gevoelens, want de Nigeriaanse familie heeft de Ghanese familie gevraagd of ze hun dochter mee naar Nigeria wilden laten gaan. Dit moest dan ook allemaal besproken worden, en ze mocht mee. Voor de vrouw en haar familie was dit dus een heel dubbele dag, door enerzijds het geluk van een trouw en anderzijds het moeten verlaten van je familie en je land.
Ten slotte kreeg iedereen eten en drinken (de frisdrank was wel even warm als de rijst, maar kom…) en toen was de ceremonie afgelopen. We reden terug naar het hotel met Ralph, waar we nog iets anders van middageten bestelden, want het eten van de trouw was zoooo pikant, dat we allemaal maar een paar happen hadden binnengekregen.
Na het middageten zijn we dan tegen 3 uur naar de begrafenis gewandeld. We hadden met Ralph afgesproken aan zijn huis, want het was daar vlakbij. Aan zijn huis vonden we wel zijn hondje Laika, maar uncle Ralph zagen we nergens… Dus gingen we naar het feestgebeuren waar we hem dan uiteindelijk vonden. Hij had een volledig wit gewaad aan, wat we wel grappig vonden: per feest een ander soort kleding. We moesten op een bank gaan zitten en keken en luisterden naar de dans en de muziek. Er werd vrolijk gedrumd, gezongen en gedanst! Het is dus wel waar dat hier vrolijk gefeest wordt bij een begrafenis, maar dan als de overleden persoon oud was geworden. Er hangt dus eigenlijk niet heel veel verdriet, maar vooral dankbaarheid in de lucht voor het mooie lange leven dat de persoon gekregen heeft, en eigenlijk vieren de mensen het feit dat hij een mooi leven heeft gehad en veel betekend heeft voor het dorp.
We kregen allemaal een fotootje van de man op onze kleren gespeld, net zoals alle andere aanwezigen op de begrafenis. Na een tijdje zei Ralph dat we even in zijn ‘kamp’ gingen kijken. Begrafenissen worden hier blijkbaar met het hele dorp gevierd, maar per geloofsovertuiging is er een eigen ‘kamp’. De rouwkleding verschilt dus ook van kamp tot kamp. De grote groep waar we eerst bij waren, waar iedereen in welkom was (dus eigenlijk openbaar voor iedereen die mee wil vieren), droeg bordeaux-rode kleding. De groep van Ralph, van een plaatselijk traditioneel geloof, droeg witte kleding. De andere groepen hebben we niet gezien. De broer van de overleden man zat ook in het kamp van Ralph en sloeg een babbeltje met ons. Het bleek een erg belangrijke man in het dorp te zijn, en hij vertelde ons dat hij vele vrouwen had. Hij stelde op een gegeven moment voor aan Ralph of hij niet één van zijn vrouwen mocht wisselen voor één van ons. Deze deal hebben we vriendelijk geweigerd Daarna nam hij ons mee in een huisje, waar letterlijk een ‘minibar’ stond. Hij trakteerde ons op een shotje van iets heel straf (50% alcohol). Amai, onze keel stond effe in brand Daarna zijn we nog even achtervolgd door een jongetje dat een krab had gevangen en het nodig vond om die naar ons te gooien, maar die hebben we dan van ons afgeschud want sommigen hadden er echt schrik van
Toen we teruggingen na de begrafenis, zijn we langs het strand teruggewandeld. We wandelden met onze voeten door het water, of iets verder op het strand aan de vloedlijn om schelpjes te rapen. Joyce en Lynn bleven wat achter, want zij waren schelpjes aan het zoeken en er waren een paar jongetjes voor hun aan het mee zoeken, wel schattig. Ondertussen wandelden Elke, Annelies en Sanne een eind verderop, en omdat wij ondertussen zo ver achter waren, besloten zij om eventjes op het strand te gaan zitten om te wachten en te genieten van de zonsondergang. Omdat wij toch wel erg lang wegbleven, hadden ze het idee om even in de zee te zwemmen, in hun ondergoed weliswaar want we hadden onze bikini niet onderaan. Ze zaten zo’n 20 minuutjes in het water, en Elke was Sanne aan het leren over de golven te surfen, toen Sanne ineens met haar neus in het zand stak. Door een verkeerde beweging in combinatie met de kracht van de golven, was haar linker knie uit de kom geraakt… Annelies en Elke hebben haar meteen uit het water gehaald en de knie er terug ingetrokken, want dat was het enige wat Sanne op dat moment kon uitbrengen. Sanne had dit ooit al eens met haar andere knie gehad, dus ze wist dat ze er zo snel mogelijk terug moest ingetrokken worden. Uiteraard had ze massa’s pijn, dus nog verder naar het hotel wandelen werd nu wel moeilijk… Ondertussen kwam Annelies bij ons aangerend om te zeggen wat er was gebeurd en vlug mee te komen. Becky is dan naar het hotel gelopen om sterke mannen te gaan halen om Sanne te dragen, want lopen kon ze niet en als wij haar zouden dragen, was dit niet echt comfortabel geweest voor haar knie… De sterke man was er al snel en droeg Sanne op zijn rug terug naar het hotel. (Dat schuurde nogal met al dat zand!) Daar aangekomen, hebben we er direct ijs opgelegd en heeft ze pijnstillers gekregen. Er werd voorgesteld haar naar de kliniek te brengen, maar daar zouden ze wellicht niet meer kunnen doen als wij, want de knie zat nu toch al terug op zijn plaats en plaatjes trekken doen ze hier toch niet.
Er werd wel goed voor haar gezorgd, zowel door ons als door de mensen van het hotel. Na het avondeten en nog een pijnstiller voor Sanne, zijn we in ons bed gekropen.
Vandaag hadden we weer vanalles gepland, dus stonden we op tijd op voor ons lekkere ontbijt: pannenkoeken met fruit, om daarna klaar te staan om te vertrekken naar de boot.
Het opstaan ging niet bij iedereen even vlot, want Sanne met haar gehandicapte knie heeft er 20 minuten over gedaan om uit bed te geraken.
We gingen het boottochtje doen tot aan de scheidingslijn van het Voltameer met de zee. We waren met 6 Belgen (Sanne ging niet mee en er was gisteren een ouder koppel uit Brasschaat, Rita en Jef, aangekomen in het hotel), 2 Engelse meisjes (Bekky en Kerry), en enkele personeelsleden van het hotel (Ralph en Etse, een doofstomme man, maar een schat van een kerel) die instapten in het busje dat ons naar de boot bracht. Daar stonden drummers klaar aan de boot, want in de prijs zit: het boottripje, drummers aan boord en een picknick op het strand inbegrepen. We stapten in en genoten van het prachtige uitzicht en de zalige muziek op onze boot. Het was superwarm en we hadden ons gelukkig goed ingesmeerd, want de zon brandde echt vandaag. We voeren een dik uur over het Voltameer, zagen schattige vissersdorpjes en meerden ook aan bij een vissersdorpje. Daar stapten we uit, want we moesten er iemand afzetten en ze wilden daar een varken kopen voor in het hotel. We wandelden rond in het dorpje en trokken foto’s van de grote zwarte varkens en hun schattige kleintjes.
Na deze tussenstop zijn we dan verder gevaren tot aan het punt waar we de scheidingslijn konden zien. Tot vlak bij de scheidingslijn konden we niet gaan, want de zee was te wild en dat was te gevaarlijk voor het bootje. Maar we zijn wel aangemeerd bij een spie strand waar aan de ene kant het kalme Voltameer was en aan de andere kant een wilde zee op het strandje beukte. Dit was blijkbaar niet echt de scheidingslijn, maar je zag wel duidelijk een verschil in de toestand van het water. De echte scheidingslijn konden we een paar honderd meter verder wel goed zien. Het water heeft echt een verschillende kleur blauw, en het is een erg gek zicht, want de wilde golven van de zee stoppen daar waar het Voltameer begint, zoals het zou stoppen aan een strand.
We droegen de frigoboxen voor de picknick op het strand en kleedden ons uit om te gaan zwemmen. We mochten enkel aan de kant van het Voltameer zwemmen, want het andere water was te wild en dus te gevaarlijk. Het was zalig en we hebben zeker een uur gezwommen, van de boot gesprongen, elkaar onder water geduwd,… Daarna zijn we op het strand nog wat foto’s gaan trekken van de zee en van onszelf uiteraard, tot we werden geroepen om mee te gaan picknicken. Ze hadden allemaal rieten matten op het zand gelegd en gaven iedereen een bord met rijst, kip en een pikant sausje.
Toen we terug waren in het hotel, is Annelies even gaan douchen en 2 seconden gaan rusten op haar bed en hebben wij een duikje in het meer genomen, om daarna te vertrekken met Ralph naar het slavenfort in Keta. We hebben 3 verschillende auto’s genomen (eerst de jeep voor de onaangelegde weg, daarna een taxi tot aan de trotroplaats en daarna de trotro tot in Keta) en we zijn zo’n uurtje onderweg geweest. Aan het slavenfort moesten we nog even wachten op de gids. Het was een Deens fort en het heette Fort Prinzenstein. Het was vrij klein en er was ook een deel van verwoest door de zee, maar het was toch wel eens de moeite om gezien te hebben. Indrukwekkend zag het er niet uit, maar de verhalen die je er dan bij krijgt doen je toch wel even slikken… We namen de taxi terug om uit Keta te geraken, en tegen dat we aan de plaats van de jeeps waren, was het al aan het schemeren. Er stond heel wat volk te wachten op jeeps, taxi’s of trotro’s, en ook een koppel blanken, ook Belgen!... Zij gingen ook naar ons hotel, dat moest wel lukken: op hetzelfde moment als wij, zaten we daar nog met 2 andere koppels Belgen. In het hotel vertelden ze ons dat er normaal nooit zoveel witten op hetzelfde moment waren, maar nu waren er ineens 9 en dan nog eens allemaal Belgen! Samen met Mark en Sofie en onze uncle Ralph hebben we nog een kwartiertje staan wachten, en toen er eindelijk een jeep aankwam, zei Ralph: “Wees snel, je moet mee met deze auto, maakt niet uit er in of er op, maar je moet mee!”… Dit was makkelijker gezegd dan gedaan, want al het andere volk had hetzelfde plan, want dit was één van de laatste auto’s en iedereen wilde op zijn bestemming geraken. Er in was echter voor ons geen optie meer: iedereen was er in onmogelijk uitbare houdingen ingekropen, ze lagen bij wijze van spreken in lagen over elkaar in de jeep, het zou ons niet verbazen dat daar 20 man plus nog wat bagage inzat! Dit was echt de geweldigste rit ooit: tussen de bergen zand en de wegenwerken, daarna over het strand en door de open kerk, daarna slalommend en hotsend en botsend tussen de palmbomen en de huizen, om daarna terug op de asfaltweg te rijden tot aan het hotel. Het was een hele belevenis, en de Ghanezen op het dak hadden plots een goed excuus (onze veiligheid garanderen) om ons eens goed vast te pakken ;-) We belden Sanne om naar de straat te pikkelen met een fototoestel tegen dat wij aankwamen. Toen we aan het hotel aankwamen, kwam ze net buiten gepikkeld met een mooie houten wandelstok en ondersteund door Etse, de doofstomme man van het hotel!
Tijdens het avondeten vertelden we elkaar de verhalen van de dag en Sanne de hare (maar buiten een boek lezen was dat niet zoveel, doken Joyce, Elke en Lynn nog even in het meer voor wat nightswimming. Toen Sanne ging slapen, bracht Etse haar tot in haar kamer en Lynn ging ook mee om haar knie nog te verzorgen. Toen Etse Sanne op haar bed zette, deed hij teken dat hij ging bidden. Hij had haar namelijk vanmiddag beloofd dat hij zou bidden voor haar knie, dus hij sloot de deur en knielde neer naast Sanne. Het was eigenlijk ongelofelijk schattig en ontroerend tegelijk. De man prevelde een gebed van geluiden, hield zijn handen boven haar knie en maakte een kruistekentje. We vonden het echt ongelofelijk lief!
Vandaag zijn we (Elke, Joyce en Lynn) na het ontbijt met het houten bootje van het hotel de lagoon overgevaren om op het strand te gaan liggen in het zonnetje. Sanne en Annelies zijn aan het hotel buiten in het zonnetje blijven liggen. We lagen dus op het strand te zonnen, luisterden wat naar muziek en genoten van de warmte en de rust. Op een gegeven moment zagen we de vissers in de verte onze richting uit wandelen. We bleven nog even liggen, maar toen we doorhadden dat ze hun netten in zee aan het gooien waren, zijn we toch maar terug de lagoon overgestoken om niet in hun weg te liggen. We zijn ook nog eens met z’n drieën terug overgezwommen om naar de vissers te gaan kijken. Het is echt knap om te zien hoe die samenwerken, het moet echt wel zwaar werk zijn… We zijn even in het sop van de zee gaan zitten om dan omgeduwd te worden door de golven.
Om 12 uur moesten we normaal klaarstaan, want dan zouden Isabelle, Kudzo en Bernard ons terug komen oppikken, maar rond half 12 kregen we telefoon dat het busje kapot was en dat het later zou worden. Het eten dat ze in het hotel hadden gemaakt om mee te nemen voor onderweg, hebben we dus daar dan nog opgegeten, we hebben onze rekening betaald en we zijn aan de straatkant gaan zitten om te wachten op de jeep die Kudzo had gestuurd om ons te komen halen. Die is echter wel heel lang weggebleven, dus we hadden beter nog even in het meer gaan zwemmen of nog iets gaan drinken, maar ja… Uiteindelijk, rond een uur of 2, zijn we dan opgepikt, werden we uitgezwaaid door Kerry, Etse en Ralph en werden we naar Kudzo en zijn kapotte bus gebracht. Ze zaten ondertussen zelf in een café te wachten tot de bus gemaakt was, en terwijl zij aten, namen wij ook nog iets om te drinken.
Uiteindelijk bleek dat de bus vandaag niet meer in orde zou geraken, dus heeft Kudzo iemand van Bernards familie gebeld om ons (Sanne, Elke, Joyce, Annelies, Lynn en een vriend van Kudzo die de weg moest wijzen) met de auto naar Kpando te brengen. Kudzo zou in het dorpje blijven om te wachten tot het busje gemaakt is, en Isabelle en Bernard zouden nog op een andere manier thuis geraken. We staken onze zakken in de koffer en kropen dus met 7 man in de kleine Toyota: de chauffeur, op de passagierszetel Sanne en de wegwijzer en op de achterbank Annelies, Joyce en Lynn en Elke die met haar benen over de drie zat. Dit was ons gezellige stekje voor de komende 5 uur… Gezellig was het wel, zo lekker dicht tegen elkaar, en we hebben er het beste van gemaakt door toffe babbels te doen en mee te zingen met muziek. Voor Sanne was het wel wat minder om zo opgepropt met haar been de hele tijd in dezelfde houding te moeten blijven zitten, maar het was wel de best mogelijke zitplaats voor haar been…
Uiteindelijk zijn we rond half 10 aangekomen in de compound, en stond er lekkere Rita-soep op ons te wachten! Geradbraakt en compleet dood als we waren, zijn we daarna wel direct in ons bed gekropen…
Vandaag pas om half 9 ontbijt, want we waren toch wel moe van ons weekendje ‘vakantie’. Na het ontbijt zijn Elke, Annelies en Lynn met de taxi naar Agbenoxoe gegaan. Sanne, Joyce, Isabelle en Wim bleven gewoon rustig thuis. Rustig niks doen, dat mag in je week-off. Wim kon niks doen omdat Kudzo nog niet terug was. In de namiddag hebben we aan de blog gewerkt en zijn we naar de kleermaakster gewandeld voor onze lading kleren te gaan ophalen, want ze had gebeld dat het klaar was. Eindelijk! We zijn er trots op. Voor Sanne zijn ze nog niet helemaal gepast want zij kon niet mee naar de kleermaakster. Maar ze past erin en de laatste aanpassingen zullen thuis moeten gebeuren. Verder hebben we nog aan de blog gewerkt, foto’s van het weekend bekeken en een filmpje gezien. Na het avondeten was het voetbalmatch Ghana-Engeland op tv en zijn we met z’n allen buiten onder de hut gaan zitten om naar de match te kijken. Het is 1-1 geworden. Na de match hebben we buiten nog verder film gekeken en gebabbeld en daarna zijn we gaan slapen.
Vandaag stonden we weer vroeg op! In de ochtend werd er voor school gewerkt door sommigen. Joyce en Isabelle gingen nog naar de markt om wat cadeautjes te kopen…
Na het middagmaal vertrokken we met de jongens, Elke, Joyce, Isabelle, Wim en Sanne naar Torkor. Voor de laatste wilden ze nog eens het boottripje doen. Sanne kon niet mee in het bootje door haar knie maar ze bleef in het café achter. Maar ze was blij dat ze eens uit de compound was. De rest had veel plezier op de boot! Er zijn weer geweldige foto’s getrokken. Ze gaan de jongens toch wel zwaar missen hoor! Dat weten Joyce en Sanne al zeker! Maar Isabelle gaat ook gemist worden. Het was waarschijnlijk de laatste keer dat Isabelle Etse zag, dus wilde ze hem nog een cadeautje geven… Wim mocht de corsa gebruiken dus sjeesden we met hem naar Torkor en terug naar huis! De mensen keken nogal als ze een blanke achter het stuur zagen zitten. Het was een geweldige namiddag!
De avond werd gevuld door het afwerken van de blog (die dan eindelijk af is geraakt) en het verdelen van de foto’s (die we ondertussen al massa’s hebben).
We zijn blij dat we eindelijk bij zijn met de blog. Voor Isabelle begint het nu echt te korten. We hopen op een spetterend afscheidsfeest… maar daar worden jullie wel van op de hoogte gebracht in de volgende blog.
16 maart vervolg-30 maart
We nodigden iedereen uit rond de grote versierde tafel (eigenlijk de pingpong-tafel met nog een andere tafel naast) voor een aperitief. Heerlijke lookbroodjes (die toch best gesmaakt werden door de jongens) met een goeie frisse Star of frisdrank. Daarna kwam de grote schaal lasagna op tafel. Ik kan jullie verzekeren, die zag er goed uit! Het smaakte bij iedereen! Voor we begonnen met eten dankte Rita in een gebed voor onze aanwezigheid. De ene at al wat meer dan de andere. Om even te vergelijken: Sanne at 1 klein bordje en Atiso at 4 borden en maakte de schaal verder leeg samen met Wim. Het was echt een gezellige avond! Het was ons eindelijk gelukt om iedereen rond de tafel te zitten. Die avond kwam ook nog de maakster van onze zakken. Meer dan 10 zakken op zo’n korte tijd gemaakt. Geweldig! Ze zagen er goed uit.
Na het eten zijn we naar de voetbalmatch Chelsea-Kopenhagen en Madrid-Lyon gaan kijken op café. Het was wel grappig: er stonden 2 schermen om de beide matchen tegelijk te kunnen volgen. Moeilijk om te kiezen en geconcentreerd te blijven op 1 match. Bij Chelsea-Kopenhagen (op het grote scherm) was het maar een platte match, wel wat kansen maar geen enkele afgewerkt. Na meer dan 20 kansen aan beide kanten (de meeste voor Chelsea) bleef het toch 0-0. De andere match (op het kleine tv-scherm) is 3-0 geworden, maar die hebben wij niet echt gevolgd. Na een goei doucheke was het tijd om in ons bedje te kruipen.
Laatste schooldag van de week! Vandaag sloeg het een beetje tegen qua activiteit op de school van Sanne. Er is weinig lesgegeven. Sanne had een geweldig grappig gesprek met Stone(een leerkracht) over het leven in België. Hij zag het volledig zitten om met een Belgische vrouw te trouwen. Sanne gaat een advertentie maken om een Belgische vrouw warm te maken met hem te trouwen.
Na de middag hebben we nog heel de tijd voor school gewerkt of deden toch een poging tot… Rond 4 uur zijn Elke, Isabelle en Sanne vertrokken naar een voetbalmatch(van onze jongens) en zijn Lynn, Joyce en Annelies nog eens naar de markt en de bank gegaan. Uiteindelijk moest er niemand voetballen, jammer genoeg. Hebben we daar voor niks zo lang gewacht. Na het avondeten hebben we touwtje spring gedaan. Super plezant! Die jongens die kunnen hier hoog springen. Daarna zijn Sanne en isabelle nog even op het internet geweest en heeft de rest gewoon gezellig buiten gezeten.
Vandaag mochten we weer een beetje uitslapen en moesten we pas om half 10 aan het ontbijt verschijnen. Sommigen waren al vroeger wakker en zijn dan al in het ochtendzonnetje buiten gaan zitten, en Isabelle heeft samen met Rita voor een lekker ontbijtje gezorgd: pannenkoeken!
Na het ontbijt zijn Elke en Lynn direct in hun schoolwerk gevlogen, zijn Joyce en Annelies gaan shoppen in Ho, heeft Sanne nog wat op haar bed gelegen om daarna voetbal te gaan kijken. Isabelle en Wim gingen de stelten vernissen (wat een stank, we werden er helemaal high van). Omdat ze toch bezig waren hebben ze ineens Atisu geholpen bij het schilderen van de poort. Deze werd in helder blauw geschilderd, het ziet er mooi uit. Ze hadden wel veel bekijks, de mensen hier zien dat niet zo vaak dat blanken mee helpen schilderen. Sanne ging naar de voetbal kijken in de hoop dat de jongens toch moesten voetballen. Ze had geluk deze keer! Barusso en Etse waren aan de beurt. Maar omdat ze op de middag moesten spelen kon ze de match niet helemaal uitkijken wegens het middagmaal dat op haar stond te wachten. Dus tijdens de penalty’s moest ze door. Onderweg naar huis kwam ze Etse terug tegen, hij vertelde dat ze snel moest terugkomen omdat ze ‘snel’ de finale zouden spelen. Dus Sanne vertrok in alle haast naar huis om te eten. Vlak na het eten zijn Elke en Sanne terug naar de voetbal vertrokken. Maar wat had je gedacht, we hebben zeker 3u moeten wachten… Gelukkig was er genoeg ‘randanimatie’ door verschillende ruzies. Zo was er een directeur die de scheidsrechter wilde omkopen, kindjes die met een zweep van een toren werden geslagen, foute beslissingen van de scheidsrechter… uiteindelijk kwamen Wim, Isabelle en Lynn ook nog naar de match kijken. Zij waren perfect op tijd (zij zijn het al beter gewoon in Afrikaanse tijd te denken). Het was een fijne match! We waren heel trots want ze wonnen de finale met 2-0! Allemaal dankzij ons supportertalent! ;-)
Ondertussen begon het ook in de verte te onweren, maar daar hebben wij geen last van gehad. Joyce en Annelies hadden in Ho blijkbaar wel een stevige plensbui gekregen, bij ons waren het maar enkele druppeltjes. ZE hadden echt geshopt! Een hele outfit! Schitterend! Schoenen, kleedjes, topjes,… Ze hebben zeker en vast genoten van hun dagje uit!
Na het avondeten zijn Joyce, Isabelle, Elke, Wim en Lynn nog op café geweest (Sanne was doodmoe dus kroop in bed). Een nieuw café dat Wim had ontdekt, met een terras op het dak van een gebouw. Dat was eigenlijk echt wel tof om daar te zitten, zo een bovenaanzicht op Kpando by night en onder een bijna volle maan die de mooie sterrenhemel verlichtte. Na een gezellig avondje met een Star in de ene hand en plaatselijke chips in de andere, zijn we terug naar huis gewandeld om in ons bedje te kruipen.
Vandaag is onze Granny vroeg opgestaan. Ze had gisteren Wim beloofd om mee te gaan joggen. Weliswaar volgde zij met de fiets… Maar dit wilde wel zeggen dat ze om 4u moest opstaan. Het was wel de moeite geweest. Die jongens die kunnen hier nogal wat aan zo vroeg op de morgen (en Wim past zich daar goed aan aan) Vandaag zijn we voor de laatste keer dat we hier zijn naar Ho gegaan voor het zwembad aan het hotel en het snel internet. We (Joyce, Sanne, Elke, Annelies en Lynn) gingen vandaag samen met Jasper, Ang en Brecht met de trotro naar daar, in plaats van met het busje. In afwachting op de jongens op de trotroparking kochten we een ijsje. Ondertussen werden we ook 20 keer door verschillende trotrochauffeurs aangesproken om te vragen naar waar we gingen, en we hebben dus 20 keer moeten antwoorden: “To Ho, but we are waiting for friends…” Toen de jongens er waren, stapten we in een trotro en wachtten we tot deze vol zat (de trotro vertrekt niet voor hij vol zit, en er kunnen 14 personen mee, dus moesten er nog 6 passagiers bijkomen). Het zat wel erg krap voor de knietjes: korte of lange benen, je zat zowiezo met je knieën tegen de bank ervoor.
We hadden de indruk dat de trotro wat scheef hing, maar we trokken er ons niets van aan (Sanne probeerde zich er niets van aan te trekken). De chauffeur trok er zich ook niets van aan, want hij vloog in volle vaart over de wegen. Hij remde soms wel af voor de putten in de baan, maar zelfs dan nog leek het busje elk moment uit elkaar te kunnen vallen. Het was een hobbelige rit, maar we zijn veilig aangekomen. (Gelukkig!) We wilden een taxi nemen naar het hotel, maar op de trotroplaats sprak een man ons aan die ons wilde brengen met zijn minibusje, gemakkelijk, want nu konden we met z’n allen tegelijk gaan. Het was echter niet zo gemakkelijk voor de chauffeur, want zijn minibusje stond volledig ingeparkeerd en hij geraakte vanzelf niet in gang. Aan het hotel aangekomen, bestelden we eerst ons eten om daarna direct in het zwembad te plonsen. Plonsen mag je bij sommigen wel letterlijk nemen: zowel Jasper als Brecht konden zonder moeite een tsunami veroorzaken door als een bommetje in het water te springen. We genoten erg van het zalige weer, het frisse water en het lekkere eten.
We maakten ook een hele reeks foto’s en filmpjes in het water met Brecht zijn onderwater-fototoestel. Het was echt wel grappig, mooi op een foto staan onder water is niet zo simpel.
We hebben ook nog voor spektakel gezorgd in het zwembad: we sprongen met z’n allen tegelijk het water in om een megatsunami te veroorzaken, en ook de andere gasten volgden hier ons voorbeeld. Verder hebben we nog de show gestolen door op elkaars schouders te gaan zitten en zo proberen hoge torens te bouwen. We hebben ook geprobeerd om met 4 op elkaar te zitten, maar deze constructie hield niet lang stand. Na onze zwembadpret en de rekening te betalen, hebben we de taxi genomen naar het internetgebouw. Daar hebben we allemaal 2 uurtjes geskyped, mails gecheckt,… Joyce die eindelijk eens kon skypen, heel het internetcafé heeft het geweten. Het was wel grappig! We wandelden naar de trotroplaats, kochten een doos koeken, een aantal appels voor chocoladefondue en namen een trotro terug naar Kpando. We moesten nog even wachten tot de trotro vol zat, en daarna konden we vertrekken. Het begon ondertussen al wat te schemeren en we zagen een prachtige maan buiten aan de hemel. Onderweg terug trokken we nog een hele hoop gekke foto’s, ook ondersteboven foto’s waarop we wilden doen dat we met ons busje overkop waren gegaan en nu op ons dak lagen. De chauffeur had precies niet echt door dat hij een trotro bestuurde, hij dacht blijkbaar eerder dat hij de Dakar-rally aan het rijden was. Hij vloog letterlijk over de wegen, pakte stevige bochten en stak een hoop auto’s voorbij. Op een gegeven moment sneed hij echt een andere trotro zo gevaarlijk de pas af, dat die chauffeur op zijn beurt terug voorbijstak en gevaarlijk dicht tegen ons kwam rijden. Toen ging ons hartje toch even sneller… Gelukkig zijn we toch veilig aangekomen.
Wim en Isabelle zijn de hele dag in het huis gebleven. Isabelle had een leuke babbel met Kudzo en Rita. ’s Middags hebben ze niet in het huis gegeten maar zochten een gezellig ‘restaurantje’ uit. Ze wisten niet goed wat kiezen op het menu dus lieten ze zich leiden door een andere gast. De keuze werd goed gesmaakt. Ze maakten kennis met iemand die hen uitnodigde om zondagmorgen te komen tennissen.
’s Avonds gingen we eigenlijk nog iets drinken met de jongens (om ook de foto’s uit te wisselen), maar dit hebben we afgebeld omdat we allemaal te moe waren!
Onze Granny stond weer vroeg op vandaag. Ze namen de taxi naar ik weet niet waar om te gaan tennissen. Maar het tennisplezier was snel over want nadat er 2 balletjes over de muur gevlogen waren was het gedaan met de pret.
De rest stond ook vroeg op want rond 9u vertrokken Joyce, Annelies, Sanne en Lynn samen met Christian naar de kerk. We wilden wel eens weten hoe er dat hier aan toe gaat. De mis ging buiten door want ze waren de kerk aan het restaureren. Dus alles stond buiten (niet slecht eigenlijk als het zo warm is) Gelukkig gaven de prachtige bomen genoeg schaduw, want het was superwarm. Het was een mis van 3 uur lang, maar wel iets leuker dan bij ons. Maar toch was niet zoals we verwacht hadden. De mensen die thuis waren gebleven, hebben de voormiddag gevuld met schoolwerk of een boekje lezen.
Na het middageten zijn Elke, Isabelle, Joyce, Lynn, Wim, Atiso en Christian met de taxi naar Torkor gegaan. Sanne was nog steeds een beetje ziek dus bleef wijselijk thuis, Annelies had niet veel zin dus zij bleef ook thuis. De taxichauffeur, die ook politieman in bijberoep was, had van zijn positie gebruik gemaakt en heeft ons met zeven in zijn taxi meegenomen. Één persoon te veel dan toegelaten dus, maar hij zou toch niet tegengehouden worden door zijn collega’s… Het was dus erg gezellig, maar we waren toch blij als we uit het sardienenblikje konden sukkelen.Aangekomen in Torkor, hebben we Etse opgepikt en zijn we even gepasseerd langs de mama van Atiso. Je ziet het echt duidelijk dat het moeder en zoon zijn We hebben samen met haar geposeerd voor de foto en zijn daarna naar de waterkant gegaan. Daar hebben we een visser naar zijn prijs gevraagd voor een boottochtje. We voeren naar de overkant van de prachtige baai en meerden daar aan. Daar hebben we op de kant een paar foto’s getrokken en daarna zijn we in het water gedoken. We hebben een dik half uurtje gezwommen, het was echt een zalige verfrissing. We hebben nog zalig genoten van het zonnetje en het prachtige uitzicht op het meer, en toen we terug aanmeerden, kwamen we Baruso tegen. Daarna zijn we met z’n allen nog iets gaan drinken in het café onder de parapluboom. Het was echt supergezellig. We dronken elk 2 drankjes, trokken weer een massa gekke foto’s (onder andere hangend aan de takken van de parapluboom), en gingen ook nog even een kijkje nemen aan het voltameer toen de zon al een beetje aan het ondergaan was. Prachtig! Na de taxirit terug naar huis, hebben we avondeten gegeten en zijn we op café gegaan met Ang, Brecht en Jasper. Het is eigenlijk een kroegentocht geworden: eerst zijn we naar het café met het dakterras gegaan, maar na 1 drankje ging de dame sluiten en daarna zijn we naar een ander café gegaan. De jongens hadden voor Joyce cervela’s meegenomen, waar ze gisteren in Ho over hadden gesproken. Ze hadden in Kpando vlak bij het café een kraampje gevonden langs de kant van de weg dat cervela’s verkocht, en Joyce wou wel eens van deze worsten proeven. Ze hadden er nog een meegepakt voor diegenen die nog een stukje wilden proeven, en we moeten zeggen dat het wel heel lekker was!
Na een gezellige avond zijn we allemaal huiswaarts gekeerd en gaan slapen. Morgen terug vroeg opstaan voor onze laatste week stage…
Laatste stageweek voor Isabelle en Joyce in hun school. Maar zonder veel succes. Er waren weer geen of bijna geen juffen op school. Dit vonden ze echt niet leuk. Ondertussen belde Isabelle naar Sanne of het misschien mogelijk was om de laatste week bij haar op school te doen. Daarna zijn ze maar naar huis gegaan. Sanne heeft erg lang bij de directeur thuis gezeten deze morgen want er waren 2 nieuwe vrijwilligers voor onze school. 2 Amerikaanse meisjes die voor een week (wie komt er nu voor een weekje naar Ghana?) op de school kwamen helpen. Uiteindelijk zijn we met z’n allen (Taylor was ondertussen ook gekomen) naar school vertrokken. Het was een oefening voor het drum en dans-festival voor special schools dat volgende week van start gaat. Verder is er vandaag weinig lesgegeven. De leerkrachten hebben van de Amerikaanse meisjes het koffer vol materiaal gekregen. Sanne en Joyce gaan na hun week-off alle materialen uitleggen, zodat ze die ook effectief kunnen gebruiken. In de namiddag hebben we een beetje voor school gewerkt. Daarna hebben we nog met de meisjes een film gezien (The Ugly Truth). Na het eten is Sanne nog eventjes naar het internetcafé geweest omdat ze nood had aan wat nieuws van het thuisfront. Wanneer ze terug naar huis ging hoorde ze dat Isabelle samen met alle jongens iets ging drinken ging ze ook op zoek naar het café waar ze zaten. Een grote verrassing wanneer Frank daar ineens tussen stond! Wat een leuk weerzien! Het was nog een leuk avondje. De jongens waren toch redelijk in de stemming. Bij thuiskomst waren Isabelle en Sanne nog wel in de stemming en nog niet moe. De jongens aten nog iets en we leerden nog enkele ewe-woorden. De jongens gingen ook hun beste Frans eens bovenhalen. Echt hilarisch!!!! Uiteindelijk kropen we toch maar in ons bed want anders is het opstaan morgen toch te pijnlijk!
Vandaag ging Joyce samen met Sanne naar school. Bij aankomst bij de directeur bleek dat er niemand meer thuis was, dus konden we de weg te voet doen. Dit vinden we helemaal niet erg. Jammer genoeg kent Sanne enkel de weg via de hoofdweg. De Amerikaanse meisjes waren ondertussen al op school aangekomen. Weer was het oefenen voor het festival geblazen… Wel leuk om te zien! Ze doen dit echt wel goed! Joyce vond meer te beleven op Sanne haar school dan op haar eigen school ook al werd er niet echt lesgegeven.
In de namiddag hebben we voor school gewerkt en zijn Joyce en Lynn nog even met de fiets naar het copycenter, de kleermaker en de houtbewerker gegaan. Ver zijn we echter niet geraakt, want de fiets van Elke waar Joyce op reed, had aan het einde van de straat al platte band. Dan maar te voet verder met de fiets in de hand…
Ondertussen hebben Annelies, Sanne en Elke nog wat voor school gewerkt en meegezongen met filmmuziek. Wim en Isabelle kwamen rond 6 uur aan van Wims eerste werkdag: zeep gaan maken.
We besloten om voor het eten toch een filmpje te beginnen kijken: 10 things i hate about you. Christian sloot snel bij aan om de film te volgen. Na het eten wilden we verder kijken maar toen viel de elektriciteit uit. Het was namelijk al de hele tijd in de verte aan het flitsen, maar nu begon het onweer dichterbij te komen en kon de elektriciteit het weer niet aan. We hebben dan maar even naar het lichtspektakel gekeken, omdat de laptop van Sanne niet lang zonder elektriciteit kon. Na een half uurtje sprong de elektriciteit weer aan en konden we verder kijken. Chapeau voor Annelies en Joyce, die eigenlijk erg bang zijn voor onweer, want zij hebben de hele film buiten mee uitgezien, terwijl het stevig aan het bliksemen was. Na de film, genieten van het onweer en nog wat serieuze babbels zijn we gaan slapen.
Vandaag ging Joyce terug naar haar eigen school. Daar was vandaag een sportdag voor de lagere scholen. Zij heeft nu ook het niveau van vrouwen/meisjesvoetbal gezien. Het horde vrouwen dat achter een bal lopen, waar dan nog de helft naast de bal trapt. Zo grappig om te zien. Joyce kreeg vanalles toegestopt om te eten. De juffen stuurden steeds leerlingen om iets te gaan halen. Ze werd letterlijk volgepropt. Bij Sanne op school werd er nog steeds geoefend voor het festival. Voor haar viel er dus niet erg veel te doen…
Terug aangekomen, had Joyce zin in een kokosnoot, maar de jongens waren niet in de buurt om deze met de machette open te breken. Daarom besloot ze het er zelf op te wagen. Ze nam de kokosnoot in de hand en sloeg hem op het muurtje. Er gebeurde niets. Dan had ze het idee om de kokosnoot van het terras op de grond te laten vallen. Dit was toch wel iets effectiever, want ze was meteen open, maar de kokosmelk vloog wel in het rond! Wie niet sterk is, moet slim zijn, maar dit was nu toch niet direct de slimste zet Maar we konden toch smullen van het kokosvlees! Daarna zijn we Elke en Lynn begonnen aan de cake: we deden de ingrediënten buiten in een kom en mixten ze door elkaar. Lynn sprong nog even op de fiets voor chocolade, die we in stukjes in het deeg deden.
Blijkbaar gebruikten ze de verkeerde boter want de cake lukte niet echt goed. Hij smaakte lekker maar hij zag er niet uit…
Verder hebben we nog voor school gewerkt en een filmpje gekeken. ’s Avonds hebben we met z’n allen nog een serieuze babbel gedaan en daarna zijn we gaan slapen.
De laatste stagedag voor Isabelle en Joyce. Eigenlijk wisten ze van niks (of toch zo goed als). Ze werden uitgenodigd in een klaslokaal waar een mooi versierde tafel stond en ze kregen massa’s LEKKER eten! Ze werden echt verwend en als koninginnen ontvangen… Het was een waardig afscheid. Licht beschonken keerden ze terug naar het huis. Wanneer Annelies, Lynn en Elke terug kwamen van school hebben we toch even goed gelachen! Ze hadden van hun juf een traditionele outfit gekregen en ze zagen er geweldig uit! We hebben dus nog even buitengezeten met z’n allen, en toen de juffen vertrokken, zijn wij allemaal naar Torkor vertrokken om iets te gaan drinken onder de parapluboom. We speelden er spelletjes kaarten en gingen ook nog eens kijken naar het Voltameer. We wandelden in het ondiepe water en zetten ons op de rand van een bootje om van het uitzicht te genieten. Er waren kinderen aan het spelen in het water en die kwamen al gauw bij ons zitten, om een hele onverstaanbare uitleg tegen ons te komen doen
Daarna zijn Sanne, Annelies, Elke en Lynn met de taxi terug naar huis gegaan om nog de reflectie te schrijven van de voorbije week en onze zak te maken voor morgen om naar Keta te gaan. Wim, Isabelle, Joyce en Frank zijn nog iets langer gebleven om er nog eentje te drinken, en daarna zijn ook zij terug gekomen. Ondertussen was de elektriciteit nog een paar keer uitgevallen, werkten we de blog bij, schreven we onze reflectie, namen een douchke en deden een onderbroekenwasje. ’s Avonds kwamen Jasper, Ang en Brecht om de laatste bestelde materialen te brengen voor Joyce en Isabelle. Na een paar spelletjes president kropen we toch in ons bed. Want morgen hadden we een lange reis voor de boeg. We kijken echt uit naar Keta!
Vanmorgen waren we weer vroeg uit de veren, maakten we onze zakken en stonden we om 8u klaar om te vertrekken naar Keta. We zaten gepakt en gezakt buiten toen Bernard met de bus terug het erf opreed. Maar hij keek niet zo goed uit en botste tegen de hut… Gevolg: de achterruit in frut vaneen… De jongens gingen direct een houten plaat zoeken, zaagden deze op maat en kleefden ze met ducktape vast in de plaats waar ooit glas had gezeten. Met 20 minuutjes vertraging zaten we dan met z’n allen in het busje en konden we vertrekken naar Keta. Het werd een lange weg, en iedereen legde zich goed voor een dutje. We sliepen(sommigen toch), genoten van het mooie uitzicht, babbelden, of luisterden muziek op de mp3. Toen we in de buurt van Keta kwamen, trokken we toch goed onze ogen open om van het uitzicht te genieten. We zagen links van ons de zee, met prachtige stranden met palmbomen en houten bootjes. Zeker als we dan op een gegeven moment links van de weg de zee zagen en rechts het Voltameer. Het was echt een geweldig mooi uitzicht. Op een gegeven moment zagen we het einde van de wereld. De weg stopte en we zagen links zee, rechts Voltameer en voor ons bergen zand… Voor ons leek er geen andere optie te zijn dan terug te draaien, want hier kon je onmogelijk door. We moesten uit het busje stappen, gingen even naar het strand om met onze voetjes in het water te gaan staan en daarna riepen ze ons terug naar het busje, want er was een andere auto aangekomen waar we in moesten overstappen: een 4x4. De bus geraakte er nog niet door maar de 4x4 die half uit elkaar hangt blijkbaar…. We laadden onze zakken over, kropen met z’n zessen in de jeep, Kudzo en Bernard stonden achteraan op de bumper en er zat ook nog wat volk op het dak. We vertrokken en reden het einde van de wereld in. We reden tussen de bergen stenen, bergen zand, een poging tot het aanleggen van een weg links van ons en een hele hoop graafmachines en dergelijke.
Net toen we het strand opreden, door een open kerkgebouw reden (de constructie ervan toch) dachten dat het hevigste hobbelstuk voorbij was, begon het nog maar net. We slalomden letterlijk tussen de huizen van het vissersdorpje en tussen de palmbomen door. Toen er een tegenligger aankwam, moest je niet denken dat ze voor elkaar opzij gingen. Neen, ze gingen gewoon van ‘de weg’ af en slalomden tussen palmbomen en stenen door om elkaar te kunnen passeren. Af en toe moest er ook iemand van de passagiers van de achterkant even afstappen om wat zand van tussen de wielen te kloppen.
Na de toch wel avontuurlijke rit door het mulle zand, kwamen we terug op een verharde weg en 10 minuutjes later vertraagde de auto aan het ‘Meet me there-hotel’. Daar werden we afgezet en toen vertrokken Kudzo, Bernard en Isabelle omdat die een andere rondtrip gingen doen de komende 3 dagen. We werden in het hotel verwelkomd door Kerry, een Engels meisje van 21 jaar die daar al van oktober is om in het hotel te werken. Ze toonde ons onze kamers en Sanne lag met Joyce op de kamer en Annelies, Elke en Lynn deelden 1 kamer. Dus met z’n 3 in een bed! We legden ons gerief in de kamers en toen we buiten kwamen, werden we voorgesteld aan de huisdieren van het hotel: 2 krokodillen, in de volgende kooi 2 slangen, in de kooi ernaast nog een krokodil en een hele grote hagedis, in de volgende kooi zaten 4 cavia’s en in de laatste kooi woonden er 3 eenden.
We zijn daarna op het terras op palen in het meer gaan zitten en bestelden ons middageten. Na een dik anderhalf uur wachten, konden we smullen van een lekkere pizza hawaii, zaaaaaalig…
Na het heerlijke middagmaal zijn we met Ralph, de gids van het hotel, gaan wandelen in het dorpje Dzita. Het was een leuke wandeling door het mooie vissersdorpje. We werden gevolgd door een hele hoop kinderen, kwamen voorbij het huis van Ralph, waar zijn hond hem zat op te wachten. Laika wandelde vanaf hier mee met ons naar het strand. Toen we daarna naar de andere kant van het dorp gingen, moest Laika terug aan het huis blijven. We wandelden verder tussen de lemen huisjes en Ralph vertelde ons dat we naar de priesteres met dreadlocks gingen. We hadden al een licht vermoeden dat dit een voodoo-ding ging worden, want we hadden in het dorpje al beeldjes en dergelijke gezien die daar op konden wijzen. We hadden gelijk: we kwamen aan een huisje waar we binnenmochten als we onze schoenen uitdeden, moesten onze naam en het uur van aankomst in het boek schrijven en mochten op het binnenpleintje plaats nemen op een stoel. Het was blijkbaar een beroemde voodoo-plaats, waar er al vaker toeristen waren komen kijken, want er stond echt een rij plastieken stoelen klaar om te komen kijken. We kregen allemaal een beker water en vroegen de toestemming om te filmen of foto’s te trekken. De mensen waren al de hele dag onafgebroken aan het drummen, zingen en dansen, het klonk en zag er wel erg indrukwekkend uit. Op een gegeven moment begon er een vrouw volledig ‘in trance’ te gaan: ze begon helemaal te trillen en wild te worden en er moesten 4 mensen haar tegenhouden, die ondertussen haar bovenste laag kleren uittrokken en haar naar een lokaaltje brachten voor haar te wassen. Ze kwam terug buiten in een wit gewaad en begon hevig te dansen. Daarna verdween ze weer naar binnen, werd weer gewassen en er werd ook talkpoeder op haar gezicht gekapt. Dit was wel eng om te zien: een zwarte bezeten vrouw die volledig wild geworden lijkt te zijn met haar gezicht vol wit poeder. Ze danste op het binnenpleintje, ging naar binnen en kwam telkens met een nieuw accessoire naar buiten: een geplooide stok waar ze soms op ging zitten, een mes waarmee ze wild in het rond zwierde,… Het zag er wel vrij speciaal uit. Zo hebben we in totaal 5 mensen gezien die plots bezeten werden en hetzelfde ritueel deden. Ook de priesteres zag er echt indrukwekkend uit: ze had dreadlocks tot op haar kont en had een allegaartje van kleren, kettingen en andere attributen aan. We waren allemaal nogal onder de indruk van het gebeuren, waar overigens veel drank aan te pas kwam (en waarschijnlijk nog wel wat andere dingen), en zaten er op den duur maar wat wittekes bij omdat ze vlak voor onze neus zo wild aan het dansen waren met die messen. Zeker toen ze ons vertelden dat ze zichzelf ook sneden met die messen, en dat ze dat eigenlijk niet zelf deden, maar wel de kwade geesten… Toen hadden we toch eigenlijk niet veel zin meer om lang te blijven. Toen we Ralph vroegen om door te gaan, heeft hij toestemming gevraagd om door te gaan, maar ze wilden dat we nog bleven om nog meer te zien. Wij hadden eigenlijk genoeg gezien en voelden ons niet meer zo op ons gemak. Na 4 keer toestemming vragen, mochten we dan toch doorgaan, gelukkig… We waren toch blij dat we buiten waren, want het begon ook al donker te worden. We zijn over het strand teruggewandeld en dat was echt een mooie wandeling: in het schemerdonker met het geraas van de zee en de vogels als enige geluid. Aangekomen in het hotel hebben we nog buiten gezeten om iets te drinken en daarna iets besteld om te eten. Na een gezellige avond zijn we in ons bed gekropen…
Vandaag zijn we op tijd opgestaan, want we hadden vanalles op de planning staan: in de voormiddag gingen we samen met Ralph naar een typisch Ghanese trouw en in de namiddag samen met hen naar een begrafenis. We moesten rond 8 uur klaarstaan voor de trouw, maar hij had al zelf gezegd “8 o’clock African time”, dus eigenlijk half 9-9u… Toen we dan klaarstonden, kregen we te horen dat het was verzet naar 11 uur, en een half uurtje later was het dan weer terug veranderd naar 10 uur… Uiteindelijk kwam een jeep ons: wij met z’n vijf, Becky (een ander Engels meisje in het hotel) en Ralph om half 10 oppikken en reed ons naar de andere kant van het dorpje. Daar mochten we plaatsnemen op één van de plastieken stoelen die onder het tentje stonden en daar hebben we dan een half uurtje zitten wachten tot het begon. Ralph nam het woord en hij bleek uiteindelijk ‘Uncle Ralph’ te zijn, de grootvader van de bruid. De bruidegom was een Nigeriaan, dus hij en zijn hele familie waren overgevlogen uit Nigeria voor de trouw. Eigenlijk was het nog niet de trouw, maar de verloving die geregeld werd. De trouw zou in Nigeria doorgaan. De families werden aan elkaar voorgesteld, maar de bruid hadden we nog steeds niet gezien, zij was nog steeds in het huisje.
Op zich was het wel grappig om zo’n “trouwfeest” mee te maken, het waren eigenlijk meer zakelijke onderhandelingen tussen de beide families. De Ghanese familie had een lijst opgesteld met alles wat de Nigeriaanse familie hen als bruidsschat moest geven, om de bruid te kunnen ‘kopen’ dus eigenlijk… De Nigeriaanse familie had alles van op de lijst meegebracht, maar ze hadden geen palmwijn meer kunnen vinden en in de plaats daarvan gaven ze geld. Op een gegeven moment kwam er een dame uit het huisje met een doek over haar hoofd. Dit was echter niet de echte bruid, maar het was iemand anders die ze als ‘grap’ naar buiten hadden gestuurd om op deze manier nog meer geld te vragen zodat de man zijn echte bruid kreeg. Blijkbaar was het een geslaagd grapje, want iedereen lachte (al weten we niet of dit bij iedereen van harte was). Daarna kwam de echte bruid dan naar buiten: ze had prachtige kleren aan, geweldig mooie juwelen en ook haar haar was erg mooi gedaan.
Na nog wat gebabbel (alles werd trouwens naar het Engels vertaald, omdat de Ghanezen de Nigerianen niet verstaan en vice verca, dus dat was handig meegenomen voor ons), ging er een hoop volk in het huisje kijken. Ook wij werden uitgenodigd om te gaan kijken, want daar stond de bruidsschat. Letterlijk de halve kamer was gevuld met geschenken: bakken frisdrank, flessen drank, boeken,…
De grootmoeder gaf de bruidegom een ingepakte Bijbel en het doosje met de verlovingsring, waarop de bruidegom de ring aandeed bij de bruid.
In elk geval was het een trouw met serieus dubbele gevoelens, want de Nigeriaanse familie heeft de Ghanese familie gevraagd of ze hun dochter mee naar Nigeria wilden laten gaan. Dit moest dan ook allemaal besproken worden, en ze mocht mee. Voor de vrouw en haar familie was dit dus een heel dubbele dag, door enerzijds het geluk van een trouw en anderzijds het moeten verlaten van je familie en je land.
Ten slotte kreeg iedereen eten en drinken (de frisdrank was wel even warm als de rijst, maar kom…) en toen was de ceremonie afgelopen. We reden terug naar het hotel met Ralph, waar we nog iets anders van middageten bestelden, want het eten van de trouw was zoooo pikant, dat we allemaal maar een paar happen hadden binnengekregen.
Na het middageten zijn we dan tegen 3 uur naar de begrafenis gewandeld. We hadden met Ralph afgesproken aan zijn huis, want het was daar vlakbij. Aan zijn huis vonden we wel zijn hondje Laika, maar uncle Ralph zagen we nergens… Dus gingen we naar het feestgebeuren waar we hem dan uiteindelijk vonden. Hij had een volledig wit gewaad aan, wat we wel grappig vonden: per feest een ander soort kleding. We moesten op een bank gaan zitten en keken en luisterden naar de dans en de muziek. Er werd vrolijk gedrumd, gezongen en gedanst! Het is dus wel waar dat hier vrolijk gefeest wordt bij een begrafenis, maar dan als de overleden persoon oud was geworden. Er hangt dus eigenlijk niet heel veel verdriet, maar vooral dankbaarheid in de lucht voor het mooie lange leven dat de persoon gekregen heeft, en eigenlijk vieren de mensen het feit dat hij een mooi leven heeft gehad en veel betekend heeft voor het dorp.
We kregen allemaal een fotootje van de man op onze kleren gespeld, net zoals alle andere aanwezigen op de begrafenis. Na een tijdje zei Ralph dat we even in zijn ‘kamp’ gingen kijken. Begrafenissen worden hier blijkbaar met het hele dorp gevierd, maar per geloofsovertuiging is er een eigen ‘kamp’. De rouwkleding verschilt dus ook van kamp tot kamp. De grote groep waar we eerst bij waren, waar iedereen in welkom was (dus eigenlijk openbaar voor iedereen die mee wil vieren), droeg bordeaux-rode kleding. De groep van Ralph, van een plaatselijk traditioneel geloof, droeg witte kleding. De andere groepen hebben we niet gezien. De broer van de overleden man zat ook in het kamp van Ralph en sloeg een babbeltje met ons. Het bleek een erg belangrijke man in het dorp te zijn, en hij vertelde ons dat hij vele vrouwen had. Hij stelde op een gegeven moment voor aan Ralph of hij niet één van zijn vrouwen mocht wisselen voor één van ons. Deze deal hebben we vriendelijk geweigerd Daarna nam hij ons mee in een huisje, waar letterlijk een ‘minibar’ stond. Hij trakteerde ons op een shotje van iets heel straf (50% alcohol). Amai, onze keel stond effe in brand Daarna zijn we nog even achtervolgd door een jongetje dat een krab had gevangen en het nodig vond om die naar ons te gooien, maar die hebben we dan van ons afgeschud want sommigen hadden er echt schrik van
Toen we teruggingen na de begrafenis, zijn we langs het strand teruggewandeld. We wandelden met onze voeten door het water, of iets verder op het strand aan de vloedlijn om schelpjes te rapen. Joyce en Lynn bleven wat achter, want zij waren schelpjes aan het zoeken en er waren een paar jongetjes voor hun aan het mee zoeken, wel schattig. Ondertussen wandelden Elke, Annelies en Sanne een eind verderop, en omdat wij ondertussen zo ver achter waren, besloten zij om eventjes op het strand te gaan zitten om te wachten en te genieten van de zonsondergang. Omdat wij toch wel erg lang wegbleven, hadden ze het idee om even in de zee te zwemmen, in hun ondergoed weliswaar want we hadden onze bikini niet onderaan. Ze zaten zo’n 20 minuutjes in het water, en Elke was Sanne aan het leren over de golven te surfen, toen Sanne ineens met haar neus in het zand stak. Door een verkeerde beweging in combinatie met de kracht van de golven, was haar linker knie uit de kom geraakt… Annelies en Elke hebben haar meteen uit het water gehaald en de knie er terug ingetrokken, want dat was het enige wat Sanne op dat moment kon uitbrengen. Sanne had dit ooit al eens met haar andere knie gehad, dus ze wist dat ze er zo snel mogelijk terug moest ingetrokken worden. Uiteraard had ze massa’s pijn, dus nog verder naar het hotel wandelen werd nu wel moeilijk… Ondertussen kwam Annelies bij ons aangerend om te zeggen wat er was gebeurd en vlug mee te komen. Becky is dan naar het hotel gelopen om sterke mannen te gaan halen om Sanne te dragen, want lopen kon ze niet en als wij haar zouden dragen, was dit niet echt comfortabel geweest voor haar knie… De sterke man was er al snel en droeg Sanne op zijn rug terug naar het hotel. (Dat schuurde nogal met al dat zand!) Daar aangekomen, hebben we er direct ijs opgelegd en heeft ze pijnstillers gekregen. Er werd voorgesteld haar naar de kliniek te brengen, maar daar zouden ze wellicht niet meer kunnen doen als wij, want de knie zat nu toch al terug op zijn plaats en plaatjes trekken doen ze hier toch niet.
Er werd wel goed voor haar gezorgd, zowel door ons als door de mensen van het hotel. Na het avondeten en nog een pijnstiller voor Sanne, zijn we in ons bed gekropen.
Vandaag hadden we weer vanalles gepland, dus stonden we op tijd op voor ons lekkere ontbijt: pannenkoeken met fruit, om daarna klaar te staan om te vertrekken naar de boot.
Het opstaan ging niet bij iedereen even vlot, want Sanne met haar gehandicapte knie heeft er 20 minuten over gedaan om uit bed te geraken.
We gingen het boottochtje doen tot aan de scheidingslijn van het Voltameer met de zee. We waren met 6 Belgen (Sanne ging niet mee en er was gisteren een ouder koppel uit Brasschaat, Rita en Jef, aangekomen in het hotel), 2 Engelse meisjes (Bekky en Kerry), en enkele personeelsleden van het hotel (Ralph en Etse, een doofstomme man, maar een schat van een kerel) die instapten in het busje dat ons naar de boot bracht. Daar stonden drummers klaar aan de boot, want in de prijs zit: het boottripje, drummers aan boord en een picknick op het strand inbegrepen. We stapten in en genoten van het prachtige uitzicht en de zalige muziek op onze boot. Het was superwarm en we hadden ons gelukkig goed ingesmeerd, want de zon brandde echt vandaag. We voeren een dik uur over het Voltameer, zagen schattige vissersdorpjes en meerden ook aan bij een vissersdorpje. Daar stapten we uit, want we moesten er iemand afzetten en ze wilden daar een varken kopen voor in het hotel. We wandelden rond in het dorpje en trokken foto’s van de grote zwarte varkens en hun schattige kleintjes.
Na deze tussenstop zijn we dan verder gevaren tot aan het punt waar we de scheidingslijn konden zien. Tot vlak bij de scheidingslijn konden we niet gaan, want de zee was te wild en dat was te gevaarlijk voor het bootje. Maar we zijn wel aangemeerd bij een spie strand waar aan de ene kant het kalme Voltameer was en aan de andere kant een wilde zee op het strandje beukte. Dit was blijkbaar niet echt de scheidingslijn, maar je zag wel duidelijk een verschil in de toestand van het water. De echte scheidingslijn konden we een paar honderd meter verder wel goed zien. Het water heeft echt een verschillende kleur blauw, en het is een erg gek zicht, want de wilde golven van de zee stoppen daar waar het Voltameer begint, zoals het zou stoppen aan een strand.
We droegen de frigoboxen voor de picknick op het strand en kleedden ons uit om te gaan zwemmen. We mochten enkel aan de kant van het Voltameer zwemmen, want het andere water was te wild en dus te gevaarlijk. Het was zalig en we hebben zeker een uur gezwommen, van de boot gesprongen, elkaar onder water geduwd,… Daarna zijn we op het strand nog wat foto’s gaan trekken van de zee en van onszelf uiteraard, tot we werden geroepen om mee te gaan picknicken. Ze hadden allemaal rieten matten op het zand gelegd en gaven iedereen een bord met rijst, kip en een pikant sausje.
Toen we terug waren in het hotel, is Annelies even gaan douchen en 2 seconden gaan rusten op haar bed en hebben wij een duikje in het meer genomen, om daarna te vertrekken met Ralph naar het slavenfort in Keta. We hebben 3 verschillende auto’s genomen (eerst de jeep voor de onaangelegde weg, daarna een taxi tot aan de trotroplaats en daarna de trotro tot in Keta) en we zijn zo’n uurtje onderweg geweest. Aan het slavenfort moesten we nog even wachten op de gids. Het was een Deens fort en het heette Fort Prinzenstein. Het was vrij klein en er was ook een deel van verwoest door de zee, maar het was toch wel eens de moeite om gezien te hebben. Indrukwekkend zag het er niet uit, maar de verhalen die je er dan bij krijgt doen je toch wel even slikken… We namen de taxi terug om uit Keta te geraken, en tegen dat we aan de plaats van de jeeps waren, was het al aan het schemeren. Er stond heel wat volk te wachten op jeeps, taxi’s of trotro’s, en ook een koppel blanken, ook Belgen!... Zij gingen ook naar ons hotel, dat moest wel lukken: op hetzelfde moment als wij, zaten we daar nog met 2 andere koppels Belgen. In het hotel vertelden ze ons dat er normaal nooit zoveel witten op hetzelfde moment waren, maar nu waren er ineens 9 en dan nog eens allemaal Belgen! Samen met Mark en Sofie en onze uncle Ralph hebben we nog een kwartiertje staan wachten, en toen er eindelijk een jeep aankwam, zei Ralph: “Wees snel, je moet mee met deze auto, maakt niet uit er in of er op, maar je moet mee!”… Dit was makkelijker gezegd dan gedaan, want al het andere volk had hetzelfde plan, want dit was één van de laatste auto’s en iedereen wilde op zijn bestemming geraken. Er in was echter voor ons geen optie meer: iedereen was er in onmogelijk uitbare houdingen ingekropen, ze lagen bij wijze van spreken in lagen over elkaar in de jeep, het zou ons niet verbazen dat daar 20 man plus nog wat bagage inzat! Dit was echt de geweldigste rit ooit: tussen de bergen zand en de wegenwerken, daarna over het strand en door de open kerk, daarna slalommend en hotsend en botsend tussen de palmbomen en de huizen, om daarna terug op de asfaltweg te rijden tot aan het hotel. Het was een hele belevenis, en de Ghanezen op het dak hadden plots een goed excuus (onze veiligheid garanderen) om ons eens goed vast te pakken ;-) We belden Sanne om naar de straat te pikkelen met een fototoestel tegen dat wij aankwamen. Toen we aan het hotel aankwamen, kwam ze net buiten gepikkeld met een mooie houten wandelstok en ondersteund door Etse, de doofstomme man van het hotel!
Tijdens het avondeten vertelden we elkaar de verhalen van de dag en Sanne de hare (maar buiten een boek lezen was dat niet zoveel, doken Joyce, Elke en Lynn nog even in het meer voor wat nightswimming. Toen Sanne ging slapen, bracht Etse haar tot in haar kamer en Lynn ging ook mee om haar knie nog te verzorgen. Toen Etse Sanne op haar bed zette, deed hij teken dat hij ging bidden. Hij had haar namelijk vanmiddag beloofd dat hij zou bidden voor haar knie, dus hij sloot de deur en knielde neer naast Sanne. Het was eigenlijk ongelofelijk schattig en ontroerend tegelijk. De man prevelde een gebed van geluiden, hield zijn handen boven haar knie en maakte een kruistekentje. We vonden het echt ongelofelijk lief!
Vandaag zijn we (Elke, Joyce en Lynn) na het ontbijt met het houten bootje van het hotel de lagoon overgevaren om op het strand te gaan liggen in het zonnetje. Sanne en Annelies zijn aan het hotel buiten in het zonnetje blijven liggen. We lagen dus op het strand te zonnen, luisterden wat naar muziek en genoten van de warmte en de rust. Op een gegeven moment zagen we de vissers in de verte onze richting uit wandelen. We bleven nog even liggen, maar toen we doorhadden dat ze hun netten in zee aan het gooien waren, zijn we toch maar terug de lagoon overgestoken om niet in hun weg te liggen. We zijn ook nog eens met z’n drieën terug overgezwommen om naar de vissers te gaan kijken. Het is echt knap om te zien hoe die samenwerken, het moet echt wel zwaar werk zijn… We zijn even in het sop van de zee gaan zitten om dan omgeduwd te worden door de golven.
Om 12 uur moesten we normaal klaarstaan, want dan zouden Isabelle, Kudzo en Bernard ons terug komen oppikken, maar rond half 12 kregen we telefoon dat het busje kapot was en dat het later zou worden. Het eten dat ze in het hotel hadden gemaakt om mee te nemen voor onderweg, hebben we dus daar dan nog opgegeten, we hebben onze rekening betaald en we zijn aan de straatkant gaan zitten om te wachten op de jeep die Kudzo had gestuurd om ons te komen halen. Die is echter wel heel lang weggebleven, dus we hadden beter nog even in het meer gaan zwemmen of nog iets gaan drinken, maar ja… Uiteindelijk, rond een uur of 2, zijn we dan opgepikt, werden we uitgezwaaid door Kerry, Etse en Ralph en werden we naar Kudzo en zijn kapotte bus gebracht. Ze zaten ondertussen zelf in een café te wachten tot de bus gemaakt was, en terwijl zij aten, namen wij ook nog iets om te drinken.
Uiteindelijk bleek dat de bus vandaag niet meer in orde zou geraken, dus heeft Kudzo iemand van Bernards familie gebeld om ons (Sanne, Elke, Joyce, Annelies, Lynn en een vriend van Kudzo die de weg moest wijzen) met de auto naar Kpando te brengen. Kudzo zou in het dorpje blijven om te wachten tot het busje gemaakt is, en Isabelle en Bernard zouden nog op een andere manier thuis geraken. We staken onze zakken in de koffer en kropen dus met 7 man in de kleine Toyota: de chauffeur, op de passagierszetel Sanne en de wegwijzer en op de achterbank Annelies, Joyce en Lynn en Elke die met haar benen over de drie zat. Dit was ons gezellige stekje voor de komende 5 uur… Gezellig was het wel, zo lekker dicht tegen elkaar, en we hebben er het beste van gemaakt door toffe babbels te doen en mee te zingen met muziek. Voor Sanne was het wel wat minder om zo opgepropt met haar been de hele tijd in dezelfde houding te moeten blijven zitten, maar het was wel de best mogelijke zitplaats voor haar been…
Uiteindelijk zijn we rond half 10 aangekomen in de compound, en stond er lekkere Rita-soep op ons te wachten! Geradbraakt en compleet dood als we waren, zijn we daarna wel direct in ons bed gekropen…
Vandaag pas om half 9 ontbijt, want we waren toch wel moe van ons weekendje ‘vakantie’. Na het ontbijt zijn Elke, Annelies en Lynn met de taxi naar Agbenoxoe gegaan. Sanne, Joyce, Isabelle en Wim bleven gewoon rustig thuis. Rustig niks doen, dat mag in je week-off. Wim kon niks doen omdat Kudzo nog niet terug was. In de namiddag hebben we aan de blog gewerkt en zijn we naar de kleermaakster gewandeld voor onze lading kleren te gaan ophalen, want ze had gebeld dat het klaar was. Eindelijk! We zijn er trots op. Voor Sanne zijn ze nog niet helemaal gepast want zij kon niet mee naar de kleermaakster. Maar ze past erin en de laatste aanpassingen zullen thuis moeten gebeuren. Verder hebben we nog aan de blog gewerkt, foto’s van het weekend bekeken en een filmpje gezien. Na het avondeten was het voetbalmatch Ghana-Engeland op tv en zijn we met z’n allen buiten onder de hut gaan zitten om naar de match te kijken. Het is 1-1 geworden. Na de match hebben we buiten nog verder film gekeken en gebabbeld en daarna zijn we gaan slapen.
Vandaag stonden we weer vroeg op! In de ochtend werd er voor school gewerkt door sommigen. Joyce en Isabelle gingen nog naar de markt om wat cadeautjes te kopen…
Na het middagmaal vertrokken we met de jongens, Elke, Joyce, Isabelle, Wim en Sanne naar Torkor. Voor de laatste wilden ze nog eens het boottripje doen. Sanne kon niet mee in het bootje door haar knie maar ze bleef in het café achter. Maar ze was blij dat ze eens uit de compound was. De rest had veel plezier op de boot! Er zijn weer geweldige foto’s getrokken. Ze gaan de jongens toch wel zwaar missen hoor! Dat weten Joyce en Sanne al zeker! Maar Isabelle gaat ook gemist worden. Het was waarschijnlijk de laatste keer dat Isabelle Etse zag, dus wilde ze hem nog een cadeautje geven… Wim mocht de corsa gebruiken dus sjeesden we met hem naar Torkor en terug naar huis! De mensen keken nogal als ze een blanke achter het stuur zagen zitten. Het was een geweldige namiddag!
De avond werd gevuld door het afwerken van de blog (die dan eindelijk af is geraakt) en het verdelen van de foto’s (die we ondertussen al massa’s hebben).
We zijn blij dat we eindelijk bij zijn met de blog. Voor Isabelle begint het nu echt te korten. We hopen op een spetterend afscheidsfeest… maar daar worden jullie wel van op de hoogte gebracht in de volgende blog.
Abonneren op:
Posts (Atom)